FROM ONE GENERATION TO THE NEXT: KIPSELI ARCHITECTS RENOVATE A SUMMER APARTMENT IN MATI, ATTICA

ENG / GR 

 

A small seventies apartment, located in a seaside suburb of Athens named Mati, has been completely renovated and modernized in order to meet the needs of the next generation. The interior layout of the apartment has completely changed, as a new bedroom has been added to the floor plan. The existing bedroom is integrated with the living room, importing a sense of informality to the space. The design approach adopted, intends to reach the limits of a conventional seasonal apartment, to awaken senses and illusions and intensify the dialogue between the owner and the sea.

 

The view of the residence is been decomposed and multiplied through reflections, creating a lot of small scattered, imaginary windows to the sea. The furniture is unified, losing its original identity; by incorporating new dual uses, it becomes multi-functional as it addresses the needs of each room. The kitchen is been merged with the TV table, the sofa with the master bed, and the coffee table rises as it becomes the dining table. In the guest bedroom there seem to be no-clear boundaries between the space, the bed, the wardrobe and the desk, since all functions are concentrated in a very small space.

 

The white color of the walls and the floor is been chosen in order to eliminate the boundaries between vertical and horizontal surfaces and to generate the impression that the whole space embraces the owner, creating the illusion that the space is larger. On the other hand, the blue color of the ceiling attempts to stretch the space on its vertical axis and tries to generate a blue atmosphere through its diffusion on the white surfaces.

 

Finally the space seems to fulfill a hidden desire of the owner, being always there like a blank lustrous page, free of memories and prejudices. Seemingly like a hotel room, it erases all memories in autumn and welcomes him back in the summer, giving him the opportunity to gain an entire new experience every time, just like the day of Marmot. The fact that the space does not try to entrap memory might occur to be paradoxical, considering that we, architects, strive for the opposite. Nevertheless, in this case it is important to the owner to sympathize mentally and emotionally with the old owner of the apartment; his grandmother – who is suffering from memory loss during the last few years.

 

 

Ένα παλιό εξοχικό διαμέρισμα της δεκαετίας του εβδομήντα (κληροδότημα της γιαγιάς), σε παραθαλάσσια πολυκατοικία στο Μάτι Αττικής ανακαινίζεται ολοσχερώς για να εκσυγχρονιστεί και για να καλύψει τις ανάγκες της επόμενης γενιάς. Η εσωτερική του διαμόρφωση αλλάζει καθώς στην νέα κάτοψη εισάγεται ένα ακόμη υπνοδωμάτιο, ενώ ταυτόχρονα το κυρίως δωμάτιο ενσωματώνεται με το καθιστικό προσδίδοντας έτσι μια πιο ενιαία αίσθηση στον υπόλοιπο χώρο.

 

Η αρχιτεκτονική που υιοθετείται σ’ αυτό το διαμέρισμα έχει ως στόχο να παίξει με τα όρια ενός συμβατικού εποχιακού διαμερίσματος, να αφυπνίσει τις αισθήσεις αλλά και τις ψευδαισθήσεις καθώς και να ενδυναμώσει τον διάλογο του ιδιοκτήτη με την θάλασσα. Η θέα μέσω της αντανάκλασης διασπάται και πολλαπλασιάζεται, προσδίδοντας έτσι στον χώρο πολλά μικρά διάχυτα νοητά παράθυρα στην θάλασσα. Τα έπιπλα ενοποιούνται χάνοντας την αρχική τους ταυτότητα, ενσωματώνουν νέες διττές χρήσεις καθώς λειτουργούν σαν πολύ-έπιπλα μέσα στον χώρο. Η κουζίνα ενοποιείται με το έπιπλο τηλεόρασης, ο καναπές με τον κρεβάτι. Το χαμηλό τραπεζάκι του καναπέ σηκώνεται καθώς γίνεται και η τραπεζαρία του διαμερίσματος.

 

Στο δεύτερο υπνοδωμάτιο (ξενώνα) τα όρια μεταξύ κρεβατιού, ντουλάπας και γραφείου είναι ακόμη πιο δυσδιάκριτα καθώς οι λειτουργίες συμπυκνώνονται σε ένα πολύ μικρό χώρο. Στους τοίχους και στα δάπεδα επιλέχθηκε το λευκό χρώμα έτσι ώστε να εξαλειφθούν τα όρια μεταξύ κάθετων και οριζόντιων επιφανειών και να δημιουργηθεί η αίσθηση ότι όλος ο χώρος αγκαλιάζει τον ιδιοκτήτη καθώς και η ψευδαίσθηση ότι ο χώρος είναι μεγαλύτερος. Από την άλλη το μπλε χρώμα στην οροφή προσπαθεί να ξεχειλώσει τον χώρο στον κάθετο άξονα, δημιουργώντας μέσω της αντανάκλασης του στο λευκό μια διάχυτη γαλάζια ατμόσφαιρα. 

 

Τέλος ο χώρος εκπληρώνει ακόμα και μια κρυφή επιθυμία του ιδιοκτήτη, στέκεται πάντα σαν μια λευκή σελίδα στιλπνή και καθαρή από μνήμες και προκαταλήψεις, όπως ένα δωμάτιο ξενοδοχείου σβήνει τις αναμνήσεις το φθινόπωρο και τα καλοκαίρια τον υποδέχεται προσδίδοντας του, σαν την μέρα της Mαρμότας, μια νέα βιωματική εμπειρία κάθε φορά. Ακούγεται οξύμωρο, ίσως, πως δημιουργήθηκε ένας χώρος που προσπαθεί να μην εγκλωβίσει την μνήμη, καθώς συνήθως εμείς οι αρχιτέκτονες πασχίζουμε για το αντίθετο. Αυτή τη φορά όμως, ήταν σημαντικό για τον νέο ιδιοκτήτη να ταυτιστεί ψυχικά και συναισθηματικά με τον παλιό ιδιοκτήτη του διαμερίσματος, που τα τελευταία χρόνια πάσχει από απώλεια μνήμης.