Pandemic Architecture, the International Ideas Competition curated by the Design Ambassador for ARCHISEARCH.gr, completed successfully accomplishing a profound impact on the international architectural community, with the number of registrations to exceed 800, with the final proposals to exceed 400 and with participants from more than 60 different countries.
We TAKE the ROOF by Aglaia Lampropoulou and Myrto Kozaki from Great Britain was awarded with HONOURABLE MENTION prize out of 440 projects.
“We are very happy to receive the results and we are thrilled to see all the innovative solutions and strategies that stood out! As the challenges of Covid-19 still lie ahead, we really hope that architects, designers and urbanists will continue to question themselves and look up at the rooftops and other overlooked spaces for ingenious -and collective- alternatives to city life. Even when this pandemic is over, thinking out of the box will be a necessary tool to cope with the extreme crisis of climate change that our generation is already facing”, point out Aglaia Lampropoulou and Myrto Kozaki.
The 2020 Coronavirus Pandemic is not an urban crisis. It is a crisis that discloses the vulnerabilities and deficiencies of urban life at the sight of one. The sudden, unforeseen change of circumstances prompts us to question urban density. However, density per se does not fail us; it is density without the street we should become accustomed to – as it sheds a projective light on the challenges 21st century cities are about to face in the coming years.
An imposed lockdown comes to deprive cities of their most essential logistical mechanism and form of public space – the street. And the recently revived attack on urban density as an underlying cause and eminent ally of pandemics comes from a long trajectory of affiliations between city life, ill health and the street. The hygienisation of the street, lying at the very heart of the city of modernity, allowed the state to make the most of the “agglomeration effect” – minus the fever and rashes. With the suitable sanitation infrastructure, the street became the only machine of access to social and economic resources, an exclusive artery of possibilities for healthy city dwellers. It is a route to everywhere, at the same time as a value in itself.
But what happens when a crisis pushes us out of the streets?
What happens to the protocols of living and caring when the grain of the fabric that holds our cities together is taken apart?
The current healthcare crisis is one of many to follow among 21st century’s urgent political, ecological and social context. More than anything, it reveals the urgent need to discover a viable alternative to street life and all the fragile, material and immaterial, supply chains that get dismantled by the limitations of its celebrated publicness. When a sudden reduction of the public leads to the abrupt exposure of the private, balconies, doorways, gardens and roofs claim their rightful position as urban catalysts. But instead of approaching them as mere extensions of the private living space or even an object of aesthetic pleasure, we should start to explore their potential to radically reinvent collectivity at an era of crisis.
Taking inspiration from emergency architecture as well as installation art, this project suggests to look at the roof as an alternative in crisis –and beyond.
Both on a building and, most importantly, on a block scale, this extremely underused and overlooked field of opportunities allows for the emergence of new micro-economies that restore lost connections to the city during a lockdown. Temporary structures made from a pop-up frame and different kinds of membranes, fabrics or inflatables, provide a flexible, light, low-cost and low-footprint infrastructure that takes crisis architecture as a starting point, but aims to introduce new possibilities beyond it.
An emergency nightlife and artistic scenesolution in Athens of the Covid-19 pandemic boosts a night-time and leisure economy that employs more than 1/4 of the country’s population, at the same time as providing a platform for protest -while adhering to physical distancing rules. While in the case of a flooded Manhattan, New Yorkers turn to their roofs to use water to grow vegetables and fruit, home-school, work and relax, visit a restaurant or attend a Sunday mass. In both scenarios of crisis, urban blocks become microcosms of city life – however, instead of private, self-sufficient bubbles, they are part of a wider logistical network.
When typical supply chains and structures of community paralyse, the common roofs shield us from resorting to individualism.
When the streets are taken by disinfection crews and ambulances, when the parks and fields may be flooded by the rising sea level, we take the roofs. There, we discover a common alternative –and a powerful exposure that connects us back to the totality of the city.
Facts & Credits
Project title We TAKE the ROOF
Participants Aglaia Lampropoulou, Myrto Kozaki
Country Great Britain
Ο διεθνής αρχιτεκτονικός διαγωνισμός ιδεών Pandemic Architecture, σε επιμέλεια της Design Ambassador για το ARCHISEARCH.gr, ολοκληρώθηκε με μεγάλη επιτυχία καταφέρνοντας να συγκεντρώσει την αμέριστη προσοχή της παγκόσμιας αρχιτεκτονικής κοινότητας, συγκεντρώνοντας πάνω από 800 συμμετοχές και περισσότερες από 400 τελικές προτάσεις από 60 διαφορετικές χώρες σε όλη την υφήλιο.
Η πρόταση We TAKE the ROOF από τις Aglaia Lampropoulou και Myrto Kozaki από τη Μεγάλη Βρετανία απέσπασε τη διάκριση HONOURABLE MENTION στο σύνολο 440 συμμετοχών.
“Είμαστε πολύ χαρούμενες που λαμβάνουμε τα αποτελέσματα και ενθουσιασμένες που βλέπουμε όλες τις καινοτόμες λύσεις και στρατηγικές που ξεχώρισαν! Καθώς οι προκλήσεις του Covid-19 βρίσκονται ακόμη μπροστά, ελπίζουμε πραγματικά ότι οι αρχιτέκτονες, οι σχεδιαστές και οι ερευνητές θα συνεχίσουν να αναρωτιούνται και να στρέφουν την προσοχή τους στις στέγες και σε άλλους παραμελημένους χώρους για έξυπνες – και συλλογικές – εναλλακτικές λύσεις για τη ζωή στην πόλη. Ακόμα και όταν τελειώσει αυτή η πανδημία, το να σκεφτόμαστε έξω από το κουτί θα είναι ένα απαραίτητο εργαλείο για την αντιμετώπιση της εκτεταμένης κρίσης της κλιματικής αλλαγής που αντιμετωπίζει ήδη η γενιά μας”, αναφέρουν οι Aglaia Lampropoulou και Myrto Kozaki.
Η πανδημία του 2020 δεν είναι μια αστική κρίση. Είναι μια κρίση που αποκαλύπτει το τρωτά σημεία και τις ανεπάρκειες της αστικής ζωής στα πλαίσια μιας πανδημίας. Η ξαφνική, απρόβλεπτη αλλαγή των συνθηκών μας ωθεί να αμφισβητούμε την αστική πυκνότητα. Ωστόσο, η ίδια η πυκνότητα δεν μας απογοήτευσε· είναι η πυκνότητα σε συνδυασμό με την έλλειψη του δρόμου που πρέπει να συνηθίσουμε – καθώς ρίχνει φως στις προκλήσεις που πρόκειται να αντιμετωπίσουν οι πόλεις του 21ου αιώνα τα επόμενα χρόνια.
Ένα επιβεβλημένο lockdown έρχεται να στερήσει τις πόλεις από τον πιο ουσιαστικό μηχανισμό εφοδιασμού τους και μορφή δημόσιου χώρου: τον δρόμο. Και η πρόσφατα αναβιωμένη κριτική στην αστική πυκνότητα, που φαίνεται να είναι η υποκείμενη αιτία και ο σύμμαχος της εξάπλωσης πανδημιών, προέρχεται από μια μακρά ιστορία συσχετίσεων μεταξύ της ζωής στην πόλη, της κακής υγείας και του δρόμου. Η εξυγίανση του δρόμου, που βρίσκεται στην καρδιά της πόλης της νεωτερικότητας, επέτρεψε στο κράτος να αξιοποιήσει στο έπακρο την πληθυσμιακή συγκέντρωση. Με την κατάλληλη υποδομή αποχέτευσης, ο δρόμος έγινε το μόνο μέσο πρόσβασης σε κοινωνικούς και οικονομικούς πόρους, μια αρτηρία δραστηριοτήτων για τους υγιείς κατοίκους της πόλης.
Αλλά τι συμβαίνει όταν μια κρίση μας ωθεί έξω από τους δρόμους;
Τι συμβαίνει στα πρωτόκολλα της διαβίωσης και της φροντίδας όταν αφαιρεθεί ο ιστός που συγκρατεί τις πόλεις μας;
Η τρέχουσα κρίση υγειονομικής περίθαλψης είναι μια από τις πολλές που θα ακολουθήσουν μέσα στο επιτακτικό πολιτικό, οικολογικό και κοινωνικό συγκείμενο του 21ου αιώνα. Πάνω από οτιδήποτε άλλο, αποκαλύπτει την επείγουσα ανάγκη να ανακαλυφθεί μια βιώσιμη εναλλακτική λύση για τη ζωή στους δρόμους και όλες τις εύθραυστες, υλικές και άυλες, αλυσίδες εφοδιασμού που αποσυναρμολογήθηκαν από τους περιορισμούς του δημόσιου χώρου. Όταν μια ξαφνική μείωση του κοινού οδηγεί στην απότομη έκθεση του ιδιωτικού, μπαλκόνια, κατώφλια, κήποι και στέγες διεκδικούν μια θέση ως αστικοί καταλύτες. Αλλά αντί να τους προσεγγίζουμε ως απλώς επεκτάσεις του ιδιωτικού χώρου διαβίωσης ή ακόμη και αντικείμενο αισθητικής απόλαυσης, πρέπει να διερευνήσουμε τις δυνατότητές τους να επαναπροσδιορίσουν ριζικά τη συλλογικότητα σε μια εποχή κρίσης.
Αντλώντας έμπνευση από την αρχιτεκτονική έκτακτης ανάγκης καθώς και από την τέχνη των εγκαταστάσεων, η πρόταση μας παροτρύνει να δούμε την οροφή ως εναλλακτική λύση στην κρίση –και πέραν αυτής.
Και σε ένα κτίριο και, το πιο σημαντικό, σε κλίμακα τετραγώνου, αυτό το εξαιρετικά αχρησιμοποίητο και παραμελημένο πεδίο ευκαιριών, επιτρέπει την εμφάνιση νέων μικρο-οικονομιών που αποκαθιστούν τις χαμένες συνδέσεις με την πόλη. Προσωρινές κατασκευές από πλαίσια, και διάφορα είδη μεμβρανών, υφασμάτων ή φουσκωτών, παρέχουν μια εύκαμπτη, ελαφριά υποδομή χαμηλού κόστους και χαμηλού αποτυπώματος που έχει την αρχιτεκτονική έκτακτης ανάγκης ως αφετηρία, αλλά στοχεύει να εισαγάγει νέες δυνατότητες πέρα από αυτό.
Μια λύση έκτακτης ανάγκης στη νυχτερινή ζωή και καλλιτεχνική σκηνή στην Αθήνα του Covid-19, ενισχύει την οικονομία της νύχτας και του ελεύθερου χρόνου που απασχολεί περισσότερο από το 1/4 του πληθυσμού της χώρας, ταυτόχρονα με την παροχή μιας πλατφόρμας διαμαρτυρίας – τηρώντας ταυτόχρονα τους κανόνες κοινωνικών αποστάσεων. Ενώ, στην περίπτωση ενός πλημμυρισμένου Μανχάταν, οι Νεοϋορκέζοι στρέφονται στις στέγες τους για να χρησιμοποιήσουν το νερό και να καλλιεργήσουν λαχανικά και φρούτα, να παρακολουθήσουν μαθήματα από απόσταση, να συνδυάσουν δουλειά και χαλάρωση, ή να επισκεφθούν ένα εστιατόριο. Και στα δύο σενάρια κρίσης, τα οικοδομικά τετράγωνα γίνονται μικρόκοσμοι της ζωής στην πόλη – ωστόσο, αντί για ιδιωτικές, αυτόνομες φυσαλίδες, αποτελούν μέρος ενός ευρύτερου δικτύου.
Όταν οι τυπικές εφοδιαστικές αλυσίδες και κοινοτικές δομές παραλύουν, οι κοινόχρηστες στέγες αποτρέπουν τον ατομικισμό.
Όταν οι δρόμοι καταλαμβάνονται από πληρώματα απολύμανσης και ασθενοφόρα, όταν τα πάρκα και τα χωράφια μπορεί να πλημμυρίσουν από την άνοδο της στάθμης της θάλασσας, παίρνουμε τις στέγες. Εκεί, ανακαλύπτουμε μια κοινή εναλλακτική λύση – και μια ισχυρή έκθεση που μας συνδέει ξανά με το σύνολο της πόλης.
Στοιχεία πρότασης
Τίτλος έργου We TAKE the ROOF
Ομάδα Aglaia Lampropoulou, Myrto Kozaki
Χώρα Μεγάλη Βρετανία
Check out more about the winning proposals of Pandemic Architecture International Ideas Competition, here!
Διαβάστε περισσότερα για τις νικητήριες προτάσεις του διεθνούς αρχιτεκτονικού διαγωνισμού ιδεών Pandemic Architecture, εδώ!
READ ALSO: RED BALLOON PLAN | Pandemic Architecture SPECIAL DISTINCTIONS