Ο Αριστοτέλης Ρουφάνης γοητεύονταν πάντα από τα κτίρια και από τον τρόπο με τον οποίο αυτά επηρέαζαν τις ανθρώπινες σχέσεις. Το αποτέλεσμα για τον πολιτικό μηχανικό που έγινε καλλιτέχνης και ζει στο Λονδίνο είναι να βλέπει τα έργα του να γνωρίζουν επιτυχία και να αγοράζονται σε όλες τις γωνιές του πλανήτη. Αγγίζοντας λεπτές χορδές του αστικού περιβάλλοντος.
-συνέντευξη στον Θανάση Διαμαντόπουλο
Πως σου τράβηξε το φωτογραφικό ενδιαφέρον η σχέση των ανθρώπων με τα κτίρια;
Είμαι πολιτικός μηχανικός και έχω περάσει δεκάδες χρόνια μέσα στις κατασκευές είτε μαζί με τον πατέρα μου είτε αργότερα μόνος μου οπότε πάντα με γοήτευε η ιδέα του πως τα κτίρια και η αισθητική τους επηρεάζουν τη ζωή των ανθρώπων. Ήταν το ρομαντικό κομμάτι της δουλειάς που έκανα ως πολιτικός μηχανικός. Προσπάθησα έτσι να κάνω αυτή τη δουλειά Τέχνη.
Στα πόσα χρόνια δουλειάς ως πολιτικός μηχανικός πήρες την απόφαση να γίνεις καλλιτέχνης;
Παράλληλα με τη δουλειά μου από παλιά είχα μια δραστηριότητα ως φωτογράφος, όχι στο σημερινό βαθμό βέβαια. Και το ένα έφερε το άλλο. Ξαφνικά πήρε ένα έργο μου το Summer exhibition στο Royal Academy of Arts στο Λονδίνο. Πρόκειται για την πιο παλιά ανοιχτή έκθεση Τέχνης στον κόσμο. Εκεί εξέθετε ο Ουίλιαμ Τέρνερ για να σου δώσω να καταλάβεις το μέγεθος των ιστορικών ονομάτων της Αγγλίας που εξέθεταν εκεί. Όταν διάλεξαν το έργο μου παρουσιάζονταν στον ίδιο χώρο δουλειές του Anish Kapoor και της Marina Abramovic. Έτσι κι αλλιώς όμως, εκεί κρίνεται το έργο και όχι η ιστορία του κάθε καλλιτέχνη. Οποιοσδήποτε έχει τη δυνατότητα θεωρητικά, να φιλοξενηθεί το έργο του σε αυτήν την έκθεση. Πήγε πολύ καλά το έργο, έκανε sold out πριν το άνοιγμα της έκθεσης. Έτσι είδα ότι μπορεί κάποιος και να ζήσει απ’ αυτό. Αυτό που είχα στο μυαλό μου ως κάτι πολύ ευχάριστο και δημιουργικό ξαφνικά μπορούσε να γίνει και μια καριέρα. Έχοντας περάσει την κρίση της Ελλάδας και αυτή του Brexit στην Αγγλία καθώς και πολλές άλλες «σφαλιάρες» στη δουλειά μου, έφτασα στο σημείο να αγοράζουν τις εικόνες μου και να λένε “ευχαριστώ”. Μ’ έτρωγε μέσα μου για ένα διάστημα και πήρα την απόφαση να πραγματοποιήσω αυτήν την αλλαγή.
Πως πήρες την απόφαση να αλλάξεις την έδρα σου και να πας στο Λονδίνο;
Ζούσα ήδη εκεί αφού έφυγα από την Ελλάδα στα χρόνια της κρίσης. Δούλεψα ως πολιτικός μηχανικός πρώτα σε εταιρεία και εν συνεχεία ανοίγοντας το δικό μου γραφείο και πλέον έχω την οικογένεια μου εδώ μοιράζοντας το χρόνο μου ανάμεσα σε Αθήνα, Λονδίνο και όπου αλλού έχω έκθεση.
Το γεγονός ότι πήρες την απόφαση να αλλάξεις καριέρα ήταν κάτι που έγινε πιο εύκολα επειδή ήσουν εξωτερικό;
Ακόμα και το ότι έφυγα από την Αθήνα και πήγα στο Λονδίνο σήμαινε ότι είχα βάλει ήδη τον εαυτό μου στη διαδικασία ενός νέου ξεκινήματος. Είναι και αυτό μια επιδεξιότητα που θέλει “προπόνηση”. Την τρίτη φορά η αλλαγή είναι πιο εύκολη από την πρώτη. Πήγα πρώτα Λονδίνο. Μετά επέστρεψα Αθήνα να εργαστώ με τον πατέρα μου. Και μετά έφυγα πάλι Λονδίνο για να δουλέψω μόνος μου. Και με βοήθησε το γεγονός ότι αν κάνεις Τέχνη στο Λονδίνο και πάρει τα έργα σου μια gallery, αυτή με τη σειρά της σου δίνει πρόσβαση σε ένα παγκόσμιο κοινό.
Σε ποιο σημείο του κόσμου τα κτίρια επηρεάζουν με τον καλύτερο τρόπο τους ανθρώπους;
Σίγουρα όχι στις μεγαλουπόλεις. Οι πόλεις σχεδιάζονται με στόχο την αποτελεσματικότητα και όχι τις κοινωνικές δομές οπότε όσο πιο μεγάλη η πόλη τόσο πιο απομονωμένοι είναι οι άνθρωποι. Πιο ευτυχισμένοι είναι οι άνθρωποι που έχουν μια θαλπωρή από την κοινωνία γύρω τους. Και αυτό συνήθως δε συμβαίνει στις μεγάλες πόλεις.
Παλιότερα είχε γίνει μια έρευνα για ένα χωριό στην Αμερική που είχε μεγάλα ποσοστά μακροζωίας. Ερευνούσαν όλα τα στοιχεία της ζωής των κατοίκων του από τη διατροφή μέχρι το κλίμα. Τελικά αυτό που επηρέαζε τη ζωή των κατοίκων ήταν ότι ήταν πιο ανοιχτοί ο ένας στον άλλον και ήταν πιο χαρούμενοι.
Τελικά σε ποιο βαθμό μας επηρεάζουν τα κτίρια; Διαμορφώνουν τη συμπεριφορά των ανθρώπων;
Φυσικά. Οι εργατικές κατοικίες στην Κίνα όπου χιλιάδες άνθρωποι είναι στοιβαγμένοι στον ίδιο χώρο, επηρεάζουν τη ζωή των ανθρώπων αφού τα παιδιά τους δεν έχουν χώρο να παίξουν. Πάλι και αυτό έχει να κάνει με την οργάνωση των χώρων συνάθροισης.
Ποια ήταν η φράση ενός αγοραστή έργου σου που σου έμεινε στο μυαλό;
Πιο πολύ μου έμεινε οι αντιδράσεις τους σε σχέση με ένα έργο μου. Έχω πετύχει ανθρώπους να δακρύζουν με την τελευταία σειρά “Alone together”. Μου έχει συμβεί να με πλησιάζουν άνθρωποι στο Miami και να μου λένε “ζούσα σε αυτό το κτίριο δέκα χρόνια και αισθανόμουν ακριβώς έτσι όπως το αποτυπώνεις στην εικόνα”.
READ ALSO: Συνέντευξη με το Νικ Χάραμης: Στα χνάρια του Άντι Γουόρχολ