Η αλλαγή λειτουργίας του σιλό από βιομηχανικό κτίριο σε Μουσείο Ενάλιων Αρχαιοτήτων, παρουσιάζει ένα δυαδικό πρόβλημα. Από τη μια πρέπει να δημιουργήσουμε έναν αρχιτεκτονικό χώρο για τον άνθρωπο (λειτουργικότητα) και από την άλλη να αναδείξουμε τη βιομηχανική λειτουργία του κτιρίου στον ίδιο παρατηρητή(ανάδειξη). Οι αρχιτέκτονες του παρόντος συναντούν τους αρχαιολόγους του μέλλοντος. Ως αρχιτέκτονες πρέπει να αλλάξουμε την κλίμακα του κτιρίου από την μηχανή στον άνθρωπο χωρίς όμως να προδώσουμε τη μηχανή, γιατί ως αρχαιολόγοι οφείλουμε να την αναδείξουμε σε όλο της το μεγαλείο.
Η βαθιά τομή που επιχειρούμε κατά μήκος του κτιρίου επιφέρει τη βέλτιστη επίλυση αυτού του δυαδικού προβλήματος. Αναδεικνύει τη λειτουργία των σιλό, δίνοντάς τους, συγχρόνως, αρχιτεκτονική υπόσταση. Αποτέλεσμα αυτής της διαδικασίας είναι η δημιουργία ενός μεγάλου κεντρικού χώρου, που προσκαλεί τον επισκέπτη να φτάσει στην «καρδιά» της συγκεκριμένης βιομηχανικής αρχιτεκτονικής. Atrium; Ρήγμα; Βυθός;. Η ερμηνεία επίκειται στο θεατή, στην ευαισθησία και στους φόβους του, στο υποσυνείδητο ή στη λογική. Οι επισκέπτες του μουσείου δημιουργούν τα δικά τους μηνύματα με ενεργητικό τρόπο.
Το πρώτο πάρκο είναι στραμμένο προς το λιμάνι, έχει μητροπολιτική ταυτότητα εφόσον απευθύνεται τόσο στα εκατομμύρια τουρίστες που επισκέπτονται τον Πειραιά κάθε χρόνο όσο και στους κάτοικους του λεκανοπεδίου. Η μορφή του είναι παράγωγη του κτιρίου των σιλό, ενώ οι ρωγμές εδώ έχουν σαν σκοπό να επαναφέρουν το πάρκο στην ιστορική του ακτογραμμή (Κονώνειο τείχος). Οτιδήποτε βρίσκεται έξω από την ακτογραμμή αποσυντίθεται και γίνεται άλλοτε υποθαλάσσιο πάρκο και άλλοτε κεκλιμένη πλατεία, ιδανική για διαφορετικές καλλιτεχνικές εκδηλώσεις. Το σιλό γίνεται έτσι ο πόλος του συγκεκριμένου κομματιού της πολιτιστικής ακτής του Πειραιά.
READ ALSO: TENSE ARCHITECTURE NETWORK / RESIDENCE IN SIKAMINO / NOMINATED FOR THE EUROPEAN UNION PRIZE FOR CONTEMPORARY ARCHITECTURE / MIES VAN DER ROHE AWARD 2013