Η ημερίδα ΕΣΩ, η μεγαλύτερη διοργάνωση για το Design και την Αρχιτεκτονική, επιστρέφει στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών στις 22 Μαίου 2024 με κεντρική θεματική “ΠΙΣΩ ΣΤΗ ΓΗ: Φύση, Υλικά, Βιωσιμότητα & Τεχνητή Νοημοσύνη”. Καλώς ορίσατε ξανά, “Πίσω στη Γη”!
Κλείστε τώρα τα εισιτήριά σας για το ΕΣΩ 2024, εδώ!
Το φετινό θέμα της ημερίδας ΕΣΩ, “Πίσω στη Γη”, εγκαινιάζει έναν διάλογο για την κλιματική κρίση και την πολιτική οικολογία, στο μεταίχμιο της τέχνης και της αρχιτεκτονικής.
Οι συνέργειες μεταξύ κατασκευής, παραγωγής και σχεδιασμού προωθούνται ως καταλύτες για έναν υγιέστερο πλανήτη. Φέτος, το «ταξίδι πίσω στη γη» καθοδηγείται από παγκοσμίως αναγνωρισμένους ομιλητές και πρωτοπόρους του οικολογικού σχεδιασμού και της αρχιτεκτονικής καινοτομίας, συνδυάζοντας την παράδοση με την τεχνολογία και την τεχνική με την ψηφιακή ακρίβεια.
O Δημήτρης Παπανικολάου θα συμμετάσχει ως ομιλητής στο φετινό συνέδριο ΕΣΩ
Ο Δημήτρης Παπανικολάου, DDes, είναι αρχιτέκτων-μηχανικός με ερευνητικό αντικείμενο την επίδραση της τεχνολογίας της πληροφορίας και επικοινωνίας στην αντίληψη, χρήση και διαχείριση του αρχιτεκτονικού και αστικού χώρου.
Η έρευνα του συνδυάζει αναλογικά και ψηφιακά μέσα για το σχεδιασμό και ανάπτυξη συστημάτων που επιτρέπουν τη σύνδεση των ανθρώπων μέσω του δομημένου περιβάλλοντος και αναλύει τον τρόπο με τον οποίο οι άνθρωποι αλληλεπιδρούν μέσω αυτών των συστημάτων μέσω υπολογιστικών και εμπειρικών μεθόδων.
Τα ευρύτερα ερευνητικά του ενδιαφέροντα περιλαμβάνουν Ιστορία και Επιστήμη της Πληροφορίας, Συμβίωση Ανθρώπου-Υπολογιστή, Κυβερνητική, Θεωρία και Επιστήμη Συστημάτων, Δεδομένων, και Απεικόνιση Πληροφορίας. Είναι Επίκουρος Καθηγητής στη Σχολή Αρχιτεκτόνων Μηχανικών του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου (ΕΜΠ) και έχει διατελέσει Επίκουρος Καθηγητής Υπολογιστικού Σχεδιασμού στο Πανεπιστήμιο της Βόρειας Καρολίνας στη Charlotte (UNCC) με κοινό διορισμό μεταξύ της Σχολής Αρχιτεκτονικής και του Τμήματος Πληροφοριακών Συστημάτων Λογισμικού.
Επίσης, είναι ο ιδρυτικός διευθυντής του Urban Synergetics Lab, ενός διεπιστημονικού ερευνητικού εργαστηρίου ανάμεσα στα πεδία της Αρχιτεκτονικής, Τέχνης, Πληροφορικής και Υπολογιστικής, με αντικείμενο το σχεδιασμό, ανάλυση και αξιολόγηση κυβερνοκοινωνικών συστημάτων στον αρχιτεκτονικό και αστικό χώρο. Η έρευνα του Δρ. Παπανικολάου έχει παρουσιαστεί και δημοσιευτεί σε κορυφαία συνέδρια, επιστημονικά περιοδικά και κεφάλαια βιβλίων και έχει λάβει διακρίσεις όπως το διεθνές βραβείο Buckminster Fuller Challenge, το Harvard’s Deans’ Design Challenge, και το Knight Foundation Celebrate Charlotte Arts. Έχει διδάξει στα πανεπιστήμια Πατρών, Βόρειας Καρολίνας, Νέας Υόρκης (NYU), Harvard, και στο Τεχνολογικό Ινστιτούτο της Μασαχουσέτης (ΜΙΤ), και έχει εργαστεί ερευνητικά στη Microsoft Research (MSR) στο Redmond και στο MIT Media Lab (Smart Cities και Changing Places groups). Είναι μέλος της Συντακτικής Επιτροπής του επιστημονικού περιοδικού TAD (Technology | Architecture + Design) και έχει διατελέσει μέλος της Συντακτικής Επιτροπής του IJAC (International Journal of Architectural Computing) και συνδιοργανωτής του διεθνούς συνεδρίου SimAUD (Simulation in Architecture and Urban Design) το 2019. Είναι κάτοχος διδακτορικού διπλώματος (DDes) από το Harvard University Graduate School of Design, μεταπτυχιακών τίτλων MSc in Media Arts and Sciences από το MIT Media Lab και SMArchS in Design Computation από το MIT Department of Architecture, και διπλώματος Αρχιτέκτονα Μηχανικού από το Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο.
Στη διάλεξή του θα μοιραστεί σκέψεις και στοχασμούς πάνω στην ιδέα της Αρχιτεκτονικής ενός Διασυνδεδεμένου Κόσμου.
Τι γνώσεις οφείλει να έχει ο αρχιτέκτων του διασυνδεδεμένου κόσμου; Ο Buckminster Fuller υποστήριζε ότι ο αρχιτέκτονας είναι ένας “ολοκληρωτικός επιστήμονας του σχεδιασμού με βάση την πρόβλεψη”, μια “εξελισσόμενη σύνθεση του καλλιτέχνη, του εφευρέτη, του μηχανικού, του αντικειμενικού οικονομολόγου και του εξελικτικού στρατηγιστή”. Στις μέρες μας όπου η τεχνολογία διασύνδεσης περιβάλλοντος και ανθρώπων είναι πλέον δεδομένη, το πώς η ηλεκτρονικοποίηση και ψηφιοποίηση του δομημένου περιβάλλοντος επηρεάζουν τη σχέση μας με αυτό, τις κοινωνικές μας αλληλεπιδράσεις μέσω αυτού, αλλά και τον τρόπο που το σχεδιάζουμε, αποτελούν ένα επίκαιρο κεφαλαιώδες και ανοικτό ερώτημα.
Θέση επί του Ερευνητικού του Αντικειμένου
“Από τις απαρχές της πληροφορικής τη δεκαετία του 1950, η συζήτηση για την υπολογιστικοποίηση της αρχιτεκτονικής ως δομημένου χώρου και την επακόλουθη αυτοματοποίηση της ανθρώπινης και κοινωνικής ζωής μέσα σε αυτόν δεν έχει αλλάξει πολύ. Σήμερα, 40 χρόνια αφότου το Architecture Machine Group δημιούργησε στο ΜΙΤ το Media Room, εξακολουθούμε να υπολογιστικοποιούμε τον χώρο καλύπτοντάς τον με ένα πέπλο αόρατης τεχνολογίας και εξακολουθούμε να δείχνουμε και να μιλάμε σε κτίρια, έπιπλα και αντικείμενα σαν να έχουν νου και θυμικό. Και ενώ όλο και περισσότεροι από εμάς μπορούμε να διευθύνουμε το περιβάλλον μας ψηφιακά, οι αντικρουόμενες ανάγκες και επιθυμίες μας καθιστούν τη συλλογική του χρήση ένα όλο και πιο σύνθετο πολιτικής φύσης ζήτημα που η τεχνολογία από μόνη της δεν μπορεί να επιλύσει.
Στην έρευνά μου, διερευνώ πώς η υπολογιστικοποίηση και ο διαμοιρασμός του δομημένου περιβάλλοντος επηρεάζει την αντίληψή μας γι’ αυτό, τη συλλογική του χρήση από εμάς, και τις κοινωνικές μας αλληλεπιδράσεις μέσω αυτού, και πώς η ανάλυση αυτών των σχέσεων μέσα από τον φακό της ανθρώπινης συμπεριφοράς, της κοινωνικής συνεργασίας και της θεωρίας των συστημάτων μπορεί να αποτελέσει το υπόβαθρο για τη Αρχιτεκτονική Συλλογικής Δράσης τόσο ως θεωρητικό όσο και ως σχεδιαστικό αντικείμενο.
Επικεντρώνομαι στις συνθήκες που προκύπτουν όταν πολλά άτομα μοιράζονται κοινούς πόρους και στο πώς ο σχεδιασμός του χώρου, των συνδετικών μέσων (ψηφιακών και μη) και των μηχανισμών κοινωνικής συμπεριφοράς μπορεί να καταλύσει ή να περιορίσει τη συνεργασία μεταξύ των ατόμων.Για την διευθέτηση αυτών των ερωτημάτων, συνδυάζω ποσοτικές και ποιοτικές μεθόδους, αφενός συνδυάζοντας μεγάλα δεδομένα με μοντέλα προσομοίωσης για ανάλυση σεναρίων και αφ’ ετέρου σχεδιάζοντας, πρωτοτυποποιώντας και αξιολογώντας νέες διεπαφές ανθρώπου-υπολογιστή και πλατφόρμες κοινής χρήσης. Στο UNCC, ίδρυσα και διευθύνω το Εργαστήριο Αστικής Συνεργατικής (Urban Synergetics Lab), μια συνεργασία μεταξύ των κολεγίων Τέχνης, Αρχιτεκτονικής και Πληροφορικής που διερευνά συμμετοχικά μοντέλα αστικής νοημοσύνης, αναλύει τις δυνατότητές τους και επινοεί νέες στρατηγικές για την εφαρμογή τους.
Προωθώ τις επιστήμες της αρχιτεκτονικής, της πολεοδομίας και της πληροφορικής με τρεις τρόπους.
1. Αναπτύσσω μοντέλα προσομοίωσης βασισμένα σε δεδομένα που προβλέπουν τη δυναμική των κοινόχρηστων συστημάτων.
Τα μοντέλα αυτά μπορούν να χρησιμοποιηθούν για την πρόβλεψη της συμπεριφοράς των υφιστάμενων κοινόχρηστων συστημάτων ή για τον σχεδιασμό μελλοντικών κοινόχρηστων συστημάτων με προβλέψιμη συμπεριφορά. Ερευνώ ιδιαίτερα τον τρόπο με τον οποίο οι μετακινήσεις ανθρώπινων και φυσικών πόρων επηρεάζουν τις χωροχρονικές συσσωρεύσεις τους και τον τρόπο με τον οποίο η δυναμική αυτών των συσσωρεύσεων επηρεάζει την απόδοση του συστήματος. Η διδακτορική μου διατριβή, με τίτλο The Potential of On-Demand Urban Mobility, ανέπτυξε τα θεμέλια μιας θεωρίας αστικής δυναμικής για τη συσχέτιση των επιδόσεων των συστημάτων κοινόχρηστης κινητικότητας με τα μοτίβα ταξιδιών και την δομή του αστικού ιστού
Στόχος μου είναι η ανάπτυξη μιας θεωρίας που συνδέει αμοιβαία τη χωρική οργάνωση με την απόδοση των συστημάτων κοινόχρηστης κινητικότητας και η επακόλουθη ανάπτυξη σχεδιαστικών εργαλείων βασισμένων σε δεδομένα που θα βοηθήσουν τους αρχιτέκτονες, πολεοδόμους και σχεδιαστές να σχεδιάσουν συστήματα κοινής χρήσης με προβλέψιμη συμπεριφορά.
2. Σχεδιάζω μέσα που επιτρέπουν τη σύνδεση ανθρώπων, αντικειμένων και τόπων σε διάφορες κλίμακες.
Με ενδιαφέρει ο ρόλος του δομημένου περιβάλλοντος στη διαμεσολάβηση των ανθρώπινων και κοινωνικών αλληλεπιδράσεων και ο τρόπος με τον οποίο ο ρόλος αυτός μπορεί να ενισχυθεί από την τεχνολογία. Η πρακτική μου εργασία στη Microsoft Research διερεύνησε τον τρόπο με τον οποίο η αποτύπωση των ιχνών της ανθρώπινης δραστηριότητας σε αντικείμενα και χώρους μπορεί, όχι μόνο να διαμεσολαβήσει στην ανθρώπινη παρουσία από απόσταση, αλλά και να συσχετίσει απομακρυσμένους χώρους στην αντίληψη των ανθρώπων.
Στο έργο μου BodyPods, σχεδίασα και κατασκεύασα ένα ζευγάρι καθισμάτων ανάπαυσης που καταγράφουν ψηφιακά, αντιστοιχούν, και υλοποιούν το αποτύπωμα του σώματος ενός ατόμου από την επιφάνεια του ενός καθίσματος στην επιφάνεια του άλλου καθίσματος μέσω του διαδικτύου, και εξέτασα πώς οι άνθρωποι δίνουν νόημα σε αυτή την δυνατότητα. Η εργασία αυτή έδωσε εμπειρικές αποδείξεις ότι παρόλο που η προσοχή κατά τη διάρκεια των απτών αλληλεπιδράσεων τηλεπαρουσίας επικεντρώνεται στην ύπαρξη του απομακρυσμένου ατόμου, είναι ο «απομακρυσμένος τόπος» που οι συμμετέχοντες συχνά νοηματοδοτούν ως ουσιαστικό πλαίσιο.
Η νοηματοδότηση του τόπου μέσω των δικτύων πληροφοριών συνεχίζει να αποτελεί κεντρική διερεύνηση στην έρευνά μου. Το πρόσφατο έργο μου επικεντρώνεται στις συλλογικές διεπαφές αλλαγής σχήματος (shape-changing interfaces) για δημόσια συμμετοχή και στον τρόπο με τον οποίο αυτές οι διεπαφές μπορούν να επηρεάσουν την αντίληψη της τοπικότητας, του ανήκειν και της κοινωνικής ταυτότητας. Το εργαστήριό μου ανέπτυξε μια πλατφόρμα λογισμικού/υλικού backend/frontend που επιτρέπει σε άτομα να τροποποιούν συλλογικά το σχήμα και την κατάσταση φουσκωτών κατασκευών μεγάλης κλίμακας σε πόλεις μέσω του διαδικτύου.
Το Charlotte Breaths, μια εγκατάσταση αστικής κλίμακας από δέκα διασυνδεδεμένες διαδραστικές μεγάλες φουσκωτές κατασκευές,τοποθετημένες σε δέκα τοποθεσίες στην πόλη της Charlotte, θα επιτρέψει στους επισκέπτες σε κάθε τοποθεσία να βιώσουν φυσικά την παρουσία των επισκεπτών στις άλλες τοποθεσίες, αντανακλώντας τους δύο κατηγορηματικούς τρόπους με τους οποίους αντιλαμβανόμαστε την κοινωνικο-τοπική μας ταυτότητα: “εμείς εναντίον αυτών” και “εδώ εναντίον εκεί”. Τα αναμενόμενα αποτελέσματα θα παρέχουν εμπειρικά στοιχεία για το βαθμό στον οποίο ο σχεδιασμός φυσικών μέσων αλληλεπίδρασης μπορεί να κατευθύνει την εδαφική συμπεριφορά και την κοινωνική δομή στον αστικό χώρο.
3. Σχεδιάζω συμπεριφορικούς μηχανισμούς που προκαλούν συνεργασία σε κοινόχρηστα συστήματα. Τέτοιοι μηχανισμοί εμπνέονται από τομείς της οικονομικής συμπεριφοράς ή της κοινωνικής ψυχολογίας, ενώ η μελέτη τους μπορεί να βασίζεται σε προσομοιώσεις σε υπολογιστή, σχεδιασμένα πειράματα ή θεωρία παιγνίων. Η μεταπτυχιακή μου διατριβή, με τίτλο The Market Economy of Trips, επικεντρώθηκε στο ερώτημα: είναι δυνατόν οι χρήστες ενός συστήματος κοινόχρηστης κινητικότητας να το κυβερνούν συλλογικά, ενώ ενεργούν εγωιστικά; Για την αντιμετώπιση αυτού του προβλήματος συλλογικής δράσης, εξέτασα το σχεδιασμό ενός μηχανισμού τιμολόγησης που προκαλεί τα ταξίδια από άδειες προς γεμάτες περιοχές να κοστίζουν περισσότερο, ενώ τα ταξίδια προς την αντίθετη κατεύθυνση να ανταμείβουν. Έδειξα ότι για κάθε πληθυσμό ταξιδιωτών με τις δικές τους προτιμήσεις ταξιδιού, υπάρχει ένα σύνολο τιμών ταξιδιών που κατανέμει με βέλτιστο τρόπο τα κεφάλαια από εκείνους που είναι πρόθυμοι να πληρώσουν περισσότερα προς εκείνους που είναι πρόθυμοι να περιμένουν περισσότερο, έτσι ώστε κανείς να μην μπορεί να κάνει περαιτέρω αλλαγές ταξιδιών για να είναι αυτός/ή καλύτερα χωρίς να κάνει κάποιον άλλο/η χειρότερα, και έτσι ώστε το κόστος ταξιδιού ολόκληρου του πληθυσμού να ελαχιστοποιείται.
Στη συνέχεια, έδειξα ότι ένα τέτοιο σύνολο τιμών ταξιδιού μπορεί να προκύψει ανταγωνιστικά σε ένα σύστημα σχεδιασμένο ως αμφίπλευρη αγορά στην οποία οι επιβάτες αγοράζουν οχήματα από τους σταθμούς προέλευσης και τα μεταπωλούν στους σταθμούς προορισμού, και οι σταθμοί αγοράζουν οχήματα από τους εισερχόμενους επιβάτες και τα μεταπωλούν στους εξερχόμενους επιβάτες. Στην εργασία μου, CloudCommuting, αναπτύσσω μια διαδικτυακή πλατφόρμα αγοράς για τη συλλογική διαμόρφωση τιμών διαδρομής σε συστήματα κοινόχρηστης κινητικότητας μέσω της συμμετοχής του κοινού. Η πλατφόρμα επιτρέπει στους χρήστες να εγγράφονται διαδικτυακά ως επιβάτες και ως έμποροι και να πραγματοποιούν συναλλαγές σε φυσικές ή εικονικές τοποθεσίες σε πραγματικό χρόνο σε έναν ζωντανό χάρτη. Αυτή η πλατφόρμα θα αποτελέσει τη ραχοκοκαλιά για τη διεξαγωγή πειραμάτων παιγνίων αστικής κλίμακας για τη μέτρηση της αποτελεσματικότητας των μηχανισμών αυτοδιαχείρισης (σε σύγκριση με τον κεντρικό έλεγχο) σε συστήματα κοινόχρηστης κινητικότητας κάθε είδους”
Κλείστε τώρα τα εισιτήριά σας για το ΕΣΩ 2024, εδώ!
Στοιχεία διοργάνωσης
Τίτλος ημερίδας ΕΣΩ 2024 – ΠΙΣΩ ΣΤΗ ΓΗ
Τυπολογία Συνέδριο, Ημερίδα Αρχιτεκτονικής & Σχεδιασμού
Τοποθεσία Αίθουσα Αλεξάνδρα Τριάντη, Μέγαρο Μουσικής Αθηνών
Ημερομηνία Τετάρτη 22 Μαίου 2024
Χορηγοί
ΠΛΑΤΙΝΕΝΙΟΣ ΧΟΡΗΓΟΣ GLM OUTDOOR SOLUTIONS
ΧΡΥΣΟΣ ΧΟΡΗΓΟΣ ORAMA MINIMAL FRAMES
ΑΣΗΜΕΝΙΟΣ ΧΟΡΗΓΟΣ EUROPA
ΧΑΛΚΙΝΟΣ ΧΟΡΗΓΟΣ ELVIAL
ΔΙΑΚΕΚΡΙΜΕΝΟΣ ΧΟΡΗΓΟΣ LAFARGE
ΜΕΓΑΛΟΙ ΧΟΡΗΓΟΙ ELTOP, ΚΕΒΕ, TEXTURES AND TILES, SIFAKIS GLASS CONSTRUCTIONS, ΚΥΠΡΙΩΤΗΣ, KIMISOO, FRANKE, STO INTERNATIONAL, BRATTI, VERNOLIN DEFTEREOS, ARCHITEXTURE, BENJAMIN MOORE, NEOKEM, FURNITURE GALLERY, GRUPPO CUCINE, ISOMAT, MARMOURIS, SATO, STORMY SA, NAFPLIOTIS GLASS, URBI ET ORBI, MOLESKINE, ETHIMO, KLEEMANN, KALOTARANIS, AVE, TECHNOGYM, THE GREEN OFFICE.
Δημιουργία Περιεχομένου & Χορηγός Επικοινωνίας Archisearch.gr
Διεύθυνση Παραγωγής & Καλλιτεχνική Επιμέλεια Design Ambassador
ESO Conference for Architecture & Design returns in Athens Concert Hall on May 22, 2024 under the theme “DOWN TO EARTH: Nature, Materials, Sustainability & AI”. Welcome back, down to earth!
Book now your tickets, here!
This year’s ESO Conference theme, “Down to Earth”, initiates a dialogue on the climate crisis and political ecology, intersecting art and architecture.
This theme underscores the synergy between construction, fabrication, and design as catalysts for a healthier planet. This year, the journey back to earth is led by globally acclaimed speakers who are at the forefront of ecological design and architectural innovation, conjugating tradition with technology, and craftsmanship with digital precision.
Dimitris Papanikolaou will participate as a speaker in this year’s ESO conference
Dimitris Papanikolaou is an architect, engineer and urban technologist with a research interest in the impact of information and communication technology in the perception, use and management of urban and architectural space.
His research combines analog and digital means to develop enabling systems that connect humans through their built environment. His broader interests include ubiquitous computing, computer-supported cooperative work, multiagent systems, system dynamics, information visualization, urban operations research, human-computer interaction, and design research.
He is an Assistant Professor at the School of Architecture of the National Technical University of Athens (NTUA) and he has been an Assistant Professor at the University of North Carolina at Charlotte (UNCC) with a joint appointment between the School of Architecture and the Department of Software and Information Systems. He is the founding director of the Urban Synergetics Lab, an interdisciplinary lab between the disciplines of Architecture, Computing and Informatics that conceives, designs and develops enabling systems that connect humans, objects and places and it analyzes how humans interact cooperatively through these systems through analytical and empirical methods. His research has been published in leading conferences, journals, and book chapters, and it has received awards including the international Buckminster Fuller Challenge, the Harvard’s Deans’ Design Challenge and the Knight Foundation’s Celebrate Charlotte Arts. He has worked at Microsoft Research (MSR) at Redmond and at the MIT Media Lab (Smart Cities and Changing Places groups) and he has taught at the University of Patras, New York University, Massachusetts Institute of Technology (MIT) and Harvard University. Dimitris is currently an Associate Editor at TAD journal (Technology | Architecture + Design) published by Taylor & Francis. Previously, he was on an Associate Editor at IJAC (International Journal of Architectural Computing) and he co-organized SimAUD (Simulation in Architecture and Urban Design) conference in 2019. He holds a Doctor of Design (DDes) from Harvard Graduate School of Design, an MSc in Media Arts and Sciences from the MIT Media Lab, a SMArchS in Design Computation from MIT, School of Architecture and Planning, and a Diploma in Architectural Engineering from NTUA.
In his lecture, he will share thoughts on the idea of the Architecture of an Interconnected World.
What knowledge should the architect of the interconnected world have? Buckminster Fuller argued that the architect is an “integral design scientist based on prediction,” an “evolving synthesis of artist, inventor, mechanic, objective economist, and evolutionary strategist.” In our days, where technology interconnecting environments and people is a given, the fact of how the digitization of built environment affects our relationship with it, our social interactions through it and the way we design it, is a question worth answering.
Research Statement
“Since the early days of computing, the discourse on architecture’s computerization and the subsequent automation of human and social life has not changed much. Today, 40 years after Architecture Machine Group created the Media Room, we still computerize space by masking it with a blanket of technology and we still point and talk to buildings and furniture as if they have mind, soul, and composure. And while more of us can command our environment digitally, our conflicting needs and wants make our collective use of it an increasingly complex political issue that technology alone cannot resolve.
In my research, I investigate how the computerization and sharing of the built environment affects our perception of it, our collective use of it, and our social interactions through it, and how analyzing these relationships through the lens of human behavior, social cooperation, and systems theory can provide the groundwork for theorizing and making architecture of collective action.
I focus on conditions that arise when multiple individuals share common resources, and on how the design of space, connective media, and social mechanisms can induce or limit cooperation among them. To address these questions, I combine quantitative and qualitative methods by integrating big data with simulation models for scenario analysis and by designing, prototyping, and evaluating novel human-computer interfaces and platforms for sharing. At UNCC, I founded and direct the Urban Synergetics Lab, a collaboration between the colleges of Art and Architecture and of Computing and Informatics that explores participatory models of urban intelligence, analyzes their possibilities, and devises novel strategies for implementing them.
I advance the fields of architecture, urbanism, and computing in three ways.
- I develop data-driven simulation models that predict dynamics of shared systems.
These models can be used to predict behavior of existing shared systems or to plan future shared systems of predictable behavior. I particularly research how movements of human and physical resources affect their spatiotemporal accumulations and how the dynamics of these accumulations affect system performance. My doctoral dissertation, titled The Potential of On-Demand Urban Mobility, developed the foundation of a dynamics theory to relate performance of shared mobility systems to trip patterns and urban form
My goal is the development of a theory that reciprocally relates spatial organization to performance of shared mobility systems and the subsequent development of data-driven tools to help architects and planners design shared systems of predictable behavior.
2. I design enabling media that connect humans, objects and places across scales.
I am interested in the role of the built environment in mediating human and social interactions and in how this role can be amplified by technology. My internship work at Microsoft Research investigated how mapping traces of human activity across objects and places can, not only mediate human presence remotely, but also, associate remote places in the perception of people.
In my project BodyPods, I designed and engineered a pair of resting seats that digitally register, map, and manifest a person’s bodyprint from one seat’s sitting surface to another seat’s sitting surface through the internet, and I examined how people gave meaning to this affordance. My work gave empirical evidence that although attention during object-based telepresence interactions focuses on the remote person’s presence, it is the remote place that participants often associate as a matterful context.
Making sense of place(s) through information networks continues being a central inquiry in his research. My recent work focuses on collective shape-changing interfaces for public participation and on how they can influence perception of locality, belongingness, and identity among social groups. My lab developed a backend/frontend, software/hardware platform that allows individuals to collectively actuate large-scale inflatable shape-changing interfaces in urban or territorial contexts through the internet.
Charlotte Breaths is an urban-scale installation of ten interactive wirelessly connected giant inflatables, placed at ten sites in the city of Charlotte, will enable visitors in each site to physically experience the presence of visitors in remote sites, reflecting the two categorical ways with which we perceive our socio-locational identity: “us versus them” and “here versus there”. Expected results will provide empirical evidence for the extent to which design of physical locative media can steer territorial behavior and social structure in urban space.
3. I design mechanisms that induce cooperation in shared systems.
Such mechanisms are inspired by areas of behavioral economics or social psychology while their study can be based on computer simulations, designed experiments, or game theory. My MSc thesis, titled The Market Economy of Trips, focused on the question: is it possible for users of a shared mobility system to collectively govern it while acting selfishly? In addressing this collective action problem, I considered the design of a pricing mechanism that causes trips from empty to full areas to cost more while trips in the opposite way to pay back. I showed that for each population of travelers with their own trip preferences, there exists a set of trip prices that allocates optimally funds from those willing to pay more to those willing to wait more, such that no one can make any further trip changes to be better-off without making someone else worse-off, and such that the entire population’s travel costs are minimized.
Next, I showed that such set of trip prices can derive competitively in a system designed as a two-sided market in which riders buy vehicles from origin stations and resell them at destination stations, and stations buy vehicles from incoming riders and resell them at outgoing riders. In my current work, CloudCommuting, I develop an online marketplace platform for collectively deriving trip prices in shared mobility systems through public participation. The platform allows users to register online as riders and traders and to transact over physical or virtual locations in real time on a live map. This platform will provide the backbone for conducting urban scale game experiments to measure the effectiveness of self-governance mechanisms (compared to centralized control) in shared mobility systems of any kind”.
Book now your tickets, here!
Facts & Credits
Project title ESO 2024 – DOWN TO EARTH
Typology Conference, Architecture, Design
Location Alexandra Trianti Hall, Megaron Athens Concert Hall
Date Wednesday, May 22nd, 2024
Sponsors
PLATINUM SPONSOR GLM OUTDOOR SOLUTIONS
GOLD SPONSOR ORAMA MINIMAL FRAMES
SILVER SPONSOR EUROPA
BRONZE SPONSOR ELVIAL
DISTINCTIVE SPONSOR LAFARGE
GRAND SPONSORS ELTOP, ΚΕΒΕ, TEXTURES AND TILES, SIFAKIS GLASS CONSTRUCTIONS, ΚΥΠΡΙΩΤΗΣ, KIMISOO, FRANKE, STO INTERNATIONAL, BRATTI, VERNOLIN DEFTEREOS, ARCHITEXTURE, BENJAMIN MOORE, NEOKEM, FURNITURE GALLERY, GRUPPO CUCINE, ISOMAT, MARMOURIS, SATO, STORMY SA, NAFPLIOTIS GLASS, URBI ET ORBI, MOLESKINE, ETHIMO, KLEEMANN, KALOTARANIS, AVE, TECHNOGYM, THE GREEN OFFICE.
Content creation & Media Partnership by Archisearch.gr
Produced & curated by the Design Ambassador
READ ALSO: Ο Γιώργος Τσολάκης βλέπει την εξέλιξη που προσφέρουν οι μετασχηματισμοί του κενού