Ο κήπος ανάμεσα / Νίκος Παπαδόπουλος / Ατομική έκθεση

Στην πρώτη του ατομική έκθεση στην γκαλερί Α.Δ. ο Νίκος Παπαδόπουλος παρουσιάζει μία σειρά έργων σε χαρτί που έχουν ως κοινό τόπο τη φύση. Έιτε ως κήπος, είτε ως εξοχή, είτε ως στοιχείο που φύεται απρόσμενα και σχεδόν παρασιτικά μέσα στον αστικό ιστό, τα τοπία του Παπαδόπουλου αναπτύσονται πάνω στις λευκές επιφάνειες με έναν τρόπο αντιφατικό -ελειπτικά αλλά και πλήρη-, όπως και η συνεχής πάλη του ανθρώπου με τη φύση, που συμπυκνώνει το αίτημα του να τη δαμάσει, να την περιορίσει, να της επιβληθεί και στη συνέχεια ορίζει την επιθυμία του να την οικιοποιηθεί, να την καλλιεργήσει, να επιστρέψει ξανά σ’ αυτήν.

Πεδίο έρευνας για τον Παπαδόπουλο είναι η ζωγραφική επιφάνεια και πάνω ακριβώς σε αυτήν ξεδιπλώνει τις σκέψεις του, αποτέλεσμα παρατήρησης, μελέτης και τέλος σχολιασμού. Σε μία εποχή ασφυκτικά γεμάτη από φθαρμένα σύμβολα και κώδικες μη προσιτούς και αναγνώσιμους πια, ο Παπαδόπουλος επανεξετάζει την παραγωγή της εικόνας, παραχωρόντας χώρο στο λευκό και εξετάζοντας ξανά και ξανά, από κοντά αλλά και από αποστάση, τις εκδοχές της ίδιας σκηνής προκειμένου να βρεθεί μια ομοιότητα μεταξύ της αλήθειας και της υποκειμενικότητας.

Ο κενός χώρος σε αυτήν την περίπτωση λειτουργεί υπαινικτικά σαν μία δεσμη που λούζει με άπλετο φως τις εικόνες του και το πενάκι ή το μολύβι αντίστοιχα -σύμφωνα με τον Νόμο της ταυτόχρονης αντίθεσης χρώματος του Chevreul (1839)- υπακούει στους βασικούς κανόνες του πουαντιγισμού επάνω στο λευκό, ή κατ’ αντιστοιχία παίρνει τη θέση του κόκου που παρουσιάζει το φωτογραφικό φιλμ ή το ψηφιακό pixel σε μία φωτογραφία. Με αυτόν τον τρόπο η ποιητική του μετασχηματισμού των φυσικών αντικειμένων σε εικόνες συνεχίζεται και μέσω της ζωγραφικής γλώσσας η οποία αφού πρώτα αποδομήσει την κάθε σκηνή, στη συνέχεια την ανασύνθετει επιλεκτικά, ουτώς ώστε εν τέλει να την εισαγάγει σε ένα σύστημα αφήγησης συγκροτημένο ολοκληρωτικά εκ νέου από τον καλλιτέχνη.

Η επανάληψη είναι για τον Παπαδόπουλο μία δύναμη η οποία ενεργοποιεί την ζωή. Το κάθε σημείο πάνω στα έργα μιμείται την ακίδα του εκτυπωτή και η κάθε εικόνα υφίσταται μόνο με την επανάληψη του κάθε σημείου. Απέναντι στην ταχύτητα της μηχανικής διαδικασίας, ο καλλιτέχνης παραθέτει μία ανάποδη χρονικότητα, εκείνη του ανθρώπινου χεριού που ακολουθεί τον ανθρώπινο νου. Έτσι, μέσα από την παρατήρηση και την μίμηση φτάνει σε αυτό που ο Goethe ονομάζει ρυθμό. Επινοεί μία δική του μέθοδο στα πρότυπα μίας γενικής γλώσσας που βασίζεται στην πραγματική όσο και στην νοητική όραση κι έχει στόχο της μία πιο βαθιά γνώση.

 Χριστίνα Aνδρουλιδάκη