OPENING THE BOX: UNPACKING MINIMALISM / THE GEORGE ECONOMOU COLLECTION SPACE, ATHENS

ENG / GR 

 

 

Dan Flavin | Isa Genzken | Robert Gober | Roni Horn | Rashid Johnson | Donald Judd | Agnes Martin | John McCracken | Nikolai Mikhailovich Suetin

 

When people think of Minimalism, they often think of a generic grey metal box that has been fabricated in a workshop in the United States and is displayed with other similar if not identical boxes. Although this box often features in accounts of Minimalism, it is a mythical, rather than a real artwork. This exhibition of ten works from the George Economou Collection attempts to tell a more nuanced story about Minimalism by looking at a number of different debates, places and time periods.

 

On the ground floor, three works surround a magnificent 1978 brushed aluminium “channel” piece by Donald Judd comprised of six open modular units, an early relief of Judd’s from 1961, a 1966 painting by Agnes Martin and a 1988 plank by John McCracken. This ensemble already raises several intriguing questions: given the compositional ideas Judd’s work shares with Agnes Martin`s, was he mistaken in so often dismissing painting? And how did John McCracken negotiate the relationship of painting and sculpture when he leaned his works between the wall and the floor? What role did colour play for Judd and McCracken, and how did they approach the difference between applied and integral colour? What differentiates these two artists’ handling of texture and reflectivity?

 

By the time the viewer leaves the exhibition, the reductive concept of the `Minimal box` will have collapsed in on itself. The show makes clear that a Minimal tendency has existed in art from the 1920s to the present; artists related to Minimalism have worked with a wide range of materials, colours and textures; they have explored formal ideas and engaged deeply with the world around them. For all its supposed coolness, Minimalism can be hot as well as cold: it has many different moods. 

 

 

Η Συλλογή Γιώργου Οικονόμου βρίσκεται στην ευχάριστη θέση να παρουσιάσει την ομαδική έκθεση Opening the Box: Unpacking Minimalism. Η έκθεση, την οποία επιμελείται ο Mark Godfrey, εγκαινιάζεται την Πέμπτη 22 Οκτωβρίου 2015, στο χώρο της Συλλογής Οικονόμου στην Αθήνα.

 

Οταν γίνεται λόγος για Μινιμαλισμό, ο νους των περισσότερων ανθρώπων πάει σε ένα προκάτ γκρι μεταλικό κουτί που έχει κατασκευαστεί σε κάποιο εργοστάστιο στις Ηνωμένες Πολιτείες και εκτίθεται με άλλα παρόμοια, αν όχι πανομοιότυπα κουτιά. Παρόλο που αυτό το κουτί συχνά εμφανίζεται σε εκθέσεις για το Μινιμαλισμό, πρόκειται ουσιαστικά για ένα μύθο, και όχι για ένα πραγματικό έργο τέχνης. Αυτή η έκθεση με δέκα έργα από τη Συλλογή Οικονόμου προσπαθεί να αποδώσει ένα διαφοροποιημένο αφήγημα για το Μινιμαλισμό, παραθέτοντας διαφορετικές απόψεις, τοποθεσίες και χρονικές περιόδους.

 

Στο ισόγειο, τρία έργα περιστοιχίζουν ένα καταπληκτικό έργο του Donald Judd του 1978, ένα ανοιχτό “κανάλι” φτιαγμένο από στιλπνό αλουμίνιο και αποτελούμενο από έξι ανοιχτές μονάδες. Το έργο αυτό συνδιαλέγεται με ένα από τα πρώτα ανάγλυφα του Judd από το 1961, ένα πίνακα της Agnes Martin του 1966 και μια σανίδα του 1998 του John McCracken. Αυτό το σύνολο ήδη θέτει αρκετά ενδιαφέροντα ερωτήματα: με δεδομένες τις ομοιότητες  στη σύνθεση ανάμεσα στη δουλειά του Judd και σε εκείνη της Martin, μήπως τελικά έκανε λάθος ο πρώτος στην απόρριψη της ζωγραφικής; Και με ποιο τρόπο ο John McCracken διαπραγματεύτηκε τη σχέση ζωγραφικής και γλυπτικής όταν ακουμπούσε τα έργα του στον τοίχο; Τι ρόλο έπαιξε το χρώμα για τον Judd και τον McCracken, και πώς προσέγγισαν τη διαφορά μεταξύ εφαρμοσμένου και πρωταρχικού χρώματος; Με ποιο τρόπο διαφοροποιούνται οι δύο καλλιτέχνες ως προς την υλικότητα και την αντανακλαστικότητα του υλικού;

 

Εισερχόμενοι στο σκοτεινό χώρο του δευτέρου ορόφου, οι θεατές βρίσκονται αντιμέτωποι με το έργο του Dan Flavin’s monument 4 for those who have been killed in ambush (to P. K. who reminded me about death), 1966, το πάνω μέρος του οποίου στρέφεται προς τη μεριά τους. Πρόκειται για ένα σπάνιο έργο του Flavin, φτιαγμένο εξ’ολοκλήρου από κόκκινες φωσφορίζουσες λάμπες, το οποίο αναφέρεται ευθέως στη βία του πολέμου του Βιετνάμ.

 

Μέχρι να εξέλθει ο θεατής από την έκθεση, η προσχηματισμένη ιδέα που έχει για το Μινιμαλισμό έχει πλέον καταρρεύσει. Η έκθεση καθιστά σαφές ότι η τάση για Μινιμαλισμό υπήρχε στην τέχνη από τη δεκαετία του 1920: οι καλλιτέχνες που σχετίστηκαν με το Μινιμαλισμό δούλεψαν με μια σειρά από υλικά, χρώματα και υφές, εξερεύνησαν ιδέες σχετικά με τη φόρμα και εντρύφησαν στον κόσμο γύρω τους. Παρά την υποτιθέμενη ψυχρότητα του, ο Μινιμαλισμός μπορεί να είναι τόσο καυτός όσο και ψυχρός: έχει πολλές διαφορετικές διαθέσεις.

 

Η Συλλογή Γιώργου Οικονόμου βρίσκεται στη Λεωφ. Κηφισίας 80, Μαρούσι 15125, Αθήνα.