Με εκθέσεις στο Βερολίνο και τη Βασιλεία, η Άννα Χαρακτινού εντάσσεται στη νέα γενιά των διεθνώς επιτυχημένων Ελλήνων εικαστικών. Στην τέχνη της, χάρτινα «αρχιτεκτονικά» πλέγματα αγκαλιάζουν πλάσματα ζωγραφιστά, οι γυάλες «φυλακίζουν» σουρεαλιστικούς καρπούς και τα χαρακτικά ζωντανεύουν τον ασπρόμαυρο κόσμο του κινηματογράφου της Βαϊμάρης.
– συνέντευξη: Δανάη Μακρή
-Ποιος είναι ο πυρήνας του έργου σας;
Δημιουργώ κρυπτογραφημένες ιστορίες στο χώρο. Το ξεκίνημα είναι συνειδητά βιωματικό. Λεπτοφυή, ψυχολογικά αυτοπορτρέτα που καθρεπτίζουν έναν ονειρικό κόσμο, σαν ένα μαγικό παράθυρο που ανοίγει στο µη ορατό κοµµάτι της πραγματικότητας: μυστικιστικές γυναικείες φιγούρες και µεταµορφώσεις ανθρώπων/ ζώων που συγχωνεύονται µε τις προσωπικές µου εμπειρίες και θέτουν καίριες ερωτήσεις που αφορούν το „Εγώ“ στον κόσμο σήμερα. Κάθε χαρτί µετατρέπεται σ’ ένα λαβυρινθώδες ταξίδι γεµάτο προσωπικές ανακαλύψεις.
Η πραγµατική συνειδητοποίηση έρχεται εκ των υστέρων, µετά το πέρας της ολοκλήρωσης κάθε έργου. Διηγούµαι ιστορίες για διαχωρισµούς και ενώσεις, για το θάνατο και τη ζωή, για τον έρωτα, για επιθυµίες και δυαδικότητες, που, η µία χωρίς την άλλη δεν θα µπορούσαν να υπάρξουν.
-Στην πιο πρόσφατη δουλειά σας, βλέπουμε το μοτίβο των πλεγμάτων, σχεδόν μαθηματικά δομημένο.
Η ιδέα ξεκίνησε 3 χρόνια πριν με τη σειρά “The inside out ceremony”, µε συνεκτικό στοιχείο των έργων το πλέγµα, το οποίο ακόµα το µελετάω. Εκείνη την περίοδο διάβαζα ορισμένα άρθρα σχετικά µε την υποτιθέµενη ύπαρξη ενός ενεργειακού πλέγµατος που περιβάλλει τον πλανήτη µας – συνδέοντας όλα τα έµβια όντα µεταξύ τους – και συντονίζει τους εγκεφάλους των ανθρώπων σε µια κοινή συχνότητα! Επίσης στηρίχθηκε στην έννοια του χωροχρόνου, ο οποίος είναι φρακταλικός – επομένως οποιαδήποτε αλλαγή σ’ ένα σημείο του, έχει άμεση επίδραση σε ένα άλλο σημείο παρόμοιων χαρακτηριστικών, παρά την έλλειψη µιάς φυσικής επαφής ή παρατήρησης μεταξύ τους.
Είναι κάποιες θεωρίες που με συνάρπασαν. Αν μία ιδέα ή ενέργεια γεννιέται, συμβαίνει εδώ, τότε είναι δυνατόν να δονήσει το ενεργειακό αυτό πλέγμα και να μεταφερθεί παράλληλα και χωροχρονικά στη συνείδηση άλλων ανθρώπων. Τα αόρατα νήματα είναι οι πιο ισχυροί δεσμοί, είχε πει ο Νίτσε…
– Ας μπούμε σε βάθος στη σειρά «The Inside Out Ceremony».
Ξεκίνησε με την ιδέα της χρήσης του πλέγματος σαν πρωταρχικό μοτίβο και πώς αυτό, αλληγορικά, μπορεί να συμβολίζει την ιδέα της ένωσης όλων των πραγμάτων. Κάθε στοιχείο στον εσωτερικό και στον εξωτερικό κόσμο προέρχεται από την ίδια πηγή. Ο καθένας από µας υπάρχει, µε µία έννοια, μέσα στον άλλο. Είµαι ο τόπος, το δέντρο, το πουλί, είµαι εσύ. Η φύση περιέχει ένα µέρος από εµάς και εµείς περιέχουµε ένα µέρος της φύσης και έτσι υπάρχει µια αόρατη σχέση µεταξύ όλων µας. Ο έξω κόσµος εξάλλου, αντιπροσωπεύει αυτό που συµβαίνει µέσα µας. Τα εύθραυστα διοράµατα χαρτιού της “The Inside Out Ceremony” παρουσιάζονται λοιπόν ως απτά κοµµάτια αυτής της κοσµοθεωρίας.
Η σειρά «The Inside Out Ceremony» μεταφέρει την έννοια της σύνδεσης όλων και ότι κάθε στοιχείο στον εσωτερικό και στον εξωτερικό κόσμο προέρχεται από την ίδια πηγή. Ο καθένας από µας υπάρχει, µε µία έννοια, μέσα στον άλλο.
– Επομένως το πλέγμα συνδέει το έργο σας και με την αρχιτεκτονική.
Ορισμένα από τα πρόσφατα και από τα τρέχοντα έργα μου έχουν να κάνουν με την τοπολογία και την τέταρτη βιομηχανική επανάσταση, την προσθετική κατασκευή και την τρισδιάστατη εκτύπωση. Η σύνδεση με την αρχιτεκτονική βρίσκεται στο τρισδιάστατο και το βιομορφικό στοιχείο. Αν πάρεις ένα θραύσμα από μία τέτοια δομή, βρίσκεις αυτό που φτιάχνω εγώ. Μία τομή από το όλον, που γεννιέται και πολλαπλασιάζεται στο διηνεκές.
-Ας υποθέσουμε πως φτιάχνω ένα ξενοδοχείο. Τι μπορούμε να κάνουμε μαζί;
Δε θέλω να δημιουργήσω ένα έργο διακοσμητικό που θα ταίριαζε στην αρχιτεκτονική ή αισθητική του χώρου, αλλά κάτι που θα προκαλεί μόνιμα μία ερώτηση. Η ύπαρξη και η δημιουργία χώρων και τόπων μέσα σε μία άλλη κατασκευή είναι η αρχιτεκτονική της δικής μου τέχνης. Με ενδιαφέρουν τα βιομορφικά μοτίβα που παίζουν με το φως και τη σκιά, όπως για παράδειγμα στη στέγη του Λούβρου στο Άμπου Ντάμπι από τον Jean Nouvel.
Η ύπαρξη και η δημιουργία χώρων και τόπων μέσα σε μία άλλη κατασκευή είναι η αρχιτεκτονική της δικής μου τέχνης. Με ενδιαφέρουν τα βιομορφικά μοτίβα που παίζουν με το φως και τη σκιά, όπως στη στέγη του Λούβρου στο Άμπου Ντάμπι από τον Jean Nouvel.
-Σήμερα στον κόσμο, υπάρχουν τάσεις στην αισθητική;
Στον σύγχρονο δυτικό κόσμο τα πάντα τείνουν να είναι τέχνη. Ο Μποντριγιάρ λέει χαρακτηριστικά ότι ζούμε την ολοκληρωτική αισθητικοποίηση του κόσμου. Η τέχνη βρίσκεται πλέον παντού, γι’ αυτό δυσκολευόμαστε να την εντοπίσουμε. Όπως το λέει, γλαφυρά μαζί κι επώδυνα, η τέχνη δεν πεθαίνει επειδή δεν υπάρχει πια τέχνη αλλά επειδή είναι υπερβολικά πολλή.
-Κινήματα υπάρχουν;
Το «bad painting» είναι ένα άτυπο κίνηµα που επικρατεί. Νοµίζω, πως στο πλαίσιό του, έχουν φτιαχτεί έργα από ανθρώπους που ανάγουν τη µη αισθητική, σε τέχνη. Ενοχλητικές, θορυβώδεις, ασχεδίαστες, εφιαλτικές µορφές βγαίνουν έξω από το πλαίσιο της εποχής αλλά και της διαχρονικής ανθρώπινης ψυχής, που η ύπαρξή τους ίσως δικαιολογείται ως „αντίδραση“ στην υπερβολική πλέον τελειότητα των µοντέρνων δυτικών κατασκευών.
Παλιότερα, ο Joseph Beuys – ένας καλλιτέχνης που αγαπώ- κλειδωνόταν σε ένα δωµάτιο µε ένα κογιότ για δυο εβδοµάδες και ζούσαν µαζί επί 8 ώρες για να κάνει το έργο «I Like America and America Likes Me“ … Το έργο ήταν ακραίο, μα είχε αιτία και ουσία. Σήμερα, ίσως η πιο θετική, δραματική αλλαγή που έχει επιφέρει ένας καλλιτέχνης στην τέχνη, είναι αυτή του Banksy που βγάζει τα έργα από τις γκαλερί στους δρόμους.
-Πως θα έπρεπε να είναι η τέχνη; Τι χρειάζεται η κοινωνία σήμερα;
Η τέχνη θα έπρεπε να δείχνει το κομμάτι πέρα από αυτό που είμαστε στο τώρα και το οποίο βλέπουμε. Το μπροστά του εαυτού μας. Το παρακάτω, την εξέλιξη, το κομμάτι που δεν μπορούμε ακόμα να αντιληφθούμε με τη λογική. Την έκφανση της ύπαρξης που δεν μπορεί να ειδωθεί με τα φυσικά μάτια. Η τέχνη είναι ένα βήμα πιο μπροστά από την επιστήμη και δύο βήματα μπροστά από την κοινωνία. Είναι δηλαδή δύο επαναστάσεις μπροστά.
Χρειαζόμαστε προσωπικότητες και αυτές σπανίζουν. Η κοινωνία χρειάζεται έναν καλλιτέχνη που είναι ειλικρινής και συνεπής με αυτό που δημιουργεί. Η τέχνη του να είναι ο ίδιος και η ζωή του.
“Η τέχνη είναι ένα βήμα πιο μπροστά από την επιστήμη και δύο βήματα μπροστά από την κοινωνία. Είναι δηλαδή δύο επαναστάσεις μπροστά.”
-Πως γεννιέται ένα έργο στο εργαστήρι σας;
Oι διαδικασίες µπορούν να χωριστούν σε δύο ξεχωριστά σηµεία εκκίνησης: µε βάση το υλικό ή µε βάση το concept. Όταν η διαδικασία βασίζεται στο υλικό, υποκινούµαι να δηµιουργήσω µία νέα δουλειά, λόγω µιας αιφνίδιας εµµονής µε µια µορφή ή σχήµα, ή ένα συγκεκριµένο µοτίβο. Ξεκινώ µε την κοπή του χαρτιού στο επιθυµητό σχήµα ή µοτίβο και στη συνέχεια δηµιουργώ την ιστορία µε βάση τη φόρµα που προέκυψε. Αντίθετα, όταν η διαδικασία βασίζεται στο concept, κινούµαι από µια ενστικτώδη ανάγκη να πω µία ιστορία. Καθώς τα σχέδια παίρνουν υλική µορφή στο χώρο, το κοµµένο χαρτί είναι το στοιχείο που ακολουθεί την ιστορία του θέµατος και θα εισαχθεί, ως συνεκτικό κοµµάτι που θα συνδέσει τις εικονογραφήσεις µαζί.
– Πώς αντιμετωπίζετε την έννοια του χώρου;
Με απασχολεί πολύ η έννοια του χώρου. Είναι µία εµµονή που υπάρχει, ήδη από το 2ο έτος φοίτησής µου στη Σχολή Καλών Τεχνών. Υπάρχει χώρος; Πώς δηµιουργείται; Μπορώ ίσως να επέµβω και να δηµιουργήσω εγώ έναν καινούργιο χώρο, στον ήδη υπάρχοντα; Κάθε φόρµα που δηµιουργώ είναι ένας µοναδικός τόπος, όπου διαδραµατίζεται το έργο και η ιστορία που θέλω να διηγηθώ. Έτσι γεννιούνται αυτές οι εύθυραυστες κατασκευές, που αρθρώνουν ένα σχεδόν άυλο αρχιτεκτόνηµα µέσα στο χώρο. Ένα δοµηµένο χάος. Έξω από το έργο, στους τοίχους και τα δωµάτια κάνω µε το έργο µου µία επέµβαση. Άρα δηµιουργείται ένας ακόµα χώρος. Πιστεύω ότι ουσιαστικά δεν υπάρχουν όρια. Είναι µια άτυπη συµφωνία που έχουµε κάνει, για να μπορέσουμε να συνυπάρξουµε στον τρισδιάστατο κόσµο μας.
– Πως λειτουργεί η τέχνη µέσα στο χώρο;
Δηµιουργεί καινούργιους χώρους και τόπους, φυσικά και νοηµατικά. Τέχνη είναι η λύτρωση. Η οµορφιά, η αισθητική, η ατµόσφαιρα φτιάχνει ένα προσωπικό σκηνικό, το οποίο έχει την ενέργεια κάθε ανθρώπου.
-Ποιες είναι οι εντυπώσεις σας από τις ποικίλες ατομικές και ομαδικές σας εκθέσεις στη Γερμανία και την Ελβετία;
Για τους Γερμανούς που βλέπουν μέσα από το πρίσμα της προτεσταντικής ηθικής και νοοτροπίας, «Τέχνη» νοείται ως αυτό που ξεφεύγει από τη νόρμα του τέλειου. Ένα στραβωμένο πιρούνι, ενα γιγάντιο, στρεβλωμένο μέταλλο είναι κατι που μπορούν να κατανοήσουν και να θαυμάσουν ως έργο τέχνης! Στις διεθνείς εκθέσεις παρατήρησα ότι κυριαρχεί η λατρεία για τον όγκο, απότοκο πιθανόν απο την αγάπη τους στη μνημειακή αρχιτεκτονική, τα μπλοκ, τα μπούνκερ, την επιβολή, τον έλεγχο, τον επεκτατισμό και την εξουσία. Κάτι έξω απ’ αυτό, πιο λεπτοφυές, φερμένο από έναν άλλο κόσμο και μια άλλη πραγματικότητα, δεν γίνεται εύκολα αντιληπτό, ωστόσο κάτι τους κινεί μέσα τους. Ίσως τους θυμίζει κάτι που έχουν ξεχάσει.
-Αγαπάτε πολύ τη φύση. Θα μας δώσετε ένα θραύσμα από αυτά τα συναισθήματα;
Γεννήθηκα σε μια μονοκατοικία με μεγάλο κήπο, όπου η μητέρα μου συνήθιζε να φυτεύει όλων των ειδών τα οπωροφόρα δέντρα, φυτά και λουλούδια. Αυτή ήταν και η πρώτη μου επαφή με τη φύση, που μετατράπηκε σε μεγάλη αγάπη!
Για έξι χρόνια, ζούσα σ’ ένα σπίτι στη Γερμανία όπου έβλεπε στο δάσος. Μου άρεσε να παρακολουθώ τα πουλιά και τι κινησεις τους. Ξεκίνησα να τα ζωγραφίζω γιατί μαγευόμουν από τις φωνές, τις κινήσεις, τη φυσιολογία και τη ζωή τους. Αναρωτιόμουν πώς να βλέπουν και πώς να αντιλαμβάνονται τον κόσμο. Αν πλά σματα που οι άνθρωποι τα νιώθουμε αντιληπτικά κατώτερα από εμάς μπορεί να είναι τελικά πιο εξελιγμένα. Το ίδιο σκεφτόμουν για τα δέντρα. Καθώς, ως υλικό, λατρεύω το χαρτί, αισθάνομαι αγαπη και για τις υπάρξεις που μας το χαρίζουν. Το χαρτί, νιώθω, είναι το δώρο τους στους ανθρώπους. Είναι ιερές υπάρξεις για μένα καθώς βρίσκονται τα μισά μέσα στη γη και τα μισά έξω. Είναι μία δίοδος του μέσα και του έξω, η συνδεση του πάνω με το κάτω. Χωρίς αυτά δε θα υπήρχε υγρασία και οξυγόνο στην ατμόσφαιρα. Κάθε μία τέτοια ύπαρξη εκλύει στην ατμόσφαιρα 1000 λίτρα νερού καθημερινα!
-Θα με γνωρίσετε με την Άννα αρκετά χρόνια πριν, στη Γερμανία, με αφορμή τα χαρακτικά των πρώτων ηµερών;
Οι χαλκογραφίες µου και η ουσιαστική επαφή µε τη χαρακτική εκκίνησαν κατά το Erasmus µου, στο µεσαιωνικό χωριό Χίλντεσχαιµ,στην Κατω Σαξωνια. Το κέντρο του χρονολογείται από το 1200 και στα δάση γύρω του γεννήθηκαν οι αδερφοί Γκριµ. Τότε, περνούσα τη µεσαιωνική µου περίοδο! Ένιωθα πολύ οικεία µε τα κάστρα, τους ιππότες, τα µοναχικά τάγµατα, τις πανοπλίες και τις µάχες. Σ’ αυτή τη µεσαιωνική πολιτεία αγόρασα ένα αλφαβητάρι αρχαίων Γερµανικών και έµαθα να γράφω και να διαβάζω την ξεχασµένη αυτή γραφή! Στη διαδικασία προστέθηκε και η χαρακτική, µια τέχνη απόλυτα χειρωνακτική, τοποθετηµένη στις ρίζες της τυπογραφίας. Δούλευα με χαλκό, ένα μαλακό μέταλλο, με θερμό, γλυκό χρώμα. Βασική επιρροή μου τότε ήταν ο Άλµπρεχτ Ντύρερ.
-Μετά έρχονται οι γυάλες…
Άλλο ένα παραδοσιακό αντικείµενο στη Γερµανία. Ξεκίνησαν να χρησιµοποιούνται περίπου τον 17ο αιώνα, από τους αριστοκράτες και τους βασιλιάδες, που ήθελαν να προστατεύουν τα πολύτιµα αντικείµενά τους από τη σκόνη. Κατά την παραµονή µου στο χωριό της Σαξονίας, αλλα και µετέπειτα στο Βερολινο, έβλεπα τις γυάλες στις βιτρίνες των χριστουγεννιάτικων κυρίως καταστηµάτων, να «φιλοξενούν» µέσα τους αστέρια, ελαφάκια και άλλα στολίδια. Έτσι μου γεννήθηκε η ιδέα να ξεκινησω μία σειρά με αυτές, όπου θα μπορούσα να τοποθετήσω τα χαρτιά μου για να φτιάξω μικροσκοπικούς κόσμους. Είναι η αίσθηση ότι φυλακίζεις κάτι. Παγώνεις μία στιγμή στο διηνεκές. Αυτή την έννοια έχει η γυάλα για μένα. Ξεκίνησα από πολύ μικρά κομμάτια. Τώρα έχουν εξελιχθεί τόσο, ώστε η πιο πρόσφατη έχει ύψος ένα μέτρο.
– Τι πρέπει να γνωρίζει και να εκτιµήσει ένας συλλέκτης σύγχρονων έργων τέχνης;
Ο συλλέκτης είναι κυριευµένος από το πάθος της απόκτησης των πραγµάτων που θαυµάζει… Ίσως και να µην πρέπει να γνωρίζει. Είναι η αιφνίδια συγκίνηση που σε κάνει να θέλεις ένα έργο.
–
With exhibitions in Berlin and Basel, Anna Charatinou joins the new generation of internationally successful Greek artists. In its art, paper “architectural” grids embrace creatures painted, glasses “imprison” surreal fruits and engravings animate the black and white world of Weimar’s cinema.
-What is the core of your artwork?
I create encrypted stories in space. The beginning is consciously experiential. Delicate, psychological self-portraits mirroring a dream world as a magic window that opens into the invisible part of reality: mystical female figures and transformations of people/animals that merge with my personal experiences and raise critical questions about “I” in the world today. Every paper turns into a labyrinthine journey full of personal discoveries.
Actual awareness comes after completion of each artwork. I narrate stories about divisions and
associations, about death and life, about love, desires and dualities, which, without one another,
could not exist.
-In your most recent work, we see the pattern of a grid, almost mathematically structured.
The idea began 3 years ago with the series “The inside-out ceremony”, with a coherent feature of the works, the grid, which I’m still studying. At that I was reading some articles about the alleged existence of an energy grid that surrounds our planet – connecting all living beings to each other – and coordinates the brains of people in a common frequency! It also relied on the concept of space-time, which is fractal – therefore any change at one point has a direct effect on another point of similar characteristics, despite the lack of physical contact or observation between them.
There are a few theories that have excited me. If an idea or energy is born, it happens here, then it is possible to vibrate this energy grid and be transported in parallel and temporally to the consciousness of other people. The invisible threads are the most powerful bonds, Nietzsche said…
– Let’s go deep in the series “The Inside Out Ceremony”.
It began with the idea of using the grid as the primary motif and how this, allegorically, can symbolize the idea of uniting all things. Every element in the inner and outer world comes from the same source. Each of us exists, in one sense, in the other. I am the place, the tree, the bird, I am you. Nature contains a part of us and we contain a part of nature and so there is an invisible relationship between all of us. The outside world, moreover, represents what is happening within us. The fragile paper dioramas of “The Inside Out Ceremony” is presented as tangible pieces of this worldview.
– So the grid connects your work with architecture as well.
Some of my recent and current projects have to do with topology and the fourth industrial revolution, prosthetic construction, additive manufacturing and 3D printing. The connection to the architecture is in the three-dimensional and biomorphic element. If you get a fragment of such a structure, you find what I am making. A section of the whole, born and multiplied in perpetuity.
– Suppose I build a hotel. What can we do together?
I do not want to create a decorative work that would fit into the architecture or aesthetics of the space, but something that will permanently set a question. The existence and creation of spaces
and places within another construction is the architecture of my own art. I am interested in the biomorphic patterns that play with light and shadow, such as on the roof of the Louvre in Abu Dhabi by Jean Nouvel.
-Today in the world, there are trends in aesthetics?
In the modern western world, everything tends to be art. Baudrillard says we are living the complete aestheticization of the world. Art is now everywhere, so we find it difficult to locate it. As he says, picturesque and painfully, art does not die because there is no more art, but because it is too much.
-Does art movements exist?
“Bad painting” is an informal movement that prevails. I think that, in his context, works have been made by people who raise the non aesthetic into art. Annoying, noisy, insignificant, nightmarish forms come out of the context of the era, but also out of the timeless human soul, whose existence may be justified as a “reaction” to the excessive perfection of modern Western constructions.
Previously, Joseph Beuys – a loved-one artist – was in a room with a coyote for two weeks and lived together for 8 hours to make the performance “I Like America and America Like Me” … The work was extreme, but it was a cause and substance. Today, maybe the most positive, dramatic change brought by an artist in the art scene is Banksy, who transfers the artworks from the gallery out on the streets.
-How should art be? What does society need today?
Art should show the piece beyond what we are in now and which we are seeing. The future of ourselves. The evolution, the part that we can not yet perceive with the logic. The appearance of being that can not be seen with natural eyes. Art is one step ahead of science and two steps ahead of society. It is two revolutions ahead. We need personalities and these are rare. Society needs an artist who is sincere and consistent with what he creates. His art must be himself and his life.
-How is an artwork being born in your studio?
Procedures can be divided into two separate starting points: material-based or concept-based.
When the process is based on the material, I am motivated to create a new job because of a sudden obsession with a shape or motif, or a particular pattern. I start by cutting the paper to the desired shape or pattern and then creating the story based on the form that came up. Conversely, when the process is based on the concept, I move from an instinctive need to tell a story. As the
drawings take shape in space, cut out paper is the element that follows the story of the subject and will be introduced as a coherent piece that will link the illustrations together.
– How do you deal with the concept of space?
I am very concerned about the concept of space. It is an obsession that has existed since my 2nd study year at the School of Fine Arts. Does space really exist? How is it created? Can I possibly intervene and create a new space in the already existing one? Every form I create is a unique place where the work and story I want to narrate is played. This is how these fragile constructions are born, creating an almost intangible architecture within the space. A structured chaos. Outside the work, on the walls and in the rooms, I make interference with my work. So another space is being created. I believe that there are virtually no limits. It is an informal agreement we have done so that we can coexist in our three-dimensional world.
– How does an artwork operate in space?
It creates new spaces and places, both physically and conceptually. Art is redemption. The beauty,
the aesthetics, the atmosphere creates a personal setting, which has the energy of every person.
-What are your impressions of your various solo and group exhibitions in Germany and Switzerland?
For the Germans who see through the prism of Protestant morality and attitude, “Art” is what escapes the norm of perfection. A crooked fork, a giant, warped metal is something they can understand and admire as an artwork! In international exhibitions, I have noticed that the cult of the volume is prevailing, perhaps due to their love of monumental architecture, blocks, “bunker”, enforcement, control, expansionism and power. Something outside this aesthetic, more delicate brought by another world and another reality, is not easily perceived, nevertheless, something moves them inside. Perhaps he reminds them of something they have forgotten.
-You love nature very much. Will you give us a fragment of these feelings?
I was born in a house with a large garden where my mother used to plant all kinds of fruit trees, plants and flowers. This was my first contact with nature, which turned into great love!
Later for six years, I lived in a house in Germany with a view of a forest. I loved watching the birds and their movements. I started painting them because I was enchanted by their voices, movements, physiology and their lives. I was wondering how they see and how they perceive the world. If creatures that people feel perceptibly inferior to us can be ultimately more sophisticated.
The same I was thinking about the trees. I love the paper, as material and I feel love for the beings that give it to us. The paper, I feel, is their gift to people. They are sacred beings for me as they are half in the earth and half out. It is a passageway of the inside and the outside, its connection up and down. Without them, there would be no humidity and oxygen in the atmosphere. Each such existence releases into the atmosphere 1000 litres of water every day!
-Can you introduce me to Anna several years ago, in Germany, on the occasion of the engravings of the first time?
My engravings and essential contact with engraving started in my Erasmus, in the medieval village of Hildesheim in Lower Saxony. Its centre dates back to 1200, and in the forests around it, the Brothers Grimm was born. Then, I spent my medieval period! I felt very familiar with castles, knights, soldiers, armour, and battles. In this medieval state, I bought an ancient Germanic lexicon and learned to write and read this forgotten script! The process was also added to engraving, a completely manual art, placed in the roots of typography. I was working with copper, a soft metal, with warm, sweet colour. My main influence then was Albrecht Dürer.
-Then comes the bell jars …
Another traditional object in Germany. They began to be used in the 17th century by the aristocrats and kings who wanted to protect their precious objects from dust. During my stay in the village of Saxony, and later in Berlin, I was seeing the bell jars in the Christmas shop windows, “host” stars, fawns and other Christmas ornaments. So it was born the idea of starting a series with those objects where I could put my papers to create tiny worlds. It is the feeling that you are imprisoning something. You freeze a moment in perpetuity. This is the meaning of the bell jars for me. I started with very small pieces. Now they have evolved so that the most recent one is one meter high.
– What should a collector of modern artworks know and appreciate?
The collector is dominated by the passion of acquiring the things he admires. Perhaps he should not know… It’s the sudden emotion that makes you want to possess an artwork.
READ ALSO: Q&A with Stella Pieri | Sense Architecture Workshop - 100% Hotel Show