Siemens Headquarters / Henning Larsen Architects / Aρχιτεκτονικός διαγωνισμός / 1ο βραβείο

Στόχος του έργου «Embrace» είναι η δημιουργική συνύπαρξη της πόλης του Μονάχου και του εργασιακού χώρου της Siemens με όρους σύνθεσης και όχι παράθεσης ή αντίθεσης : αποχωρώντας από την κατεστημένη λειτουργία της εταιρικής αρχιτεκτονικής, ως συμβόλου ισχύος και ”exclusiveness” , η πρόταση των Henning Larsen Architects επιθυμεί να δημιουργήσει ένα κατεξοχήν δημόσιο κτίριο, καθολικά προσβάσιμο και απόλυτα σχετικό με την καθημερινότητα των διαφόρων κατηγοριών χρηστών : των πολιτών του Μονάχου, των εργαζομένων της Siemens, των επισκεπτών της πόλης και των Μουσείων της περιοχής.

 

Τα παραπάνω επιτυγχάνονται με τον εσωστρεφή στροβιλισμό δυο αρχέγονων συστατικών, του κενού και της μάζας, που συμβολίζουν το Μόναχο και τη Siemens αντίστοιχα. Ο εναγκαλισμός (embrace) των δυο οντοτήτων δημιουργεί 6 αυλές με διαφορετικό χαρακτήρα κι εξοπλισμό , οι οποίες επικοινωνούν ελεύθερα στο επίπεδο της πόλης. Η δε διαγώνια συσχέτισή τους επιτρέπει μια συνεχή αστική κίνηση διαμέσου του οικοπέδου της Siemens, που έρχεται να ενώσει το μεσαιωνικό πυρήνα του Μονάχου (Innenstadt) με τον αυτοκρατορικό κάνναβο του 19ου αιώνα (Maxvorstadt).

 

Στη διάρκεια αυτού του ταξιδιού εν μέσω των αυλών της Siemens, ο χρήστης καλείται να αναγνώσει το κτίριο ως μια μετεγγραφή της παραδοσιακής αρχιτεκτονικής των αυλών, που κυριαρχεί στο Μονάχο. Καλείται επίσης να αντιληφθεί την αντίστιξη μεταξύ σοβαρότητας / ένταξης /contextuality στο εξωτερικό, και ελευθερίας / ζεστασίας / εκφραστικότητας στο εσωτερικό.

 

Η διαγώνια οργάνωση των κενών τετραγώνων αντανακλά στην οργάνωση της μάζας. Ως μάζα, το κτήριο αναπτύσσεται διακλαδιζόμενο φυγόκεντρα από τον κεντρικό του κορμό και προς τα άκρα του. Κατ’ αυτό τον τρόπο , υπάρχει μια σπονδυλική στήλη που συγκρατεί το όλο κτήριο των 45,000 μ. ενωμένο και ευέλικτο στη χρήση. Η σπονδυλική στήλη είναι η ζώνη επικοινωνίας και διάδρασης (interaction zone) , ο χώρος αναφοράς στον οποίο οι εργαζόμενοι μπορούν να επικοινωνήσουν με χαλαρό (informal) τρόπο, να εργαστούν σε μη τυπικό περιβάλλον, να συναντηθούν σε κοινωνικό κι όχι εργασιακό επίπεδο, να πιούν καφέ , να απολαύσουν το φως και το πράσινο που χαρίζουν οι αυλές. Στο επίπεδο της καθημερινότητας των εργαζομένων, η ζώνη διάδρασης μεταμορφώνει δραστικά το τυπικό κτίριο γραφείων από γενικού χαρακτήρα (generic) σε μια εμπειρία που προσομοιάζει την λειτουργία ενός δρόμου της πόλης: ακριβώς όπως ο δρόμος περιτριγυρίζεται από σπίτια, μαγαζιά, εργαστήρια, αλλά ο πραγματικός χαρακτήρας του βρίσκεται στον κενό χώρο που αυτά ορίζουν και χρωματίζουν.

 

 

Συντελεστές