Η παρουσίαση της δουλειάς αυτής που ολοκληρώθηκε τα δύο τελευταία χρόνια, έχει ως στόχο να ανιχνεύσει τη
στιγμιαία σύλληψη του ανθρώπινου σώματος εν κινήσει και την αναπαράστασή της με γραμμές.
Αναλύονται με γραμμές οι εικόνες;
Κατά τη γνώμη μου όχι. Οι εικόνες είναι αυτό που προσλαμβάνει διαρκώς το οπτικό νεύρο. Παρόλο που ποτέ δε σταματά, συνεχώς εκλαμβάνει νέες εικόνες, μετά, ανά διαστήματα τις συνθέτει. Τις αφομοιώνει και δημιουργεί sequences. Εκεί πάνω, τις αποτυπώνει. Οι γραμμές που θα δείτε, προέρχονται από μια διαδικασία σύνθεσης εναλλασσόμενη με μια διαδικασία αφαίρεσης: Σύνθεση ως εικόνα, που από μόνη της έχει χαρακτηριστικά γνωρίσματα… Μετά όμως αφαίρεση. Από την εικόνα, με τα σχήματα, τα χρώματα και τον όγκο, προς τη απλή – άνευ πάχους – γραμμή, τις δύο διαστάσεις, την αφαίρεση κάθε εξάρτησης από τις τρεις διαστάσεις, το υλικό, τον όγκο, το πλήρες γενικά.Ο Χάρης Σαββίδης είναι αρχιτέκτονας. Από πολύ μικρός ασχολήθηκε με διάφορες εκδοχές της ανθρώπινης δημιουργικότητας.
Η μουσική ως έναρξη διεργασιών σημαδεύει ακόμα τη ζωή του. Και ύστερα η φωτογραφία, μέσο αποτύπωσης που χρησιμοποιεί από 7 χρονών σχεδόν καθημερινά. Ακολούθησε η αρχιτεκτονική με το γραμμικό σχέδιο, τα όργανα, τα εξαρτήματα, τα computer. Ο σκοτεινός θάλαμος υπήρξε μια αλλιώτικη διεργασία, μια τέχνη από μόνος του. Η ζωγραφική ως ένα μέσο αποτύπωσης αισθήσεων. Μετά η χαρακτική ως ένας σκοτεινός θάλαμος της ζωγραφικής. Και τώρα οι μονοκονδυλιές του autocad. Όλα λειτούργησαν και έχουν αξία ως μέσο αποτύπωσης της αίσθησης της στιγμής, της sequences που άφησε ένα στίγμα.
Χορός και Ψυχή
Η παραπάνω σειρά αποδίδει στιγμιότυπα χορού. Προέρχονται από αντίστοιχες προσωπικές μου φωτογραφίες παράστασηςτωνμπαλέτων του 20ου αιώνα του Maurice Bejart, στο Παρίσι (το 1995) καθώς και άλλων πρωτοπόρων σχημάτων από την Ευρώπη και την Αμερική. Όμως ο χορός είναι η αφορμή και τα εν λόγω σχέδια ασχολούνται περισσότερο με το ανθρώπινο σώμα και την κίνηση.
Οι φωτογραφίες αυτές, αφού ψηφιοποιήθηκαν, αναλύθηκαν σε γραμμές-διανύσματα τα οποία επανασχεδιάστηκαν, μεταβλήθηκαν και οριστικοποιήθηκαν μέσω του αρχιτεκτονικού λογισμικού autocad. Από αυτό το πρόγραμμα προέκυψαν τα γραμμικά σχέδια τα οποία παρουσιάζονται εδώ. Πρόκειται για μία μέθοδο cad (computer-aided design) με το συγκεκριμένο λογισμικό που δεν γνωρίζουμε να έχει χρησιμοποιηθεί από άλλους εικαστικούς καλλιτέχνες.
Οι φωτογραφίες αυτές, αφού ψηφιοποιήθηκαν, αναλύθηκαν σε γραμμές-διανύσματα τα οποία επανασχεδιάστηκαν, μεταβλήθηκαν και οριστικοποιήθηκαν μέσω του αρχιτεκτονικού λογισμικού autocad. Από αυτό το πρόγραμμα προέκυψαν τα γραμμικά σχέδια τα οποία παρουσιάζονται εδώ. Πρόκειται για μία μέθοδο cad (computer-aided design) με το συγκεκριμένο λογισμικό που δεν γνωρίζουμε να έχει χρησιμοποιηθεί από άλλους εικαστικούς καλλιτέχνες.
Η ανθρώπινη φιγούρα, χάρη στην απαλοιφή φόντου, χρωμάτων, υλικών και οποιουδήποτε άλλου εξωτερικο γνωρίσματος, εμφανίζεται στην πιο απλή της μορφή δίνοντας έτσι έμφαση μόνο σε αυτό που χαρακτηρίζει το συγκεκριμένο κάθε φορά instantané. Τα σώματα παρουσιάζονται απαλλαγμένα (κατά το δυνατό) από οποιαδήποτε ξένα στοιχεία. Το μόνο που μετρά είναι η δυναμική τους στάση και η αποτύπωση μιας στιγμής κίνησης.
Τα στιγμιότυπα αυτά αποδόθηκαν με μια νέα τεχνική επικόλλησης σχεδίων κομμένων σε ταινία επάνω σε πλεξιγκλάς καθώς και σε έντυπη μορφή βιβλίου – λευκώματος, σε κείμενο του Paul Valery και μετάφραση της Μελισσάνθης με επιμέλεια των εκδόσεων Διάττων και τη φροντίδα του Νίκου Βοζίκη.
Απόπειρα Βιογραφικού
Γεννήθηκα στην Καλαμάτα το 1969, ο πατέρας μου Κύπριος, η μητέρα μου Ελληνίδα, και οι δυο μου γονείς καθηγητές, μεγάλωσα σ’ αυτή την πόλη και την αγαπώ ιδιαίτερα. Την Αθήνα τη γνώρισα 10 χρονών και εδώ έζησα έως τα 18 μου. Στα γυμνασιακά μου χρόνια βρέθηκα στις επάλξεις της πολιτικής, με την πρώτη γενιά του Ενιαίου Πολυκλαδικού Λυκείου και της αριστερής στροφής στηνπραγματική μάθηση. Η συμμετοχή μου στις πανελλαδικές μου έκοψε τη φόρα, τα όνειρα και έτσι βρέθηκα φοιτητής στο Μαθηματικό της Πάτρας και έτοιμος για μια αποτυχημένη καριέρα διδασκάλου. Ευτυχώς δεν άντεξα και γύρισα Αθήνα, ξεκίνησα να μάθω γαλλικά που δεν ήξερα και έφυγα στο Παρίσι να γίνω αρχιτέκτονας. Έτσι βρέθηκα το 1990 να σπουδάζω εκεί, κοντά στα μεγάλα έργα της γαλλικής πρωτεύουσας, την τέχνη του «Οικοδομείν». Και από αυτές τις σπουδές, κάνοντας μια σκάλα στο Κάιρο, για να συνειδητοποιήσω τα σημαντικά θέματα επιβίωσης του πλανήτη μας, έπιασα Αθήνα όπου κατάλαβα την αναγκαιότητα της συμφιλίωσης.
Συμφιλιώθηκα με την νεοελληνική πραγματικότητα, το αφεντικό μου, τους πελάτες, ακόμα και τους Ολυμπιακούς αγώνες για τους οποίους δούλεψα πολύ από την πολεμίστρα της μελέτης των μεγάλων – αναγκαίων και μη – έργων. Σήμερα έχω συμφιλιωθεί με τους δικούς μου συνεργάτες, τη δικιά μου οικογένεια, τους δικούς μου πελάτες και ό,τι άλλο θεωρώ δικό μου. Συμφιλιώθηκα ακόμα και με αυτό που μου έλεγε ο Μάνος Χατζιδάκις πριν ακόμα ενηλικιωθώ: πως δεν θα καταφέρω ποτέ να εκφράσω την πλειοψηφία της γενιάς μου, ακόμα και αν το επιδιώξω.
Ιστοσελίδες του Χάρη Σαββίδη:
www.elytron.eu : Το γραφείο και η αρχιτεκτονική μας (Χάρης και Πέννυ Σαββίδη + συνεργάτες)www.csavvides.blogspot.com : Οι απόψεις μου για το περιβάλλον μέσα στο οποίο ζούμε και εργαζόμαστε.
http://antidorostechne.blogspot.com: Ο κόσμος της Τέχνης που μας ενώνει. Εικόνες από την προσωπική μου συλλογή
έργων.
DANSEUR ET DANSEUSE II 165X72 BANDES COLOREES SUR PLEXY
DANSEUR I 165X105 BANDES COLOREES SUR PLEXY
180X108 BANDES COLOREES SUR PLEXY
DANSEUR II
DANSEUR IIIREAD ALSO: Θυμόμαστε ξανά την φαντασμαγορική τελετή εγκαινίων του Νέου Μουσείου Ακρόπολης με αφορμή την επέτειο δύο ετών