In conversation with Lydia Kallipoliti, author of “The Architecture of Closed Worlds Or, What Is the Power of Shit?”. *
What do outer space capsules, submarines, and office buildings have in common?
Each is conceived as a closed system: a self-sustaining physical environment demarcated from its surroundings by a boundary that does not allow for the transfer of matter or energy.
In her book, The Architecture of Closed Worlds, Lydia Kallipoliti examines -and connects the dots between – an archive of 37 historical living prototypes from 1928 to the present that put forth an unexplored genealogy of closed resource regeneration systems. Each includes new analysis in the form of a feedback drawing that problematizes the language of environmental representation by illustrating loss, derailment, and the production of new substances and atmospheres.
Tina Marinaki: “The Architecture of Closed Worlds” is also a catalog of the earlier exhibition held at the Storefront for Art and Architecture in New York. How did the 37 cases begin? How has the selection been made and how was it encoded?
Lydia Kallipoliti:One of the main premises of the Closed Worlds project is to argue that the history of twentieth century architecture, design, and engineering has been strongly linked to the conceptualization and production of closed systems. As partial reconstructions of the world in time and in space, closed systems identify and secure the cycling of materials necessary for the sustenance of life. As such, contemporary discussions about global warming, recycling, and sustainability have emerged as direct conceptual constructs related to the study and analysis of closed systems.
It is important to mention, nevertheless, that the book is not necessarily the catalog of the exhibition. In my mind, all modes of research and representation are intertwined. While working on any project I write about, I am compelled to pursue different modes of research including historical archival surveys, combined with technical reports and data management, investigations on alternative formats of representation, lexicons and databases. Diversity is critical to my work, not only in the analysis of each project’s content, but also in its forms of dissemination and display. While working on Closed Worlds, I have been largely motivated to pursue different modes of research including historical archival surveys, net-zero diagrams based on technical reports, toward the production of a book, an exhibition, a series of original drawings, an online lexicon, a conference, a virtual reality environment and a documentary.
Some tentative terms I use to describe my research in a broader context are “history machines” and mediums of immersive scholarship. In many cases, I examine, redesign, and reimagine archives. I see archives, not as static objects that contain historical documents, but as immersive spaces and living collections where existential ideas about world orders migrate though different architectural and spatial typologies. Contrary to a linear text, a reconfigured archive allows multiplicity, simultaneity and disruption. It allows the reader to travel between different times, places and objects of investigation, enabling multiple connections and complex affinities between themes, concepts and ideas that are not limited to a single place, era, author or type. A reconfigured archive can produce new interconnected categories out of archival boxes, a universe of multitudes that does not necessarily need to be transcribed in linear time. I see the use of history as a creative and generative medium for contemporary concerns in design education and practice. Contrary to a building, a drawing, or a book, the archive and the database is a distinctive disciplinary category of an architectural object that empowers new forms of authorship, based on the extrusion of evidence to an event lingering between reality and fiction.
In my work as a historian, I tend to think of time as a mixture of past, future, and present stretched in time. In this sense, I do not necessarily view historical precedents as information to help us and educate us in the present but as a living body of ideas imagined beyond the present of their time.
I was specifically interested in the 37 living prototypes documented in the book because they represent entirely antithetical political agendas; from military experiments, to countercultural practices and the nostalgia of the homesteading movement, to, more recently, the dubious concept of ecological tourism and environmental capitalism. In every case these systems are real and invested in the strangeness of the real; they are experimentally implemented rather than based upon speculation. In this sense, the archive of the living prototypes does not only promote public engagement with historical material, but also makes evident that in the history of ideas, discourses get recycled. Concepts emerge as allegedly new, though ideas undergo long journeys of migration from one epistemological field to another.
“I was specifically interested in the 37 living prototypes documented in the book because they represent entirely antithetical political agendas; from military experiments, to countercultural practices and the nostalgia of the homesteading movement, to, more recently, the dubious concept of ecological tourism and environmental capitalism.”
TM: How do you define a closed system? What are its characteristics? Why was utopia connected with the creation of a closed system in the history of architecture?
LK: I certainly did not invent the term “closed world.” Historian of science Paul Edwards wrote in 1996 a book entitled “The Closed World” offering a revisionist account of the history of computing in Cold War America. He wrote that “a closed world is radically divided against itself. Turned inexorably inward, without frontiers or escape, a closed world threatens to annihilate itself, to implode from the inside.” As organizational divisions of closed loop cycles, closed systems referenced primarily computational systems, namely recursive models that generate complex behaviors. Contrary to purposive computational machines, open to a predetermined series of feedback loops, an “autopoietic” machine was defined as an autonomous, self-maintaining and operationally closed unity with no apparent inputs and outputs. It contained component-producing processes, which through their interaction generate recursively the same network of processes, which produced them. Therefore, such systems have demonstrated, beyond technical problems, ontological problems of autonomy and the derailment from teleological paths.
While Edwards recalls the literature of Northrop Frye to argue for “green worlds” – the unbounded natural setting of a forest, a meadow or a glade – as an opposing force to “closed worlds”, the closed worlds presented in my book absorb and sequester the green setting within their boundaries, reengineering nature in pieces of earth. By contrast with an open system, which is part of an exterior world and linked to its surroundings, a closed system in this essay implies an architecture of “un-rootedness”; it suggests not only a physical reality secluded in its geographical and spatial borders, but also an existential separation of the individual from the urban fabric and eventually from the social sphere. A closed system insulates itself from receiving any environmental input, as well as from discharging output. Ultimately, it functions like an improvisatory sealed structure that regenerates new conditions out of what is available within its systemic borders. In a closed system, any modification occurs internally, affecting the organisational structure of the system alone. Overall, in the book, I examine a parallel yet divergent history; a genealogy of contained microcosms with the ambition to replicate the earth in its totality; a series of living experiments that forge a synthetic naturalism, where the laws of nature and metabolism are displaced from the domain of wilderness to the domain of cities and buildings.
This idea of the “world in a bottle” is nothing new to architects. In fact, architecture’s role in the reconstruction of idealized microcosms is tied to the history of utopia. Think of Buckminster Fuller and Sadao’s Dome over Manhattan or Reyner Banham’s Environmental Bubble. These examples are iconic illustrations of a period of intense environmental anxiety precisely because they manifest, like jarred fossils, our lost idea of the untamed land. Our canonical understanding of utopia is actually close to the idealization of a closed system: a self-sustaining physical environment demarcated from its surroundings by a boundary that does not allow for the transfer of matter or energy. In the postwar period, the idea of utopia reappears through the enactment of whole earth systems. What might resonate with our climate today, nevertheless, is that the idealization of containment is no longer explicitly related to material resources, but also to informational resources, closure of data and capital, given the recent political climate of instability and dismay.
“By contrast with an open system, which is part of an exterior world and linked to its surroundings, a closed system in this essay implies an architecture of “un-rootedness”.”
TM: Each of the living prototypes you are examining explores new ideas of the same era for autonomy, interconnection, human relationship with the environment and survival. Man, technology, environment, architecture. What is the role of architecture? Does it assume a secondary role or coincide with science, biology and technology?
LK: We could argue that in many ways, a closed world is like a death wish of the design object. In a review of the book for Metropolis magazine, Mimi Zeiger wrote that any of the projects presented in the book represent feats of science, engineering, and technology, with architecture merely playing a part. And it is true, that in many projects, closed worlds manifest a death wish of the design object. Yet, architecture is not replaced altogether with science and engineering. It is displaced from a field that shapes the use and form of the physical world, to a sensorial immersive environment that copies and simulates the metabolism and experiential aptitudes of the natural world. So far, the role of building technology has been to insulate spaces from environmental flows; this method suggests a moral discipline that protects buildings against disease, transferring an ideological framework of protestant theology and ethics to the micro-realm of materials.
Nevertheless, in a new reality inundated with sudden climatic changes, methane gas clouds, and oceanic islands of decomposed debris, a new role is cast to the notion of environment. Instead of being the inactive, static and historicized context of an architectural object, the environment quite literally becomes the object of design itself.
TM: The subtitle of the book, “What is the Power of Shit,” already suggests the importance of a frequently underestimated element, excrement and any kind of waste that is part of the ecology of life, the creation of a closed system and the achievement of autonomy. Tell us a few words about the necessity of “a rough confrontation with the feces”.
LK: Shit forces us to look at questions of ecology viscerally, via the raw ecology of our bodies and the understanding that recycling is not simply as a statistical problem relayed to the management of urban resources, but also a basic bodily reality.
The Power of Shit suggests on a first level that our unwanted, odorous and degenerate bodily product is technically powerful and worthy; shit can generate methane, meaning power, if treated properly. In this logic, the life and metabolism of living creatures may be decoded, replicated via technological instrumentality and directly transposed to industrial and design systems advocating for a full circle of life with no loss. Yet, this simplistic and frankly, false sense of holism, which has been directly applied to building systems and cities under the umbrella of integration, is not as carefree as one might think.
The affinity between money and shit, between capital and excrement, has been a pervasive subject of theoretical analysis, but also a factual constituent of capitalist production. Waste needs to go away; and this very process of purging, transporting and carrying into oblivion all that is worthless is utterly profitable. Future market ‘bubbles’ are prognosticated to rise from the trading of urban waste.
Congested metropolitan environments like New York produce massive amounts of solid waste and sewage that is then transported out of the city. The purging of this waste is invisible to our perception, yet it generates capital for those who manage and transfer the raw materials. Shit is a phantom material condition, but at the same time it is a product, or better stated a by-product, of social reality. The challenge of treating, maintaining and disposing billion gallons of human waste is one of the most enormous spatial and economic challenges that metropolitan areas face and a major constituent of real-estate fluctuations. Nobody wants to be close to shit, our most intimate bodily byproducts and thus the reality that sewage treatment facilities bring forward are extraordinarily uncanny. As the VICE documentary “You Don’t Know Shit” argues, biosolids have become a financial asset worth hundreds of billions of dollars.
Let us not forget that more than a material, shit also indicates a general stage of incoherency, degeneration and malevolence. It indicates a stage where information is so finely grained and scattered that it cannot form bonds identifiable patterns. In the “shit” stage, information is so unrefined and randomly grained that it is “interrelational loss” or in-cohesion between bits and particles that defines the degenerate condition of the shit stage.
For all respects and purposes, to write a counter history to optimized circular economies in material conversions, one perhaps needs to look at shit. Only through this raw confrontation may the ecology of life be somehow useful. Shit engulfs our existence in more ways that we want to observe and acknowledge. It is not about constructing fictions and fantasies but about closely observing, conducting forensic analysis, asking questions, and instrumentalizing our findings in a creative way. Possibly shit is our only way out.
TM: The 37 vision experiments reveal the relationship of the 20th century with science, ecology and architecture in a way that also contributes to the understanding of the visions and aspirations of that era. What are the social implications and social transformation, in your view, as a result of Jacques Cousteau’s examples of Aqualung (1946) or EPCOT (1966), Ecological House (1972) and Biosphere 2 (1991)?
LK: “Closed worlds” speaks of a larger disciplinary transformation in the postwar period and the rise of a new environmental consensus in the form of a synthetic naturalism, where the laws of nature and metabolism are displaced from the domain of wilderness to the laboratory and eventually, to the realm of cities and buildings. More than a cultural fascination with the space program, closed recirculatory systems illustrate emerging architectural concerns related to human habitation. They manifest a new integrated structure where humans – their physiology of ingestion and excretion – becomes part of the system they inhabit, as combustion devices. Closed systems demonstrate an ontological problem of creating an autonomous personal space or a protective environmental enclosure around the human. This spatial paradigm, similar to the bubble space of the astronaut’s suit, can be described as an “egosphere” that according to German philosopher Peter Sloterdijk alludes to a novel territorial paradigm of the twentieth century, modern individualism.
We tend to think of human waste as a phantom material condition, relayed to the management of urban resources; yet, waste infiltrates the air and water we breathe. It is a matter closely enmeshed with the “dirty” physiology of the body and is thus woven into the ecology of habitation. While ecological systems of the postwar period positioned the inhabitant as an indispensable part of building ecology, currently this image is dismissed. Environmental concerns promote a conservationist ethic and a list of cautionary daily practices of scarcity.
The living prototypes narrated in this book attest to the “disobedience of machines”, as well as the complexity of integrating the body’s dirty physiology into closed building systems. Originating in the space program and later migrating to countercultural groups experimenting with autonomous living, closed living systems reflect our inability to mentally or physically cope with the vastness of the earth as a system, seemingly finite and contained, yet infinite. “Closed worlds” disclose a struggle to reconcile the utopian ideal of replicating the earth in its totality with the visceral and raw material reality of “stuff” generated unexpectedly from feedback loops. Somewhere between the idealisation of the earth as a whole – as a complete and interconnected system – and the messy and fuzzy leftovers of human physiology lies an unexplored history of architecture dissolving into a reconstruction of natural systems.
Closed worlds pivot around a historical moment in the postwar period when humanity was looking outside itself into the vacuum of outer space. In this context, architecture became a symptom of a larger phenomenon of spatial, perceptual, and cultural expansion beyond the earth. The disciplinary implications of this expanded cosmic consciousness (in the field of architecture and design) have been critical.
At that time, ecology embodied an evolutionary design process in several stages and life cycles through material experiments such as analog computation tools. All the while, “systematization,” as an abstract model of design thinking, was being developed long before the actual physical artifact that we now call the computer in an attempt to bring together the principles that govern living systems and machines.
TM: How do you think the thorough inventory, exploration, analysis and critique of the 37 examples can update the present and answer questions about the persistent pursuit of the “net zero” idea?
LK: The production of food and power from the management of organic excrements was key to several countercultural domestic experiments of the 1970s that heralded self-reliance from the grid of urban supplies. Making food and power from shit was the ultimate aspiration, carried out through tedious, repetitive and dirty routines like sorting, composting, mixing mulch for vegetation and animal-feed crops. With these aims in mind, the space of the house was nurtured and dependent on the subtle fluctuations of materials’ phase changes and the growth of living substances. It remains a paradox that the questionable model of total circular regeneration, imbued with the vitalism of a digestive stomach, has prevailed as the mainstream model of what we now call a sustainable, net-zero habitat, opposing energy loss.
Potentially, the lens of energy generation and distribution, the ways in which the supply of energy can be decentralized may transform environments and power relations. Parallel, to my writing and historical analysis, I have explored similar questions throughout a number of pedagogical initiatives, courses, experimental installations and exhibitions. I examined new forms of urbanization and collectives enabled from localized federated networks of energy production. In addition to energy generation, several recent projects have focused on atmospheric pollution — either indoors or outdoors– and the possibilities of purifying the air content of spaces. Possibly, this agenda runs the risk of nostalgia of moments of protest, innovation and subversion from the 60s and 70s countercultural movements; yet my intention is not to revive this kind of work, but to criticize as to where we are placed within broader histories of environmentalism, urbanization and politics, while allowing civic agency enable new forms of economic and political relations.
Moreover, today’s debatable predisposition to provide hermetically sealed, air-conditioned buildings, which are soon after dehumidified, leaves open questions as to the leverage of legacies and the ways they transmigrate from military research to cultural ideologies through the fabrication and the constitution of common sense. On these grounds, it is within our present obligations to interrogate conflicting definitions of ecology and the paranoia of sealing as a cultural byproduct from nuclear disaster fear and the space program. At all costs, the value of closed systems, both as national policies and as an architectural genealogy, need to be questioned. The closed system has proved impossible in practice and hysterical as an idea at many levels. It did raise, nonetheless, issues that we only very recently became cognizant of in contemporary practice through the revival of fascinations with biology, organic matter, and material conversions.
To purchase the book go to www.lars-mueller-publishers.com/architecture-closed-worlds
About Lydia Kallipoliti, New York, United States
Lydia Kallipoliti is an architect, engineer and scholar whose research focuses on the intersections of architecture, technology and environmental politics. Prior to Cooper Union, she was an Assistant Professor at Rensselaer Polytechnic Institute, where she directed the MSArch program and Syracuse University; she also taught at Columbia University, Pratt Institute and the Cooper Union.
Kallipoliti is the author of the book The Architecture of Closed Worlds, Or, What is the Power of Shit (Lars Muller, 2018), as well as the History of Ecological Design for Oxford English Encyclopedia of Environmental Science. Her work has been exhibited in a number of international venues including the Venice Biennial, the Istanbul Design Biennial, the Shenzhen Biennial, the Oslo Trienalle, the London Design Museum and the Storefront for Art and Architecture. Kallipoliti is the recipient of a Webby Award, grants from the Graham Foundation, and the New York State Council for the Arts, an Honorable Mention at the Shenzhen Biennial, a Fulbright scholarship, and the ACSA annual award for Creative Achievement. Recently, her practice ANAcycle was recognized as a Leading Innovator in Sustainable Design in BUILD’s 2019 Design & Build Awards, while her book was a finalist among all publications in design, art and architecture in 2018 for the Cornish Family Prize by the National Gallery of Victoria in Melbourne. Kallipoliti holds a Diploma in Architecture and Engineering from AUTh in Greece, a SMArchS from MIT and a PhD from Princeton University.
*The interview with Lydia Kallipoliti was first published on Archisearch The Paper Edition.
___________
Σε συνομιλία με τη Λυδία Καλλιπολίτη, συγγραφέα του βιβλίου “The Architecture of Closed Worlds Or, What Is the Power of Shit?”.*
Τι κοινό έχουν οι διαστημικές κάψουλες, τα υποβρύχια και τα κτίρια γραφείων;
Καθένα από αυτά γίνεται αντιληπτό ως ένα κλειστό σύστημα: ένα αυτοσυντηρούμενο φυσικό περιβάλλον οριοθετημένο από τον περίγυρό του, από ένα όριο που δεν επιτρέπει τη μεταφορά της ύλης ή της ενέργειας. Στο βιβλίο της, «Η Αρχιτεκτονική των Κλειστών Κόσμων», η Λυδία Καλλιπολίτη εξετάζει – και συνδέει τα σημεία μεταξύ τους- ένα αρχείο 37 ιστορικών πρωτότυπων συστημάτων ζωής από το 1928 μέχρι σήμερα, που ανέπτυξαν μια ανεξερεύνητη γενεαλογία κλειστών συστημάτων αναγέννησης πόρων. Καθένα περιλαμβάνει μία νέα ανάλυση με τη μορφή ενός σχεδίου ανατροφοδότησης που απεικονίζει απεικονίζοντας την απώλεια, τον εκτροχιασμό και την παραγωγή νέων ουσιών και ατμοσφαιρών.
Tίνα Μαρινάκη: Η έκδοση “The Architecture of Closed Worlds” αποτελεί και κατάλογο της προγενέστερης έκθεσης που επιμεληθήκατε στο Storefront for Art and Architecture, στη Νέα Υόρκη. Πώς ξεκίνησε η καταγραφή των 37 περιπτώσεων; Πώς έγινε η επιλογή και πώς πραγματοποιήθηκε η κωδικοποίησή τους;
Λυδία Καλλιπολίτη: Ένας από τους κύριους στόχους του Closed Worlds είναι να υποστηρίξει ότι η ιστορία της αρχιτεκτονικής, του σχεδιασμού και της μηχανικής του 20ού αιώνα συνδέθηκε στενά με την εννοιολόγηση και την παραγωγή κλειστών συστημάτων. Ως εν μέρει ανακατασκευές του κόσμου στο χρόνο και στο διάστημα, τα κλειστά συστήματα εντοπίζουν και εξασφαλίζουν τον κύκλο των υλικών που είναι απαραίτητα για τη διατήρηση της ζωής. Ως εκ τούτου, οι σύγχρονες συζητήσεις για την υπερθέρμανση του πλανήτη, την ανακύκλωση και τη βιωσιμότητα έχουν προκύψει ως άμεσες εννοιολογικές δομές που σχετίζονται με τη μελέτη και την ανάλυση κλειστών συστημάτων.
Είναι σημαντικό να αναφέρουμε, ωστόσο, ότι το βιβλίο δεν είναι απαραιτήτως ο κατάλογος της έκθεσης. Κατά τη γνώμη μου, όλα τα μέσα έρευνας και αναπαράστασης είναι αλληλένδετα. Για κάθε έργο που γράφω, είμαι υποχρεωμένη να ακολουθήσω διαφορετικούς τρόπους έρευνας, συμπεριλαμβανομένων των ιστορικών αρχειακών ερευνών, σε συνδυασμό με τεχνικές εκθέσεις και διαχείριση δεδομένων, έρευνες για εναλλακτικές μορφές αναπαράστασης, λεξικά και βάσεις δεδομένων. Η ποικιλομορφία είναι κρίσιμη για τη δουλειά μου, όχι μόνο στην ανάλυση του περιεχομένου κάθε έργου, αλλά και στις μορφές διάδοσης και προβολής του. Ενώ εργαζόμουν στο project Closed Worlds, είχα κίνητρο να ασχοληθώ με διαφορετικούς τρόπους έρευνας, συμπεριλαμβανομένων των ιστορικών αρχειακών ερευνών, των διαγραμμάτων καθαρού μηδενός βάσει τεχνικών αναφορών (net-zero diagrams ), για την παραγωγή ενός βιβλίου, μιας έκθεσης, μιας σειράς αρχικών σχεδίων, ενός online λεξικού , ενός συνεδρίου, ενός περιβάλλοντος εικονικής πραγματικότητας και ενός ντοκιμαντέρ.
Μερικοί δοκιμαστικοί όροι που χρησιμοποιώ για να περιγράψω την έρευνά μου σε ένα ευρύτερο πλαίσιο είναι “μηχανές ιστορίας” και μέσα ενημέρωσης εμβληματικής υποτροφίας. Σε πολλές περιπτώσεις, εξετάζω, φαντάζομαι ξανά αρχεία. Βλέπω τα αρχεία, όχι ως στατικά αντικείμενα που περιέχουν ιστορικά έγγραφα, αλλά ως εντυπωσιακούς χώρους και ζωντανές συλλογές όπου οι υπαρξιακές ιδέες για τις παγκόσμιες τάξεις μεταναστεύουν σε διαφορετικές αρχιτεκτονικές και χωρικές τυπολογίες. Σε αντίθεση με ένα γραμμικό κείμενο, ένα αναδιαμορφωμένο αρχείο επιτρέπει πολλαπλότητα, ταυτότητα και διαταραχή. Επιτρέπει στον αναγνώστη να ταξιδεύει μεταξύ διαφορετικών χρόνων, τόπων και αντικειμένων έρευνας, επιτρέποντας πολλαπλές συνδέσεις και σύνθετες συγγένειες μεταξύ θεμάτων, εννοιών και ιδεών που δεν περιορίζονται σε ένα μόνο τόπο, εποχή, συγγραφέα ή τύπο. Ένα αναδιαμορφωμένο αρχείο μπορεί να παράγει νέες διασυνδεδεμένες κατηγορίες εκτός από αρχειακά κιβώτια, ένα σύμπαν πλήθους που δεν χρειάζεται απαραίτητα να μεταγραφεί σε γραμμικό χρόνο. Θεωρώ τη χρήση της ιστορίας ως δημιουργικού και γενετικού μέσου για σύγχρονες ανησυχίες στην σχεδίαση της εκπαίδευσης και της πρακτικής. Σε αντίθεση με ένα κτίριο, ένα σχέδιο ή ένα βιβλίο, το αρχείο και η βάση δεδομένων είναι μια ξεχωριστή πειθαρχική κατηγορία ενός αρχιτεκτονικού αντικειμένου που εξουσιοδοτεί νέες μορφές συγγραφής, βασισμένες στην εξώθηση των αποδεικτικών στοιχείων σε ένα γεγονός που διαρκεί ανάμεσα στην πραγματικότητα και τη μυθοπλασία.
Στο έργο μου ως ιστορικός, τείνω να σκέφτομαι το χρόνο ως ένα μίγμα του παρελθόντος, του μέλλοντος και του παρόντος που εκτείνεται στο χρόνο. Με αυτή την έννοια, δεν βλέπω αναγκαστικά τα ιστορικά προηγούμενα ως πληροφορίες που θα μας βοηθήσουν και θα μας εκπαιδεύσουν στο παρόν, αλλά ως ζωντανό σώμα ιδεών που τις φαντάστηκε κάποιος πέρα από το παρόν της εποχής τους.
Ενδιαφερόμουν ειδικά για τα 37 αυτά πρότυπα διαβίωσης που τεκμηριώνονται στο βιβλίο, επειδή αντιπροσωπεύουν εντελώς αντιθετικές πολιτικές ατζέντες: από στρατιωτικά πειράματα, έως πρακτικές countercultural και τη νοσταλγία του “homesteading” κινήματος, έως πιο πρόσφατα την αμφίβολη αντίληψη του οικολογικού τουρισμού και του περιβαλλοντικού καπιταλισμού. Σε κάθε περίπτωση, αυτά τα συστήματα είναι πραγματικά και επενδύονται στην παράξενη πραγματικότητα, εφαρμόζονται πειραματικά και δε βασίζονται σε κερδοσκοπία. Με αυτή την έννοια, το αρχείο των προτύπων διαβίωσης όχι μόνο προωθεί την εμπλοκή του κοινού με το ιστορικό υλικό, αλλά επίσης καθιστά εμφανές ότι στην ιστορία των ιδεών, οι συζητήσεις ανακυκλώνονται. Οι έννοιες αναδεικνύονται ως νέες, αν και οι ιδέες υποβάλλονται σε μακρινά ταξίδια μετανάστευσης από ένα επιστημολογικό πεδίο σε ένα άλλο.
“Ενδιαφερόμουν ειδικά για τα 37 αυτά πρότυπα διαβίωσης που τεκμηριώνονται στο βιβλίο, επειδή αντιπροσωπεύουν εντελώς αντιθετικές πολιτικές ατζέντες.”
ΤΜ: Πώς ορίζετε ένα κλειστό σύστημα; Ποια είναι τα χαρακτηριστικά του; Γιατί συνδέθηκε η ουτοπία με τη δημιουργία ενός κλειστού συστήματος στην ιστορία της αρχιτεκτονικής;
ΛΚ: Σίγουρα δεν ανακάλυψα εγώ τον όρο “κλειστός κόσμος” (“closed world”) . Ο ιστορικός των επιστημών Paul Edwards έγραψε το 1996 ένα βιβλίο με τίτλο “The Closed World”, προσφέροντας μια ρεβιζιονιστική περιγραφή της ιστορίας της πληροφορικής στην Αμερική του Ψυχρού Πολέμου. Έγραψε ότι “ένας κλειστός κόσμος είναι ριζικά διαχωρισμένος από τον εαυτό του. Στρεφόμενος άκαμπτα προς τα μέσα, χωρίς σύνορα ή διέξοδο, ένας κλειστός κόσμος απειλείται να εκμηδενιστεί, να εκραγεί από το εσωτερικό».
“Ως οργανωτικά τμήματα κλειστών κυκλικών βρόγχων, τα κλειστά συστήματα αναφέρονται κυρίως σε υπολογιστικά συστήματα, δηλαδή αναδρομικά μοντέλα που παράγουν πολύπλοκες συμπεριφορές. Σε αντίθεση με τις υποθετικές υπολογιστικές μηχανές, που είναι ανοιχτές σε μια προκαθορισμένη σειρά βρόγχων ανάδρασης, μια “αυτοπαθής” μηχανή ορίστηκε ως αυτόνομη, αυτοσυντηρούμενη και λειτουργικά κλειστή ενότητα χωρίς εμφανείς εισόδους και εξόδους. Περιείχε διαδικασίες που παράγουν εξαρτήματα, οι οποίες μέσω της αλληλεπίδρασής τους δημιουργούν αναδρομικά το ίδιο δίκτυο διαδικασιών, το οποίο τις παρήγαγε. Επομένως, τέτοια συστήματα έχουν αποδείξει, πέραν των τεχνικών προβλημάτων, τα οντολογικά προβλήματα αυτονομίας και τον εκτροχιασμό από τις τελεολογικές διαδρομές.
Ενώ ο Edwards υπενθυμίζει τη λογοτεχνία του Northrop Frye για να υποστηρίξει τους «πράσινους κόσμους» – το απεριόριστο φυσικό περιβάλλον ενός δάσους, ενός λιβαδιού ή ενός ξέφωτου- ως μία αντίθετη δύναμη στους «κλειστούς κόσμους», οι κλειστοί κόσμοι που παρουσιάζονται στο βιβλίο μου απορροφούν και απομονώνουν το πράσινο περιβάλλον μέσα στα όριά τους, ανασχεδιάζοντας τη φύση σε κομμάτια γης. Σε αντίθεση με ένα ανοιχτό σύστημα, το οποίο είναι μέρος ενός εξωτερικού κόσμου και συνδέεται με το περιβάλλον του, ένα κλειστό σύστημα σε αυτό το δοκίμιο υποδηλώνει μια αρχιτεκτονική “που δεν έχει ρίζες”.
Υποδηλώνει όχι μόνο μια φυσική πραγματικότητα απομονωμένη στα γεωγραφικά και χωρικά σύνορά της, αλλά και μία υπαρξιακή διαφοροποίηση από τον αστικό ιστό και τελικά από την κοινωνική σφαίρα. Ένα κλειστό σύστημα απομονώνεται από τη λήψη οποιονδήποτε περιβαλλοντικών εισροών, καθώς και από τις εκροές.
Τελικά, λειτουργεί σαν μια αυτοσχεδιαστική σφραγισμένη δομή που αναγεννά τις νέες συνθήκες από αυτό που είναι διαθέσιμο στα συστηματικά σύνορά της. Σε ένα κλειστό σύστημα, οποιαδήποτε τροποποίηση συμβαίνει εσωτερικά, επηρεάζοντας μόνο την οργανωτική δομή του συστήματος. Συνολικά, στο βιβλίο εξετάζω μια παράλληλη αλλά αποκλίνουσα ιστορία, μια γενεαλογία περιορισμένων μικρόκοσμωνν με τη φιλοδοξία να αναπαράγουν τη γη στο σύνολό της, μια σειρά πειραμάτων διαβίωσης που σφυρηλατούν ένα συνθετικό φυσιολατρισμό, όπου οι νόμοι της φύσης και του μεταβολισμού μετατοπίζονται από τον τομέα της άγριας φύσης στον τομέα των πόλεων και των κτιρίων.
Η ιδέα ενός “κόσμου μέσα σε ένα μπουκάλι” δεν είναι κάτι καινούριο για τους αρχιτέκτονες. Στην πραγματικότητα, ο ρόλος της αρχιτεκτονικής στην ανακατασκευή εξιδανικευμένων μικρόκοσμων συνδέεται με την ιστορία της ουτοπίας.Σκεφτείτε το Dome over Manhattan των Buckminster Fuller και Sadao ή το Environmental Bubble του Reyner Banham. Αυτά τα παραδείγματα είναι εικονικές αναπαραστάσεις μιας περιόδου έντονου περιβαλλοντικού άγχος ακριβώς επειδή εκδηλώθηκε, όπως τα απολιθώματα, η χαμένη ιδέα για την άγρια γη. Η κανονιστική κατανόησή μας για την ουτοπία είναι στην πραγματικότητα κοντά στην ιδεοποίηση ενός κλειστού συστήματος: ένα αυτοσυντηρούμενο φυσικό περιβάλλον οριοθετημένο από το περιβάλλον του από ένα όριο που δεν επιτρέπει τη μεταφορά της ύλης ή της ενέργειας. Στη μεταπολεμική περίοδο, η ιδέα της ουτοπίας επανεμφανίζεται μέσα από την εφαρμογή ολόκληρων συστημάτων γης. Ωστόσο, η ιδεοποίηση του περιορισμού δεν συνδέεται πλέον ρητώς με τους υλικούς πόρους, αλλά και με τους πληροφοριακούς πόρους, το κλείσιμο των δεδομένων και το κεφάλαιο, δεδομένου του πρόσφατου πολιτικού κλίματος αστάθειας και απογοήτευσης.
“Σε αντίθεση με ένα ανοιχτό σύστημα, το οποίο είναι μέρος ενός εξωτερικού κόσμου και συνδέεται με το περιβάλλον του, ένα κλειστό σύστημα σε αυτό το δοκίμιο υποδηλώνει μια αρχιτεκτονική “που δεν έχει ρίζες”.”
ΤΜ: Κάθε ένα από τα πρωτότυπα διαβίωσης που εξετάζετε διερευνά νέες ιδέες της αντίστοιχης εποχής για την αυτονομία, τη διασύνδεση, τη σχέση του ανθρώπου με το περιβάλλον και την επιβίωση. Άνθρωπος, τεχνολογία, περιβάλλον, αρχιτεκτονική. Ποιος είναι ο ρόλος της αρχιτεκτονικής; Αναλαμβάνει ένα δευτερεύοντα ρόλο ή συμπορεύεται με την επιστήμη, τη βιολογία και την τεχνολογία;
ΛΚ: Θα μπορούσαμε να υποστηρίξουμε ότι κατά πολλούς τρόπους, ένας κλειστός κόσμος είναι σαν μια επιθυμία θανάτου του αντικειμένου σχεδιασμού. Σε μια κριτική του βιβλίου για το περιοδικό Metropolis, η Mimi Zeiger έγραψε ότι καθένα από τα έργα που παρουσιάζονται στο βιβλίο αντιπροσωπεύει τα επιτεύγματα της επιστήμης, της μηχανικής και της τεχνολογίας, με την αρχιτεκτονική να παίζει μόνο ένα ρόλο. Και είναι αλήθεια ότι σε πολλά έργα, οι κλειστοί κόσμοι εκδηλώνουν μια επιθυμία θανάτου του αντικειμένου σχεδιασμού. Ωστόσο, η αρχιτεκτονική δεν αντικαθίσταται εντελώς από την επιστήμη και τη μηχανική. Είναι εκτοπισμένη από ένα πεδίο που διαμορφώνει τη χρήση και τη μορφή του φυσικού κόσμου, σε ένα αισθησιακό βυθιζόμενο περιβάλλον που αντιγράφει και προσομοιώνει το μεταβολισμό και τις εμπειρικές ικανότητες του φυσικού κόσμου. Μέχρι στιγμής, ο ρόλος της τεχνολογίας των κτιρίων ήταν η απομόνωση των χώρων από τις περιβαλλοντικές ροές. Αυτή η μέθοδος υποδηλώνει μια ηθική πειθαρχία που προστατεύει τα κτίρια από την ασθένεια, μεταφέροντας ένα ιδεολογικό πλαίσιο της προτεσταντικής θεολογίας και δεοντολογίας στο μικρο-βασίλειο των υλικών.
Παρ ‘όλα αυτά, σε μια νέα πραγματικότητα που κατακλύζεται από ξαφνικές κλιματολογικές αλλαγές, σύννεφα αερίου μεθανίου και ωκεάνια νησιά από αποσυντιθέμενα συντρίμμια, αναδεικνύεται ένας νέος ρόλος στην έννοια του περιβάλλοντος. Αντί να είναι το αδρανές, στατικό και ιστοριοποιημένο πλαίσιο ενός αρχιτεκτονικού αντικειμένου, το περιβάλλον κυριολεκτικά γίνεται το αντικείμενο του ίδιου του σχεδιασμού.
“Θα μπορούσαμε να υποστηρίξουμε ότι κατά πολλούς τρόπους, ένας κλειστός κόσμος είναι σαν μια επιθυμία θανάτου του αντικειμένου σχεδιασμού.”
ΤΜ: Ήδη ο υπότιτλος του βιβλίου, “What is the Power of Shit”, υποδηλώνει τη σημασία που έχει ένα συχνά υποτιμημένο στοιχείο, τα περιττώματα και κάθε είδος αποβλήτων που είναι μέρος της οικολογίας της ζωής, στη δημιουργία ενός κλειστού συστήματος και την επίτευξη της αυτονομίας. Πείτε μας λίγα λόγια για την αναγκαιότητα “μίας ωμής αντιπαράθεσης με τα περιττώματα”.
ΛΚ: Τα περιττώματα μας αναγκάζουν να εξετάσουμε τα οικολογικά ζητήματα, μέσω της ακατέργαστης οικολογίας του σώματός μας και την αντίληψη ότι η ανακύκλωση δεν είναι απλώς ένα στατιστικό πρόβλημα που μεταδίδεται στη διαχείριση των αστικών πόρων αλλά και μια βασική σωματική πραγματικότητα.
Η δύναμη των περιττωμάτων προτείνουν σε ένα πρώτο επίπεδο ότι το ανεπιθύμητο, οσμηρό και εκφυλισμένο σωματικό μας προϊόν είναι τεχνικά ισχυρό και άξιο. Τα περιττώματα μπορούν να δημιουργήσουν μεθάνιο, δηλαδή δύναμη, εάν αντιμετωπιστούν σωστά. Στη λογική αυτή, η ζωή και ο μεταβολισμός των ζωντανών πλασμάτων μπορούν να αποκωδικοποιηθούν, να αναπαραχθούν μέσω τεχνολογικού μέσου και να μεταφερθούν άμεσα στα βιομηχανικά και σχεδιαστικά συστήματα που υποστηρίζουν έναν πλήρη κύκλο ζωής χωρίς απώλειες. Ωστόσο, αυτή η απλοϊκή και ειλικρινής, ψευδής αίσθηση ολισμού, η οποία εφαρμόστηκε άμεσα στην οικοδόμηση συστημάτων και πόλεων κάτω από την ομπρέλα της ενσωμάτωσης, δεν είναι τόσο ξέγνοιαστη όσο θα σκεφτόταν κανείς.
Η συγγένεια μεταξύ χρημάτων και περιττωμάτων, μεταξύ κεφαλαίου και περιττωμάτων, υπήρξε ένα διαδεδομένο θέμα θεωρητικής ανάλυσης, αλλά και ένα πραγματικό συστατικό της καπιταλιστικής παραγωγής. Τα απόβλητα πρέπει να φύγουν μακριά και αυτή η διαδικασία του καθαρισμού, της μεταφοράς και της αποστολής των άνευ αξίας στη λήθη είναι άκρως κερδοφόρα.
Οι μελλοντικές “φούσκες” της αγοράς έχουν προβλεφθεί για να αυξηθούν από την εμπορία αστικών αποβλήτων. Τα συμφορημένα μητροπολιτικά περιβάλλοντα όπως η Νέα Υόρκη παράγουν τεράστιες ποσότητες στερεών αποβλήτων και λυμάτων που στη συνέχεια μεταφέρονται έξω από την πόλη. Ο καθαρισμός αυτών των αποβλήτων είναι αόρατος στην αντίληψή μας, αλλά παράγει κεφάλαιο για εκείνους που διαχειρίζονται και μεταφέρουν τις πρώτες ύλες. Τα περιττώματα αποτελούν υλικά φαντάσματα, αλλά ταυτόχρονα είναι ένα προϊόν, ή για να το θέσουμε καλύτερα ένα παραπροϊόν, της κοινωνικής πραγματικότητας.
Η πρόκληση της αντιμετώπισης, συντήρησης και διάθεσης δισεκατομμυρίων γαλλονίων ανθρώπινων αποβλήτων είναι μια από τις τεράστιες χωρικές και οικονομικές προκλήσεις που αντιμετωπίζουν οι μητροπολιτικές περιοχές και ένα σημαντικό συστατικό των διακυμάνσεων των ακινήτων. Κανείς δεν θέλει να είναι κοντά στα περιττώματα, τα πιο οικεία σωματικά υποπροϊόντα μας και έτσι η πραγματικότητα που προωθούν οι εγκαταστάσεις επεξεργασίας λυμάτων είναι εξαιρετικά παράξενη. Όπως υποστηρίζει το ντοκιμαντέρ του VICE “You Don’t Know Shit”, τα βιοσπορίδια έχουν γίνει ένα χρηματοοικονομικό περιουσιακό στοιχείο αξίας εκατοντάδων δισεκατομμυρίων δολαρίων.
Ας μην ξεχνάμε ότι περισσότερο από ένα υλικό, τα περιττώματα δείχνουν επίσης ένα γενικό στάδιο ασυμφωνίας, εκφυλισμού και κακομεταχείρισης. Υποδεικνύει ένα στάδιο όπου οι πληροφορίες αποτελούνται από τόσο μικρούς κόκκους και είναι τόσο διάσπαρτες ώστε δεν μπορούν να σχηματίσουν ομόλογα αναγνωρίσιμα πρότυπα. Στο στάδιο “περιττώματα”, η πληροφορία είναι τόσο ακαθόριστη και τυχαία κοκκώδης που αφορά μία “απώλεια αλληλεπίδρασης ” ή μία συνοχή μεταξύ των στοιχείων και των σωματιδίων που καθορίζουν την εκφυλισμένη κατάσταση του σταδίου των περιττωμάτων.
Για όλους αυτούς τους λόγους και τους σκοπούς, για να γράψει κανείς ένα αντίμετρο στις βελτιστοποιημένες κυκλικές οικονομίες στις υλικές μετατροπές, ίσως χρειάζεται να κοιτάξει τα περιττώματα. Μόνο μέσω αυτής της πρώτης αντιπαράθεσης μπορεί η οικολογία της ζωής να είναι κάπως χρήσιμη. Τα περιττώματα κατακλύζουν την ύπαρξή μας με περισσότερους τρόπους απ’ όσους θέλουμε να παρατηρήσουμε και να αναγνωρίσουμε. Δεν πρόκειται για την κατασκευή φανταστικών ιστοριών και φαντασιώσεων, αλλά για την προσεκτική παρατήρηση, τη διεξαγωγή ανάλυσης, την αποστολή ερωτήσεων και την οργάνωση των ευρημάτων μας με δημιουργικό τρόπο. Πιθανότατα τα περιττώματα είναι η μόνη μας διέξοδος.
ΤΜ: Τα 37 οραματικά πειράματα αποκαλύπτουν τη σχέση του 20ού αιώνα με την επιστήμη, την οικολογία και την αρχιτεκτονική, με τρόπο που συμβάλλει και στην κατανόηση των θεωρήσεων και επιδιώξεων της αντίστοιχης εποχής. Ποιες είναι οι κοινωνικές προεκτάσεις και η κοινωνική μεταστροφή,κατά τη γνώμη σας, που προκύπτει από τα παραδείγματα του Jacques Cousteau με το Aqualung (1946) ή του EPCOT (1966), του Ecological House (1972) και του Biosphere 2 (1991);
ΛΚ: Οι “κλειστοί κόσμοι” αναφέρονται σε ένα μεγαλύτερο πειθαρχικό μετασχηματισμό στη μεταπολεμική περίοδο και στην άνοδο μιας νέας περιβαλλοντικής συναίνεσης με τη μορφή συνθετικού φυσικού πλούτου, όπου οι νόμοι της φύσης και του μεταβολισμού μετατοπίζονται από την άγρια φύση στο εργαστήριο και, τελικά, στη σφαίρα των πόλεων και των κτιρίων. Περισσότερο από μια πολιτιστική γοητεία του διαστημικού προγράμματος, τα κλειστά συστήματα ανακυκλοφορίας απεικονίζουν αναδυόμενες αρχιτεκτονικές ανησυχίες που σχετίζονται με την ανθρώπινη κατοίκηση. Εκδηλώνουν μια νέα ολοκληρωμένη δομή όπου ο άνθρωπος – η φυσιολογία της κατάποσης και της απέκκρισης – γίνεται μέρος του συστήματος που ζουν, ως συσκευές καύσης. Τα κλειστά συστήματα καταδεικνύουν ένα οντολογικό πρόβλημα δημιουργίας ενός αυτόνομου προσωπικού χώρου ή ενός προστατευτικού περιβάλλοντος γύρω από τον άνθρωπο. Αυτό το χωροταξικό παράδειγμα, παρόμοιο με το χώρο της «φυσαλίδας» (bubble space) της στολής του αστροναύτη, μπορεί να ονομαστεί «egosphere» που σύμφωνα με τον Γερμανό φιλόσοφο Peter Sloterdijk αναφέρει ένα νέο εδαφικό παράδειγμα του εικοστού αιώνα, το σύγχρονο ατομικισμό.
Έχουμε την τάση να σκεφτόμαστε τα ανθρώπινα απόβλητα σαν ένα υλικό – φάντασμα, που σχετίζεται με τη διαχείριση των αστικών πόρων. Ωστόσο τα απόβλητα διεισδύουν στον αέρα και στο νερό που αναπνέουμε. Πρόκειται για ένα ζήτημα στενά συνδεδεμένο με την «βρώμικη» φυσιολογία του σώματος και συνεπώς συνυφαίνεται με την οικολογία της κατοίκησης. Ενώ τα οικολογικά συστήματα της μεταπολεμικής περιόδου τοποθετούσαν τον κάτοικο ως αναπόσπαστο μέρος της κατασκευής της οικολογίας, αυτή τη στιγμή αυτή η εικόνα απορρίπτεται. Οι περιβαλλοντικές ανησυχίες προωθούν την ηθική των συντηρητών και τον κατάλογο των καθημερινών προληπτικών πρακτικών της έλλειψης αποθέματος.
Τα πρότυπα κατοίκησης που περιλαμβάνονται σε αυτό το βιβλίο επιβεβαιώνουν την “ανυπακοή των μηχανών”, καθώς και την πολυπλοκότητα της ενσωμάτωσης της “βρώμικης” φυσιολογίας του σώματος σε κλειστά συστήματα κτιρίων. Με αφετηρία το διαστημικό πρόγραμμα και αργότερα σε countercultural ομάδες που πειραματίζονται με την αυτόνομη διαβίωση, τα κλειστά συστήματα διαβίωσης αντανακλούν την αδυναμία μας να αντιμετωπίσουμε διανοητικά ή σωματικά την απεραντοσύνη της γης ως ένα σύστημα, φαινομενικά πεπερασμένο και περιορισμένο. Οι “κλειστοί κόσμοι” αποκαλύπτουν έναν αγώνα για το συμβιβασμό του ουτοπικού ιδεώδους να αναπαράγει τη γη στο σύνολό της με τη σπλαχνική και την πρώιμη υλική πραγματικότητα των “ουσιών” που παράγονται απροσδόκητα από βρόχους ανατροφοδότησης. Κάπου ανάμεσα στον ιδεαλισμό όλης της γης – ως ένα ολοκληρωμένο και διασυνδεδεμένο σύστημα – και τα ακατάστατα και ασαφή υπολείμματα της ανθρώπινης φυσιολογίας βρίσκεται μια ανεξερεύνητη ιστορία της αρχιτεκτονικής που διαλύεται σε μια ανακατασκευή των φυσικών συστημάτων.
Οι κλειστοί κόσμοι περιστρέφονται γύρω από μια ιστορική στιγμή στη μεταπολεμική περίοδο, όταν η ανθρωπότητα κοιτούσε έξω από εκείνη, στο κενό του εξωτερικού χώρου. Στο πλαίσιο αυτό, η αρχιτεκτονική έγινε σύμπτωμα ενός μεγαλύτερου φαινομένου χωρικής, αντιληπτικής και πολιτιστικής επέκτασης πέρα από τη γη.
Οι πειθαρχικές συνέπειες αυτής της εκτεταμένης κοσμικής συνείδησης (στον τομέα της αρχιτεκτονικής και του σχεδιασμού) ήταν κρίσιμες. Εκείνη την εποχή, η οικολογία ενσωμάτωσε μια εξελικτική διαδικασία σχεδιασμού σε διάφορα στάδια και κύκλους ζωής μέσω πειραμάτων των υλικών όπως εργαλεία αναλογικού υπολογισμού. Όλο αυτό το διάστημα, η «συστηματοποίηση», ως αφηρημένο μοντέλο σκέψης σχεδιασμού, αναπτύχθηκε πολύ πριν από το πραγματικό φυσικό τεχνούργημα που ονομάζουμε τώρα υπολογιστή σε μια προσπάθεια να συγκεντρώσουμε τις αρχές που διέπουν τα ζωντανά συστήματα και μηχανές.
ΤΜ: Με ποιο τρόπο πιστεύετε η ενδελεχής καταγραφή, διερεύνηση, ανάλυση και κριτική των 37 παραδειγμάτων μπορούν να ενημερώσουν το παρόν και να επιλύσουν ζητήματα σχετικά με την επίμονη επιδίωξη της ιδέας του “net zero”;
ΛΚ: Η παραγωγή τροφίμων και εξουσίας από τη διαχείριση των οργανικών περιττωμάτων ήταν το κλειδί για πολλά εγχώρια countercultural πειράματα της δεκαετίας του ’70 που προκάλεσαν αυτοπεποίθηση από το πλέγμα των αστικών προμηθειών. Η παρασκευή τροφής και ενέργειας από τα περιττώματα ήταν η τελική αναρρόφηση, που διεξάγεται μέσα από κουραστικές, επαναλαμβανόμενες και “βρώμικες” διαδικασίες ρουτίνας, όπως η διαλογή, η κομποστοποίηση, η ανάμειξη των σπόρων για βλάστηση και οι ζωοτροφές. Με γνώμονα αυτούς τους στόχους, αναπτύχθηκε ο χώρος του σπιτιού εξαρτώμενος από τις λεπτές διακυμάνσεις των αλλαγών της φάσης των υλικών και της ανάπτυξη των ζωντανών ουσιών. Παραμένει παράδοξο το γεγονός ότι το αμφισβητήσιμο μοντέλο της ολικής κυκλικής αναγέννησης, που διαπνέεται από τον ζωηρισμό ενός πεπτικού στομάχου, επικράτησε ως κύριο μοντέλο αυτού που τώρα ονομάζουμε βιώσιμο, καθαρό μηδενικό βιότοπο, που αντιτίθεται στην απώλεια ενέργειας.
Ενδεχομένως, ο φακός της παραγωγής και της διανομής ενέργειας, οι τρόποι αποκεντρωμένης παροχής ενέργειας μπορεί να μετασχηματίζουν περιβάλλοντα και σχέσεις εξουσίας. Παράλληλα, με τη γραπτή και ιστορική ανάλυση, έχω διερευνήσει παρόμοιες ερωτήσεις σε διάφορες παιδαγωγικές πρωτοβουλίες, μαθήματα, πειραματικές εγκαταστάσεις και εκθέσεις. Εξέτασα νέες μορφές αστικοποίησης και συλλογικότητες που ενεργοποιούνται από τοπικά ομόσπονδα δίκτυα παραγωγής ενέργειας. Εκτός από την παραγωγή ενέργειας, αρκετά πρόσφατα έργα έχουν επικεντρωθεί στην ατμοσφαιρική ρύπανση – είτε σε εσωτερικούς είτε εξωτερικούς χώρους – και τις δυνατότητες καθαρισμού του αέρα του χώρου. Ενδεχομένως, η ατζέντα αυτή κινδυνεύει από τη νοσταλγία στιγμών διαμαρτυρίας, καινοτομίας και ανατροπής από τα countercultural κινήματα της δεκαετίας του ’60 και του ’70, αλλά η πρόθεσή μου δεν είναι να αναζωογονήσω αυτό το είδος δουλειάς, αλλά να επικρίνω το πού βρισκόμαστε μέσα σε ευρύτερες ιστορίες περιβαλλοντολογίας, αστικοποίησης και πολιτικής, επιτρέποντας ταυτόχρονα τη δημιουργία μιας νέας μορφής οικονομικών και πολιτικών σχέσεων.
Επιπλέον, η σημερινή αμφισβητήσιμη προδιάθεση για την παροχή ερμητικά κλειστών, κλιματιζόμενων κτιρίων αφήνει ανοικτά ερωτήματα ως προς τη μόχλευση των κληροδοτημάτων και τους τρόπους με τους οποίους μεταναστεύουν από τη στρατιωτική έρευνα στις πολιτιστικές ιδεολογίες μέσω της κατασκευής και της σύστασης της κοινής λογικής . Για τους λόγους αυτούς, εναπόκειται στις παρούσες υποχρεώσεις μας να διερευνήσουμε τους αντιφατικούς ορισμούς της οικολογίας και την παράνοια της σφράγισης ως πολιτιστικού υποπροϊόντος από τον φόβο των πυρηνικών καταστροφών και του διαστημικού προγράμματος. Σε κάθε περίπτωση, η αξία των κλειστών συστημάτων, τόσο ως εθνικές πολιτικές όσο και ως αρχιτεκτονική γενεαλογία, πρέπει να αμφισβητηθεί. Το κλειστό σύστημα αποδείχθηκε αδύνατο στην πράξη και υστερικό ως ιδέα σε πολλά επίπεδα. Παρόλα αυτά, ανέδειξε θέματα τα οποία μόλις πρόσφατα γνώριζαμε στη σύγχρονη πρακτική με την αναβίωση των συναρπαστικών στοιχείων με τη βιολογία, την οργανική ύλη και τις υλικές μετατροπές.
__________________________________
Το βιβλίο “The Architecture of Closed Worlds, Or, What is the Power of Shit” (Lars Muller Publishers &Storefront for Art and Architecture, 2018) ήταν φιναλίστ για το 2019 “Cornish Family Book Prize” από τη National Gallery of Victoria στη Μελβούρνη της Αυστραλίας για την αριστεία και την καινοτομία του στον τομέα της τέχνης και του σχεδιασμού που έχει δημοσιευτεί διεθνώς. Ο νικητής και οι πέντε φιναλίστ επιλέχθηκαν από περίπου εκατό συμμετοχές σε όλο τον κόσμο κατά του διάρκεια του Melbourne Art Book Fair.
Για να αγοράσετε το βιβλίο, μπορείτε να επισκεφτείτε τη διεύθυνση www.lars-mueller-publishers.com/architecture-closed-worlds
*Η συνέντευξη δημοσιεύτηκε αρχικά στο Archisearch The Paper Edition.
READ ALSO: 20 Women Architects Changing the Field