Η εγκατάσταση “The Envirobubble” είναι το αποτέλεσμα καλοκαιρινού workshop που έγινε στο πανεπιστήμιο Κρήτης τον Αύγουστο του 2010 και εκτέθηκε στη Βαρκελώνη από τον Μάρτιο μέχρι τον Ιούνιο του 2011.
Credits | Research and Design Team for “THE ENVIROBUBBLE” installation:
Kostis Oungrinis and Marianthi Liapi (Technical University of Crete, Greece)
Anna Pla Catalá (IE School of Architecture, University of Madrid, Spain)
Lydia Kallipoliti and Michael Young (The Cooper Union, New York, USA)
Student Project Team (Technical University of Crete, Greece):
Georgios Andresakis, Yiannis Apostolopoulos, Tzeny Gorantonaki , Eirini Kalogeropoulou, Michalis Kantarzis, Despina Linaraki, Ioannis Liofagos, Dimitris Mairopoulos, Evangelos Alexandros Maistralis, Anna Neratzouli , Iasonas Paterakis, Eleni Roupa, Aggeliki Terezaki, Alma Tralo, Vassilis Tsesmetzis, Dimitris Vaimakis, Anna-Maria Moschouti-Vermer, Georgia Voradaki.
Credits | Research and Design Team for “THE ENVIROBUBBLE” installation:
Kostis Oungrinis and Marianthi Liapi (Technical University of Crete, Greece)
Anna Pla Catalá (IE School of Architecture, University of Madrid, Spain)
Lydia Kallipoliti and Michael Young (The Cooper Union, New York, USA)
Student Project Team (Technical University of Crete, Greece):
Georgios Andresakis, Yiannis Apostolopoulos, Tzeny Gorantonaki , Eirini Kalogeropoulou, Michalis Kantarzis, Despina Linaraki, Ioannis Liofagos, Dimitris Mairopoulos, Evangelos Alexandros Maistralis, Anna Neratzouli , Iasonas Paterakis, Eleni Roupa, Aggeliki Terezaki, Alma Tralo, Vassilis Tsesmetzis, Dimitris Vaimakis, Anna-Maria Moschouti-Vermer, Georgia Voradaki.
Η περιθωριακή αρχιτεκτονική ομάδα Antfarm σκηνοθέτησε την παράσταση «Αναπνέοντας- Αυτός είναι o σάκος σας» προσκαλώντας τους επισκέπτες να μπούν σε μια κλειστή φουσκωτή κατασκευή, ώστε να αναπνέουν με ασφάλεια προστατευμένοι από την μόλυνση του αέρα στο εξωτερικό περιβάλλον. Η φούσκα, ονομαζόμενη «Σακίδιο Καθαρού Αέρα» θα απωθούσε επιβλαβή ατμοσφαιρικά σωματίδια και θα λειτουργούσε σαν προστατευτική ασπίδα των ανθρώπων που βρήκαν καταφύγιο μέσα στο περίβλημα. Με μια ιδιοσυγκρατική αίσθηση του χιούμορ, οι Chip Lord, Hudson Markez, Doug Michels και Curtis Schreier, της ομάδας Antfarm, φόρεσαν μάσκες αερίου, ιατρικά εξαρτήματα και άσπρες στολές εργαστηρίου για να επιβιώσουν στην εξωτερική μόλυνση της ατμόσφαιρας. Προέτρεπαν τους περαστικούς επισκέπτες να υπογράψουν φόρμες συγκατάθεσης θανάτου αν επέλεγαν να μην μπούν στο Σακίδιο Καθαρού Αέρα. Η εφημερίδα Oakland Tribune αναφέρθηκε στο ρεσιτάλ των Antfarm σαν να επρόκειτο να συμβεί στο μέλλον κατόπιν αίτησης της ομάδας να δημοσιευθεί η παράστασή τους σαν πρόβλεψη για τις 22 Απριλίου του 1972.
Η ποιότητα του αέρα σε αστικά περιβάλλοντα αποτελούσε σύνηθες αρθρογραφικό θέμα του τύπου κατά την περιβαλλοντική εκστρατεία της δεκαετίας του 1960 και του 1970. Ο τοξικός αέρας, η αιθαλομίχλη και ο φόβος της ασφυξίας στις πόλεις πυροδοτούσαν μια συλλογική κοινωνικοπολιτική μάχη ενάντια στη μόλυνση, για όλα τα κόμματα που συνιστούσαν την πολιτική σκηνή της εποχής. Από τη μια μεριά η κυβέρνηση του Lyndon Johnson ήταν ιδιαιτέρως δραστήρια επί του θέματος, έχοντας υπογράψει σειρά νομοθετικών πράξεων «καθαρού αέρα» για την προστασία του περιβάλλοντος. Από την άλλη πλευρά, ομάδες ακτιβιστών είχαν παρόμοια ενδιαφέροντα τα οποία εξέθεταν σε σκηνοθετημένες παράστάσεις, δρώμενα και ενδείξεις διαμαρτυρίας με αναπνευστικές συσκευές. Παράλληλα με την ομάδα Antfarm το Stampo Virile του Vettor Pisani (που δημοσιεύθηκε στην Casabella τον Ιανουάριο του 1971) παρουσίαζε μια γυναίκα απολύτως συνδεδεμένη στην αναπνευστική της συσκευή. Με τον τίτλο Stampo Virile, ανθρώπινο αποτύπωμα, ο Pisani αντανακλούσε το όραμα του John McHale για προσθετικές συσκευές σώματος σαν ένα επικείμενο προαπαιτούμενο της ανθρώπινης επιβίωσης. Την ίδια χρονιά το αναρχικό Βρετανικό αρχιτεκτονικό γκρουπ “Street Farmer” εξέδωσε στην πρώτη σελίδα του ομώνυμου περιοδικού του γκρουπ, ένα μανιφέστο προμηνύοντας ότι ο φρέσκος αέρας σύντομα θα συνιστούσε ένα νέο σημαντικό προϊόν πρως πώληση ή τύπο ακίνητης περιουσίας προς αγορά. Η συγγένεια ανάμεσα στις κυβερνητικές ομάδες και τις ομάδες ακτιβισμού ήταν μια παράδοξη σύγκλιση από αντιθετικά κοινωνικά ρεύματα που οδηγούσαν σε εντελώς διαφορετικά είδη δράσης. Ωστόσο, οι ανησυχίες σηματοδοτούσαν την έναρξη της εποχής του περιβαλλοντισμού, προβάλλοντας αρχές της οικολογίας ως ορθές πολιτικές, κοινωνικές, ακόμα και θρησκευτικές τοποθετήσεις.
Το Σακίδιο Καθαρού Αέρα των Antfarm ήταν ένα είδος μήτρας, ένα προστατευμένο, κλειστό και συντηρημένο περιβάλλον που έφραζε την διαντίδραση με τον εξωτερικό κόσμο. Σαράντα χρόνια αργότερα, μπορούμε να εκτιμήσουμε την βιωσιμότητα των κλειστών οικολογικών συστημάτων και τη διαδικασία μετάφρασης από πλανητικά ιδεώδη, σε περιβαλλοντικές πολιτικές και συνεπακόλουθα σε ένα σύνολο κανόνων και τεχνουργημάτων για την κτιριακή βιομηχανία. Τα κλειστά συστήματα δοκιμάστηκαν πειραματικά στο τερατώδες ερευνητικό έργο Biosphere 2 στην Arizona των ΗΠΑ, το οποίο ολοκληρώθηκε και σφραγίστηκε το 1991. Μετά από κάποιο χρονικό διάστημα, φρέσκος αέρας έπρεπε να εισαχθεί στο κλειστό σύστημα με αντλίες ώστε να εξασφαλίστεί η βιωσιμότητα των εισόκλειστων υποκειμένων. Αλλά πέρα από το Biosphere 2, ο κλειστός χώρος της Βιόσφαιρας επαναλαμβάνεται ως μοντέλο κτιριακής τεχνολογίας σε χιλιάδες άρρωστα κτίρια της εταιρικής Αμερικής. Κλειστά, μονωμένα, βαριά κλιματιζόμενα κτίρια συνήθως δημιουργούν προβληματικές καταστάσεις ατμοσφαιρικού αέρα με επακόλουθο την έλλειψη ανταλλαγής του κτιρίου με το περιβάλλον του. Στα περισσότερα άρρωστα κτίρια, δεν μπορεί να προσδιοριστεί μια συγκεκριμένη αιτία για την αρρώστια σαν το αιτιολογικό αποτέλεσμα ενός ειδικού ελαττώματος. Μια αναφορά του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας το 1984 δήλωνε ότι έως 30 τοις εκατό των καινούργιων και ανακατασκευασμένων κτιρίων παγκοσμίως, είναι υποκείμενα του συνδρόμου των άρρωστων κτιρίων, όπου έχουν σημειωθεί υπερβολικά παράπονα υγείας που συνδέονται με την ποιότητα του αέρα εσωτερικού χώρου. Το «σύνδρομο του άρρωστου κτιρίου» χρησιμοποιείτα ως όρος για να περιγράψει καταστάσεις στις οποίες οι ένοικοι του κτιρίου βιώνουν νόσους υγείας και άνεσης απροσδιόριστης μορφής, που είναι συνδεδεμένα με τον χρόνο που περνάνε οι ένοικοι μέσα στο κτίριο.
2011, Design Hub (D-Hub), Barcelona, Spain:
Εμπνευσμένο από την ιδέα των Antfarm για την θεατρική κάθαρση του αέρα σε αστικά περιβάλλοντα, πέντε καθηγητές αρχιτεκτονικής από το Cooper Union στη Νέα Υόρκη, το Πολυτεχνείο Κρήτης και την ΙΕ αρχιτεκτονική σχολή της Μαδρίτης καθοδήγησαν ένα συνεργατικό εργαστήριο σχεδιασμού και κατασκευής στα Χανιά της Κρήτης τον Αύγουστο του 2010, με πρόθεση να διερευνήσουν τα ζητήματα μολυσμένου αέρα που εγέρθηκαν την δεκαετία του 1960 σε σχέση με το επίκαιρο σύνδρομο των άρρωστων κτιρίων. Περίπου 25 φοιτητές από το Πολυτεχνείο της Κρήτης εργάστηκαν επίπονα για να επινοήσουν και να σχεδιάσουν αρχιτεκτονικές κατασκευές ως μηχανές κάθαρσης για κλιματιστικά μηχανήματα. Κατά την διάρκεια του εργαστηρίου εξετάσαμε μία σειρά τεχνικών κτιριακής τεχνολογίας ως σχεδιαστικά και χωρικά εργαλεία για την ανάπτυξη στρατηγικών κάθαρσης του αέρα σε κλειστούς χώρους.
Η έρευνα συγχωνεύθηκε στην εγκατάσταση «Envirobubble” που εκτέθηκε στο Design Hub στην Βαρκελώνη τον Μάρτιο του 2011. Το «Envirobubble” εγείρει ζητήματα σχετικά με την ποιότητα του αέρα ακόμα πολύ σημαντικά σήμερα, αν και θέτοντας ταυτόχρονα το ερώτημα αν ο αέρας που αναπνέουμε μέσα είναι περισσότερο επικίνδυνος από τον αέρα που αναπνέουμε έξω. Επιχειρούμε να επεκτείνουμε την ενημέρωση από την εξωτερική στην εσωτερική ποιότητα του αέρα και να προειδοποιήσουμε τους επισκέπτες για τον αέρα που αναπνέουμε στα σφραγισμένα και βαρέως κλιματιζόμενα κτίρια της καθημερινότητας.
Η εγκατάσταση «envirobubble” αποτελείται από τέσσερεις τύπους δεξαμενών αέρα (Pods) σαν μηχανές κάθαρσης. Κάθε σύμπλεγμα (pod) εκπληρώνει και απεικονίζει μια διαδικασία κάθαρσης που εστιάζει σε διαφορετικούς τύπους μόλυνσης: Α) Σκόνη (τμήματα ανόργανης ύλης) Β) Υγρασία (επίπεδα υγρασίας) Γ) Αέρια (τοξικές εκπομπές αερίων) Ε) CO2 (αναπνοή των φυτών). Αντιμετωπίζοντας την ποιότητα αέρα εσωτερικού χώρου ως ένα αρχιτεκτονικό πρόβλημα, αντί για ένα μηχανικό πρόβλημα, ο στόχος της έρευνας είναι να εισάγουμε στοιχεία περιβαλλοντικού ελέγχου στην σχεδιαστική ορολογία.
Το Pod της Υγρασίας: Το Pod της Υγρασίας συλλέγει υδρατμούς από τον αέρα και τους συγκεντρώνει σε φουσκωτές δεξαμενές για παραιτέρω χρήσεις. Καλούπια από αλληλοσυνδεόμενους σωλήνες «καλλιεργούν» τους υδρατμούς, μέσω τεχνητών αλλαγών θερμοκρασίας, και διανέμουν σταγόνες του νερού σε πλαστικές θήκες. Οι σωλήνες είναι τοποθετημένοι σύμφωνα με την διαδικασία της απόσταξης των υδρατμών. Στο χαμηλότερο μέρος της θήκης (pod), το νερό που αποστάζεται από την υγρασία συκεντρώνεται σε δύο δοχεία και ύστερα ανακυκλώνεται για άλλες χρήσεις. Το δοχείο της υγρασίας αποτελεί πρωτότυπο για ένα σύστημα δόμησης που θα συγκεντρώνει την υγρασία από τον αέρα, θα βελτιώνει την ποιότητα του εσωτερικού αέρα, ενώ ταυτόχρονα θα συλλέγει ανακυκλώσιμο νερό για πότισμα φυτών, ή για δευτερεύοντα υσάτινα συστήματα.
Το Pod της Σκόνης: Η σκόνη είναι μια συγκέντρωση από σωματίδια ύλης διεσπαρμένα στον αέρα και αποτελούν βασικό στοιχείο μόλυνσης της ποιότητας του εσωτερικού αέρα. Στην οικιακή κλίμακα, η σκόνη περιέχει μικρές ποσότητες από τρίχες, τμήματα επιδερμίδας, γύρη λουλουδιών, ίνες από ύφασμα και χαρτί, ανόργανη ύλη χώματος, και άλλες ύλες του τοπικού περιβάλλοντος. Το Dust Pod είναι ένας ηλεκτρικός συλλέκτης σκόνης, που ιονίζει τα σωματίδια σκόνης και τα συλλέγει σε ένα δίκτυο από χορδές που με τον χρόνο μεγαλώνουν και γίνονται επιφάνεια. Ο ιονισμός διεξάγεται μέσω σύρματος χαλκού στο οποίο εφαρμόζεται υψηλή τάση. Το δοχείο της σκόνης αποτελεί πρωτότυπο για ένα σύστημα δόμησης που θα καθαρίζει τον αέρα από σωματίδια ύλης, ενώ ταυτόχρονα θα συλλέγει σκόνη ώστε να δημιουργούνται μονωτικές επιφάνειες για άλλες χρήσεις.
Το Pod του CO2: Το Δοχείο του διοξειδίου του άνθρακα χρησιμοποιεί την φωτοσύνθεση σαν ένα σύστημα καθαρισμού της ατμόσφαιρας. Μέσω της αναπνοής, τα φυτά απορροφούν CO2 που εκπνέεται από τους ανθρώπους και δίνουν οξυγόνο. Η ανθρώπινη αναπνοή και η αναπνοή των φυτών εργάζονται συμπληρωματικά. Αυτός ο συνεχής κύκλος συνδέει τους μηχανισμούς αναπνοής των δύο ειδών. Το CO2 Pod, είναι ένας πνεύμονας που ρυθμίζει την αναπνοή ποσοστού διοξειδίου του άνθρακα μέσω της διαστολής και συστολής μιας επιφάνειας καλλυμένης με φυτά. Μια σειρά από φουσκωτές ελεγχόμενες κύστες, ενσωματωμένες στο έδαφος των φυτών, ρυθμίζουν το φούσκωμα και ξεφούσκωμα της έκτασης της επιφάνειας των φυτών, ανταποκρινόμενες σε διαφορετικές ώρες της ημέρας. Το CO2 εκπνέεται στο δοχείο- pod και απορροφάται από το αναπνέον «πνευμόνι του φυτού». Σε ανταπόδοση, το δοχείο- pod του αέρα εκπνέει προς τα πίσω, εκπέμποντας οξυγόνο στο δωμάτιο.Το Pod των Αερίων: Στον εσωτερικό χώρο εισπνέουμε καθημερινά άχρωμα και άοσμα τοξικά αέρια που παράγονται από καθημερινές δραστηριότητες. Τα VOCs (Volatile Organic Compounds) είναι μια ομάδα πτητικών οργανικών μειγμάτων με βάση χημικές ενώσεις του άνθρακα που εξατμίζονται από ορισμένα στερεά και υγρά σε θερμοκρασία δωματίου. Διαποτίζουν τον αέρα εσωτερικού χώρου με μολυσμένες συγκεντρώσεις, δύο έως δέκα φορές μεγαλύτερες από τη μόλυνση του εξωτερικού αέρα. Τα VOCs έχουν δυνητικά βλαπτικά αποτελέσματα υγείας όπως ερεθισμό του λαιμού και του αναπνευστικού συστήματος, πονοκεφάλους, ναυτία, αλλεργικές δερματικές αντιδράσεις, κόπωση, ζάλη, οπτικές διαταραχές και εξασθένηση της μνήμης ανάμεσα σε άλλα συμπτώματα. Το pod των αερίων αποτελείται από σειρά συστημάτων φιλτραρίσματος που προοδευτικά καθαρίζουν ώσπου να εκπέμπεται στο δωμάτιο καθαρός αέρας. Το pod των αερίων είναι πρωτότυπο σύστημα δόμησης που θα φιλτράρει τον αέρα και θα αποτρέπει την εισβολή βιολογικών παραπροϊόντων μέσα στα κλιματιστικά συστήματα διανομής αέρα, ενώ ταυτόχρονα θα δημιουργεί μια σειρά από επικαλυπτόμενες επιφάνεις διαφορετικής διαφάνειας και αδιαφάνειας για το εξωτερικό περίβλημα.
EN
1970, Lower Sproul Plaza at the University of California, Berkeley:
The underground architecture collective Antfarm staged the performance “Breathing – That’s your Bag,” inviting visitors to enter an enclosed pneumatic bubble, in order to breathe safely sealed off from the air pollution outside. The bubble, called the “Clean Air Pod” (CAP), would screen out noxious atmospheric contaminants and shield the people sheltered in the envelope. With an idiosyncratic sense of humor, Antfarm -Chip Lord, Hudson Marquez, Doug Michels and Curtis Schreier- wore gas masks, protective gear and white laboratory suits to survive outdoor air pollution; they urged passing visitors to sign death consent forms if choosing not to come into the Clean Air Pod. The Oakland Tribune reported Antfarm’s recital as if it were to happen in the future; per Antfarm’s request, the event was published as a forecast for April 22, 1972.*
Air quality in urban environments was a primary press headline in the environmental campaign of the 1960s and 1970s. Toxic air, smog and the fear of asphyxiation in cities fueled a collective sociopolitical battle against pollution for all parties that composed the political scenery at the time. On one hand, Lyndon B. Johnson’s administration was markedly active on the issue, having signed several “clean air acts” with the scope of protecting the environment. On the other hand, countercultural activist groups shared similar concerns, as witnessed in numerous proactive performances and riots with respiratory devices. Parallel to Antfarm, Vettor Pisani’s Stampo Virile (published in Casabella, January 1971) featured a woman unable to breathe without a respirator. With the title, translated as the “imprint of man,” Pisani reflected on John McHale’s vision of bodily prosthetic devices as an imminent prerequisite of human survival and raised a severe critique of large scale infrastructure and social reality. At the same year, the anarchist British architectural group “Street Farmer” released a manifesto on the first page of their self-published homonymous magazine, prognosticating that fresh air would soon constitute a new prominent type of real estate to purchase. The kinship between governmental goals and countercultural group was a paradoxical convergence from antithetical social streams that led to entirely different sets of actions; yet the concerns stemmed from a common point of departure that marked the dawn of the age of ecology as a gallant political and religious position.
With the impact of the whole earth view and the rise of environmental awareness in the postwar period, sustainable design practices have promoted buildings as regenerative and closed ecological systems, capable of harnessing waste and providing their own energy. Antafrm’s Clean Air Pod, as a protective uterine-like environment, has been reiteratively translated as a conserved milieu blocked from the effluence of the exterior world. Forty years after, however, we may consider the viability of closed ecological systems and the process of translating planetary ideals to environmental policies and consequently to a set of physical rules and artifacts in the building industry. Enclosed spaces were tested in the massive Biosphere 2 project in Arizona, which was completed and sealed in 1991; after a period of time, fresh air had to be pumped and food introduced into the sphere to ensure the health of the sealed subjects. But beyond the Biosphere 2, the enclosed space of the Biosphere’s “envirobubble” lives within thousands of sick buildings of corporate America. Sealed, heavily air-conditioned buildings usually generate problematic airborne conditions, resulting from a building’s lack of exchange with its surrounding environment. In most sick buildings, there cannot be an identifiable cause for illness, as a causal effect of a specific deficiency. A 1984 World Health Organization Committee report suggested that up to 30 percent of new and remodeled buildings worldwide may be the subject of excessive complaints related to indoor air quality and suffer from what is known as the “sick building syndrome”, a term used to describe situations in which building occupants experience acute health and comfort effects that appear to be linked to time spent in a building.
*
2011, Design Hub (D-Hub) Barcelona, Spain:
Inspired by Antfarm’s project for the theatrical purification of air in urban environments, five architecture professors from the Cooper Union in New York, the Technical University of Crete (TUC) and the IE school of Madrid led a collaborative design and fabrication workshop (Crete, Greece August 2010) with the intention to revisit the issues raised in the 1960s, still eminent today. More than a dozen students from TUC worked laboriously on inventing architectural prototypes for air chambers as purifying machines. During the workshop, we revisited Reyner Banham’s celebrated “well–tempered environment” in HVAC building systems and examined a diverse body of building technology techniques translated as design and spatial tools for the development of air purifying strategies in enclosed spaces.
The research was consolidated in “The Envirobubble” installation fabricated at the Design Hub of Barcelona in March 2011. “The Envirobubble” raises issues on air quality still prominent today, though questioning at the same time if the air we breathe indoors is more hazardous than the air we breathe outdoors. We seek to expand awareness from outdoor to indoor air quality and alert visitors as to the breathable air in heavily sealed air conditioned buildings, with high degrees of condensation.
“The envirobubble” presents four types of air pods as purifying machines. Each cluster of air pods performs and visualizes a purification process focusing on different types of pollutants: A) Dust (particulate inorganic matter) B) Moisture (humidity levels) D) Gas (toxic off-gas emissions E) CO2 (plant respiration). By opening up a perspective on the development of indoor air quality as an architectural design problem, rather than an engineering problem, the aim is to initiate a vital reassessment of environmental control in design terminology.
Moisture Pod: The moisture pod harvests water vapor (humidity) from the air and collects it in pneumatic tanks for further alternative use. Matrices of interconnecting tubes “farm” water vapor, via temperature change accommodated in the matrix, and distribute droplets of water in plastic pods. The tubes are located according to the process of vapor distillation. . In the lower part of the pod, moisture is reaching two vessels and is then recirculated for other programs. The moisture pod is envisioned as a prototype for a building system that dehumidifies the air, improving indoor air quality, while at the same time collects water to be recycled for irrigating plants or for secondary household water systems.
Dust Pod: Dust is an assemblage of particulate matter ubiquitous in the air and a leading pollutant in indoor air quality. In the domestic scale, it contains small amounts of human and animal hairs and shed skin particles, plant pollen, textile and paper fibers, soil minerals from outdoor soil, and other matter found in the local environment. The Dust Pod is an electrical dust collector, which ionizes dust particles and collects them on a net of strings that in time grow into a surface. Ionization is conducted via copper wire to which high voltage is applied. The Dust Pod is envisioned as a prototype for a building system that purifies the air from particulate matter, while at the same time collects dust to create insulating felt surfaces for other uses.
CO2 Pod: The CO2 Pod uses plant life as a purification system for the atmosphere. Through photosynthesis, and more specifically through respiration, plants absorb CO2, exhaled by humans, and return oxygen. Human respiration and plant respiration work supplementary. This continuous cycle links the breathing mechanisms of two species. The CO2 Pod is a moving, breathing “lung” that regulates the respiration percentage of carbon dioxide through the expansion and contraction of plant life surface area. A series of pneumatically controlled pods embedded in the plants modulate the inflation and deflation of plant surface area in response to different times within a day. CO2 is exhaled into the pod and absorbed by the respiring “plant lung.” In return, the air pod exhales back, emitting oxygen to the room.
Gas Pod: Indoors, we daily inhale colorless and odorless toxic gases produced from daily activities. VOCs, is a group of volatile organic compounds, carbon based chemicals that evaporate as off-gases from certain solids and liquids at room temperature. They pervade our indoor air with concentrations that can be two to ten times greater in comparison to outdoor air. VOCs have potentially damaging health effects, like eye, nose and throat irritation, respiratory tract irritation, headaches, nausea, allergic skin reactions, fatigue, dizziness, visual disorders, and memory impairment, among other symptoms. There are numerous kinds of volatile organic compounds produced and used in manufacturing products. The Gas Pod is a serial filtering system which procedurally cleans air from the first pod onwards, until clean air is emitted to the room. The gas pod is envisioned as a prototype for a building system that filters air and prevents the intrusion of biological life indoors, while at the same time creates a series of overlapping layers with various degrees of transparency and opacity for the exterior envelope.
Credits | Research and Design Team for “THE ENVIROBUBBLE” installation:
Kostis Oungrinis and Marianthi Liapi (Technical University of Crete, Greece)
Anna Pla Catalá (IE School of Architecture, University of Madrid, Spain)
Lydia Kallipoliti and Michael Young (The Cooper Union, New York, USA)
Student Project Team (Technical University of Crete, Greece):
Georgios Andresakis, Yiannis Apostolopoulos, Tzeny Gorantonaki , Eirini Kalogeropoulou, Michalis Kantarzis, Despina Linaraki, Ioannis Liofagos, Dimitris Mairopoulos, Evangelos Alexandros Maistralis, Anna Neratzouli , Iasonas Paterakis, Eleni Roupa, Aggeliki Terezaki, Alma Tralo, Vassilis Tsesmetzis, Dimitris Vaimakis, Anna-Maria Moschouti-Vermer, Georgia Voradaki.
Image Captions
Image 1: Experiments for the CO2 Air Pod of “The Envirobubble” installation conducted at the Technical University of Crete in Greece, 2010. Kostis Oungrinis and Marianthi Liapi with Georgios Andresakis, Yiannis Apostolopoulos, Tzeny Gorantonaki , Eirini Kalogeropoulou, Michalis Kantarzis, Despina Linaraki, Ioannis Liofagos, Dimitris Mairopoulos, Evangelos Alexandros Maistralis, Anna Neratzouli , Iasonas Paterakis, Eleni Roupa, Aggeliki Terezaki, Alma Tralo, Vassilis Tsesmetzis, Dimitris Vaimakis, Anna-Maria Moschouti-Vermer, Georgia Voradaki.
Images 2, 3: Diagrams for the CO2 and Moisture Air Pod of “The Envirobubble” installation by Lydia Kallipoliti and Michael Young.
Image 4: Kostis Oungrinis and students from the Technical University of Crete (Greece) assembling the installation at the Design Hub in Barcelona, (March, 2011). Georgios Andresakis, Yiannis Apostolopoulos, Tzeny Gorantonaki , Eirini Kalogeropoulou, Michalis Kantarzis, Despina Linaraki, Ioannis Liofagos, Dimitris Mairopoulos, Evangelos Alexandros Maistralis, Anna Neratzouli , Iasonas Paterakis, Eleni Roupa, Aggeliki Terezaki, Alma Tralo, Vassilis Tsesmetzis, Dimitris Vaimakis, Anna-Maria Moschouti-Vermer, Georgia Voradaki.
Images 5-10: “The Envirobbuble” installation by Kostis Oungrinis, Lydia Kallipoliti, Anna Pla Catalá, Marianthi Liapi, Michael Young with Georgios Andresakis, Yiannis Apostolopoulos, Tzeny Gorantonaki , Eirini Kalogeropoulou, Michalis Kantarzis, Despina Linaraki, Ioannis Liofagos, Dimitris Mairopoulos, Evangelos Alexandros Maistralis, Anna Neratzouli , Iasonas Paterakis, Eleni Roupa, Aggeliki Terezaki, Alma Tralo, Vassilis Tsesmetzis, Dimitris Vaimakis, Anna-Maria Moschouti-Vermer, Georgia Voradaki.
READ ALSO: π6