OUTSTANDING INTERNATIONAL DISTINCTION FOR POTIROPOULOS+PARTNERS

Text by the architects

 

The Kindergarten of the German School of Athens, a project by Potiropoulos+Partners architectural firm, was recently honored with the international award “A+ Award Popular Choice Winner” of Architizer, in Kindergartens category, with entries from over 100 countries and online voting from all over the world. The project has already received other significant distinctions: it was nominated by Mies Van der Rohe Foundation for the “2015 Mies Van der Rohe Awards – European Union Prize for Contemporary Architecture” and during the same year it was awarded with “Honorable Mention” in “Domes Awards for Best Built Work of the years 2010-2014”.

 

 

 

 

Το Νηπιαγωγείο της Γερμανικής Σχολής Αθηνών, έργο των αρχιτεκτόνων Pοtiropoulos+Partners, τιμήθηκε πρόσφατα με το διεθνές βραβείο “ A+ Award Popular Choice Winner” του Αrchitizer, στην κατηγορία Kindergartens, με συμμετοχές από περισσότερες από 100 χώρες και online ψηφοφορία από όλο τον κόσμο. Το συγκεκριμένο έργο είχε ήδη αποσπάσει και άλλες σημαντικές διακρίσεις: Eπελέγη το 2015 ως υποψήφιο για το “European Union Prize”  που απονέμει το Mies Van der  Rohe Foundation, ενώ την ίδια χρονιά τιμήθηκε με “Έπαινο” στο πλαίσιο των βραβείων “Δομές” για το καλύτερο πραγματοποιημένο έργο των ετών 2010-2014.

 

Σχετικά με την “ιδέα” της σύνθεσης, αναφέρουν στο κείμενό τους οι αρχιτέκτονες του έργου: 

 

 

Οι καθιερωμένες “ουδέτερες” προτάσεις εγκαταστάσεων προσχολικής αγωγής που γνωρίζουμε στη χώρα μας μοιάζουν κατά μία έννοια σωστές ως προς αυτό που λένε, όμως αυτό που δεν λένε, αυτό που παραλείπουν, είναι το πιο σημαντικό. Είναι προτάσεις της “λογικής”, της “τάξης”, της “ασφάλειας”, δεν είναι όμως προτάσεις για τρέξιμο, για ανέμελη περιπλάνηση, για φωνές, για γόνιμες “αντιθέσεις”, για “κρυμμένα γεγονότα”, για απλή ενατένιση, για καταστάσεις “εκτός ελέγχου”.

 

Προκύπτει λοιπόν η ανάγκη “να σκεφτούμε το «αδιανόητο»”, όπως γράφει η E.Grosz, “να φανταστούμε μια αρχιτεκτονική «εκτός» του μέχρι τώρα”. Το κτίριο αντιμετωπίστηκε κατά την συνθετική προσέγγιση όχι μόνον ως λειτουργία – όπως κατά σύμβαση τη γνωρίζουμε – αλλά ως συντελεστής των δράσεων του μικρού μαθητή, ως υλικό σημειωτικό σύστημα που εμπλέκεται σε αυτές μέσα από ένα δίκτυο διαδραστικών σχέσεων. Προσέγγιση, η οποία βασίζεται στη θέση ότι ο αρχιτεκτονικός χώρος δεν είναι αδρανής, που αρκεί να τον μετρήσει κανείς γεωμετρικά για να τον κατανοήσει. Αντίθετα, συναποτελεί ένα εσωτερικό, σύμφυτο και μετασχηματιζόμενο κομμάτι της ανθρώπινης καθημερινής ζωής, στενά συνδεδεμένο με τις κοινωνικές και ατομικές “τελετουργίες” και δραστηριότητες. Υπό αυτή την οπτική γωνία, η επινόηση “χειρονομιών” που θα δώσουν νέο “εκτόπισμα” στην εκπαιδευτική προσπάθεια κινητοποιώντας τα νοητικά και συναισθηματικά αντανακλαστικά του παιδιού, περιγράφει τον εννοιολογικό άξονα της “ιδέας”.

 

 

Θεματοποιώντας τις σχέσεις: “μάθηση/ παιχνίδι/ χώρος”, την αρχιτεκτονική σύνθεση απασχόλησε η εμπειρία που θα εισπράττουν οι μικροί μαθητές μέσω της νοητικής και συναισθηματικής τους συσχέτισης με το κτίριο. Συστήνει έτσι μια μικρή “γεωγραφία του κόσμου”, έναν ανεξερεύνητο “τόπο θαυμάτων” παλλόμενο από εναλλασσόμενες “εξάρσεις” και “υφέσεις”. Ο σχεδιαστικός χειρισμός αντιμετώπισε το Νηπιαγωγείο σαν ένα “αντικείμενο /παιχνίδι” σε πραγματική κλίμακα, αναζητώντας την έμπνευσή του στα “modules” ενός συστήματος τύπου lego που αθροιζόμενα δημιουργούν την τελική φόρμα.