A Story of Congestion | Diploma thesis by I. Georgaklis, E. Stampelos & A. Chouliaras

Diploma thesis by I. Georgaklis, E. Stampelos & A. Chouliaras attempts to highlight the problem of generalised privatisation, to target it and finally to reverse it researching architectural and urban views and systems which set the field for socialization – at the first level – and collectivization at the next.

-text by the authors

The diploma project aspires to describe a public benefit, for all, aiming at urban density and public coexistence.

The persistent personal searches for new conditions of urbanization found their place in the white paper and Athens. The attraction of degenerate public urban life is nothing more than a need to accept Lefebvre’s slogan for a new approach to the city. Viewing first, and finally designing, forgotten, problematic, or -perhaps better- latent places is, definitely, the final lesson.

The uncertainty that accompanies the modern process of city’s sprawl, creates inactive intermediate zones, leaving on the urban fabric a huge stock of abandoned, inactive units. Thus, zones, urban voids and buildings -other than the pure ones of the western metropolis- are produced and encircle in their empty interior, minority groups, which find refuge in their inhospitable material. Junkspace, terrains vague, residual spaces. An endless repertoire of urban discontinuities: abandoned industrial centers, unstructured plots, inaccessible uncovered, empty spaces, hard-to-reach parks, archeological sites waiting, sites resulting from the demolition of buildings or those waiting for it.

The “Terrains vague”, however, are also fields of multiple possibilities. Architecture – by various means – can activate an inert space and recover it from the risk of its final cut off from the urban fabric. However, anti-exemplary areas are also found in those of the prevailing example of ambiguity. The Embros Theater is a social condenser of public life. In its body hosts a very large set of urban functions with artistic, cultural and social character. It is a free space where activities are developed that reflect the culture, collective values ​​and desires of different social groups, and, thus, osmosis of social contradictions takes place through the privileged field of free time.

So, the main topic of the project can typically be categorized in an exercise of restoration, extension and integration, in the building block of “Embros”.

It is motivated by a fetish for latent lands and visions for urban life scenarios. The basic design intention that determines the unity of the intervention is in the porous relations, the alternations of both closed, semi-open and outdoor spaces as well as the planned and unplanned ones. Public spaces and infrastructures are created, and these allow the intense ground floor life to be developed on three levels. The squares, with the minimal design, function as active free urban spaces for the city. The upper floors function by multi-program cores with direct spatial and visual relations between them. The squares welcome both the activities of the intervention program and the informal and spontaneous events of the city.

In a period of intense alienation of individuals, in a period when social exclusion from public space is not only due to a pandemic but highlights the spirit of an era, this work aspires to discover the dynamics of the city that can turn into a positive flow. The Story of Congestion, therefore, seems to stand against the individualized and mute reality. It is a parallel reality or perhaps a utopian scenario that opposes these voices of collective coexistence.

Facts & Credits
Project title  A Story of Congestion
Students  I. Georgaklis, E. Stampelos, A. Chouliaras
Presentation date  October 2020
Course  Diploma thesis
Supervisors  A. Papaioannou, S. Stavrides
Institution  School of Architecture and Engineering, National Technical University of Athens (NTUA)

Η διπλωματική εργασία του Ιωάννη Γεωργακλή, του Ευάγγελου Σταμπέλου και του Άγγελου Χουλιαρά επιχειρεί να αναδείξει την προβληματική της γενικευμένης ιδιώτευσης, να την στοχεύσει και εν τέλει να την ανατρέψει ερευνώντας αρχιτεκτονικές και πολεοδομικές θεωρήσεις και συστήματα, που θέτουν το πεδίο για την κοινωνικοποίηση -σε πρώτο επίπεδο- και τη συλλογικοποίηση της ζωής σε επόμενο.

-κείμενο από τους δημιουργούς

Η διπλωματική εργασία φιλοδοξεί να περιγράψει μια παροχή με δημόσιο, συνολικό χαρακτήρα, σκοπεύει στην αστική πύκνωση και τη δημόσια συμβίωση.

Οι σχεδόν εμμονικές  προσωπικές αναζητήσεις για νέες συνθήκες αστικότητας βρήκαν το χώρο τους στο λευκό χαρτί και την Αθήνα. Η έλξη της εκφυλισμένης δημόσιας αστικής ζωής δεν είναι άλλη από μια ανάγκη αποδοχής του συνθήματος του Lefebvre για μια νέα προσέγγιση στην πόλη.  Η προβολή αρχικά, και ο σχεδιασμός τελικά, ξεχασμένων, προβληματικών, ή -μάλλον καλύτερα- λανθανόντων τόπων σίγουρα αποτελεί το τελικό μάθημα.

Η απροσδιοριστία και η αβεβαιότητα που συνοδεύουν την υπερνεωτερική διαδικασία διάχυσης της πόλης, δημιουργεί ενδιάμεσες αδρανείς ζώνες, αφήνοντας στον ιστό ένα τεράστιο απόθεμα εγκαταλελειμμένων, ανενεργών μονάδων. Έτσι, ζώνες, αστικά κενά και κτίρια έτερα από τα καθαρά της δυτικής μητρόπολης παράγονται και περιχαρακώνουν στο κενό εσωτερικό τους, μειονοτικές ομάδες, οι οποίες βρίσκουν καταφύγιο στο αφιλόξενο υλικό τους. Junkspace, terrainvague, υπολειμματικοί χώροι. Ένα ατελείωτο ρεπερτόριο αστικών ασυνεχειών: εγκαταλελειμμένα βιομηχανικά κέντρα, αδόμητα οικόπεδα, μη προσβάσιμοι ακάλυπτοι, κενοί χώροι, δύσκολα προσβάσιμα πάρκα, αρχαιολογικοί χώροι σε αναμονή, χώροι που προκύπτουν από την κατεδάφιση κτιρίων ή που την αναμένουν, χώροι περιφραγμένοι και ασαφείς εκατέρωθεν δικτύων.

Τα “terrains vague”, όμως, είναι επίσης πεδία πολλαπλών δυνατοτήτων. Η αρχιτεκτονική -με διάφορα μέσα- μπορεί να δραστηριοποιήσει έναν αδρανή χώρο και να τον ανακτήσει από τον κίνδυνο οριστικής αποκοπής του από τον αστικό ιστό. Ωστόσο, εντοπίζονται και αντιπαραδειγματικοί σε αυτούς του κυρίαρχου παραδείγματος της ασάφειας, χώροι. Το Θέατρο Εμπρός είναι ένας κοινωνικός πυκνωτής δημόσιας ζωής. Στο σώμα του φιλοξενεί ένα πολύ μεγάλο σύνολο αστικών λειτουργιών με καλλιτεχνικό, πολιτιστικό και κοινωνικό χαρακτήρα. Αποτελεί έναν ελεύθερο χώρο όπου αναπτύσσονται δραστηριότητες που αποτυπώνουν την κουλτούρα, τις συλλογικές αξίες και τις επιθυμίες διαφορετικών κοινωνικών ομάδων, και έτσι συντελείται ώσμωση κοινωνικών αντιθέσεων μέσω του προνομιακού πεδίου του ελεύθερου χρόνου. Η επιλογή του θέματος τυπικά κατηγοριοποιείται σε μια άσκηση αποκατάστασης, προσθήκης και ένταξης, στο οικοδομικό τετράγωνο του «Εμπρός».

Υποκινείται από έναν φετιχισμό για λανθάνοντα εδάφη και αφετηρία για οραματισμό αστικών σεναρίων ζωής.

Σε μία περίοδο έντονης απομάκρυνσης των ατόμων, σε περίοδο που ο κοινωνικός αποκλεισμός από το δημόσιο χώρο δεν οφείλεται μόνο σε μία πανδημία αλλά αναδεικνύει το πνεύμα μιας εποχής, η εργασία αυτή φιλοδοξεί να ανακαλύψει τις δυναμικές της πόλης που μπορούν να στραφούν σε θετική ροή. «Η ιστορία πύκνωσης» μοιάζει να στέκεται απέναντι από την εξατομικευμένη και βουβή πραγματικότητα. Αποτελεί μια παράλληλη πραγματικότητα ή ίσως ένα ουτοπικό σενάριο που αντιτάσσει σε αυτά τις φωνές της συλλογικής συμβίωσης.

Στοιχεία εργασίας
Τίτλος εργασίας  Μια Ιστορία Πύκνωσης
Φοιτητές  Ιωάννης Γεωργακλής, Ευάγγελος Σταμπέλος, Άγγελος Χουλιαράς
Εξεταστική περίοδος  Οκτώβριος 2020
Μάθημα  Διπλωματική εργασία
Επιβλέποντες καθηγητές  A. Παπαϊωάννου, Σ. Σταυρίδης
Σχολή  Τμήμα Αρχιτεκτόνων Μηχανικών, Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο (ΕΜΠ)