Το αρχιτεκτονικό γραφείο Plaini and Karahalios Architects ιδρύθηκε το 2011 και αποτελεί τη συνεργασία της Ελισάβετ Πλαΐνη και του Γιάννη Καραχάλιου. Η Ελισάβετ Πλαΐνη είναι απόφοιτη του University of East London και του University of Westminster στο Λονδίνο, ενώ ο Γιάννης Καραχάλιος είναι κάτοχος διπλώματος από τη Σχολή Αρχιτεκτόνων Μηχανικών του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου και Master από το Columbia University της Νέας Υόρκης. Το γραφείο έχει διακριθεί επανειλημμένα στα ετήσια βραβεία του περιοδικού «Δομές», ενώ έργα τους έχουν δημοσιευθεί σε πλήθος περιοδικών, εκδόσεων και ιστοτόπων, όπως το Archdaily, το Architizer, η Lifo και άλλα. Μετά την παρουσίασης τους ως ‘Featured Architects’ για το μήνα Μάϊο, η Ελισάβετ Πλαΐνη και ο Γιάννης Καραχάλιος μίλησαν με το Archisearch για τις ενδιαφέρουσες πτυχές της δουλειάς τους και την επαγγελματική τους εμπειρία ως νέοι αρχιτέκτονες στην Ελλάδα.
Μαρίζα Δαούτη: Στην παρουσίαση των έργων σας, έχετε συμπεριλάβει ενδεικτικά σχέδια, τα οποία δρουν συμπληρωματικά με τις φωτογραφίες των ολοκληρωμένων έργων και επεξηγούν με διαγραμματικό τρόπο τη σύνθεση του χώρου και των επιμέρους στοιχείων του. Η επιμέλεια τους φανερώνει ιδιαίτερη φροντίδα στη χρήση τους ως επικοινωνιακό μέσο. Με βάση αυτό ήθελα να σας ρωτήσω ποιος είναι για εσας ο ρόλος του σχεδίου στην ανάπτυξη και παρουσίαση της ιδέας και πως λειτουργεί συγκριτικά με τα αλλά αναπαραστατικά μέσα;
Ελ. Πλαϊνη, Γ.Καραχάλιος (PKA): Το μέσο για να αναπτυχθεί και να παρουσιαστεί μία ιδέα είναι καθοριστική επιλογή και επηρεάζει σε μεγάλο βαθμό την εξέλιξη της. Ζούμε σε μία εποχή που η πρόκληση της φωτορεαλσιτικής απεικόνισης είναι πολύ εφικτή και δελεαστική. Με το χρόνο όμως συνειδητοποιούμε ότι προσπαθώντας να κάνεις μια εικόνα να φαίνεται πραγματική σε οδηγεί στο να σχεδιάζεις με το άμεσα αναγνωρίσιμο αρχιτεκτονικό λεξιλόγιο περιορίζοντας τις πιθανότητες να γεννηθούν νέες μορφές και συνθήκες. Για μας η χρήση του γραμμικού σχεδίου έχει αναπαραστατικά ένα σημαντικό βαθμό αφαίρεσης που αφήνει περισσότερα περιθώρια ελευθερίας. Είναι μια θέση ελευθερίας ερμηνειών που θέλουμε να χαρακτηρίζει και το υλοποιημένο έργο μας. Με την ίδια πρόθεση αφαίρεσης αντιμετωπίζουμε και την τελική αναπαράσταση των χώρων που είναι η φωτογραφική καταγραφή.
ΜΔ: Σε πολλά από τα έργα σας, χειρίζεστε το χρώμα ως δυναμικό στοιχείο της σύνθεσης. Παρατηρώ πως οι χρωματικές επιφάνειες που δημιουργείτε καποιες φορές αναδεικνύουν και αλλες ενοποιούν – θέτοντας ένα κοινό φόντο- τα τρισδιάστατα αντικείμενα. Μιλήστε μας περισσότερο για τη χρήση του χρώματος στα κτίρια σας, και πως το αξιοποιείτε ως εργαλείο σχεδιασμού.
PKA: Το χρώμα είναι ο απλούστερος και προφανέστερος τρόπος να αναδειχθούν και να ενοποιηθούν χωρικές καταστάσεις. Το χρησιμοποιούμε ως μία αναγνώσιμη απεικόνιση του δίπολου, ως ένα εργαλείο προσιτό μέσω του οποίου εκφράζονται οι έννοιες των χωρικών συσχετισμών και των ορίων που συχνά πραγματευόμαστε. Είναι κάτι τεχνικά απλό που δημιουργεί όμως μια άμεση και κυριολεκτική επικοινωνία.
ΜΔ: Ανάμεσα στα πρότζεκτ σας ξεχωρίζει η κατασκευή του εσωτερικού ενός τυπικού ελληνικού διαμερίσματος του 1987 στα πλαίσια της έκθεσης GR80s. Ποια ήταν η πρόκληση για εσας να μεταφερθείτε από την κατασκευή κτιρίων σε ένα επιμελητικό αντικείμενο; Που εντοπίσετε την έρευνα σας και ποια ήταν η διαδικασία για την αναβίωση της ατμόσφαιρας της δεκαετίας του 1980; Τι παρατηρείτε ως – μη εκσυγχρονισμένο πιθανως – κατάλοιπο στα σύγχρονα διαμερίσματα από τη δεκαετία του ’80;
PKA: Το «Διαμέρισμα 1987» ήταν ένα ιδιαίτερα ενδιαφέρον και ασυνήθιστο αντικείμενο για το γραφείο μας. Συνήθως καλούμαστε να δημιουργήσουμε νέες χωρικές εμπειρίες, όμως στην συγκεκριμένη περίπτωση ο σκοπός ήταν η κατασκευή αυτή να επανενεργοποιήσει εμπειρίες ήδη βιωμένες.
Ανατρέξαμε σε σχέδια και εικόνες της εποχής, ταινίες και σειρές, επισκεφθήκαμε σπίτια που δεν έχουν ανακαινίστεί, αξιοποιήσαμε συζητήσεις και συμβουλές από γνώστες της εποχής και φυσικά ανασύραμε προσωπικές μνήμες γιατί τα ζήσαμε κι εμείς τα 80s.
Σε πρώτο επίπεδο τα υλικά, τα έπιπλα, οι μορφές και τα μοτίβα ήταν εκείνα που ενεργοποίησαν την επικοινωνία με το κοινό. Εκείνο όμως που πιστεύουμε πως νομιμοποίησε την αυθεντικότητα της εμπειρίας σε πιο βαθύ επίπεδο ήταν τα «λάθη» της κατασκευής και η σωματική παρουσία του επισκέπτη σε ένα απολύτως πλήρες διαμέρισμα.
Το πρότυπο κατοίκησης από την δεκαετία του 80 θα λέγαμε πως δομικά έχει παραμένει σχεδόν αναλλοίωτο. Ιεραρχικά στη δεκαετία εκείνη έγιναν πιο πολλές μετατοπίσεις με το τότε παρελθόν σε σχέση με τα τελευταία 30 χρόνια. Ο μονος χώρος που ίσως βρίσκει κανείς σημαντική εξέλιξη τόσο σε επίπεδο χωροταξίας όσο και υλικότητας, είναι η κουζίνα.
ΜΔ: Τι έχετε εντοπίσει ως εμπόδιο ή δυσκολία για τους νέους αρχιτέκτονες στην Ελλάδα;
PKA: Όλα είναι δύσκολα για έναν νέο αρχιτέκτονα στην Ελλάδα. Πέρα από την πρακτική δυσκολία της σημερινής οικονομικής κατάστασης το πιο κρίσιμο εμπόδιο είναι μια γενικότερη κοινωνική δυστοκία που στερεί από τους νέους την τόλμη να οραματιστούν.
ΜΔ: Ποιο από τα έργα σας ξεχωρίζετε ως πιο αντιπροσωπευτικό της φιλοσοφίας του γραφείου σας;
PKA: Τα περισσότερα ολοκληρωμένα έργα μας αποτυπώνουν με συνέπεια τη συνολική σκέψη μας στη στιγμή που έγιναν. Το διαμέρισμα στον Κορυδαλλό, ως ένα από τα τελευταία έργα μας, μπορούμε να το ξεχωρίσουμε ως αντιπροσωπευτικό στην παρούσα χρονική στιγμή. Είναι ένα μικρό διαμέρισμα με πολύ πυκνές χρήσεις και το οποίο συνοψίζει με διαγραμματική κυριολεξία την βασική ιδέα μας για τον χώρο.
ΜΔ: Ποιες είναι οι φιλοδοξίες σας για τα επόμενα σας βήματα;
PKA: Μοιραζόμαστε με τους περισσότερους αρχιτέκτονες την φιλοδοξία να αναπτύσσουμε χρήσιμες ιδέες.
Οραματιζόμαστε η αρχιτεκτονική μας να καταφέρει να μετατοπίσει, έστω και λίγο, την συζήτηση από την προσωπική απόλαυση στην αξία της συνύπαρξης.
Δείτε το αφιέρωμα στο γραφείο Plaini and Karahalios Architects, εδώ!
READ ALSO: Plaini and Karahalios Architects