EVRIPIDOU STREET AS MEGAFORM – JACOB’S LADDER / POSTGRADUATE STUDIO ''INSTEAD'' UN. OF THESSALY

 

The workshop’s assignment is the design of an archetypal social condenser: a space to accommodate a model of what is referred to as the “body politic”; a monumental interior, in which the representatives of the “Rulers” and the “Ruled” confront each other, and where the conflict between the Public and the Private is revealed: a politically unique public function, a Public Condenser.

 

A megaform, an one – kilometer building, is placed on Evripidou street, emphatically revealing the median of Athens historical triangle and introducing a new way to observe the city and its prime emblem, Acropolis. Due to its large scale, it can be compared with the topological objects of the attic basin, which is being transformed because of the addition of this new orientation volume. The absolution and sharpness that derive from the comparison with the “superior structures” – mountains and hills – are emphasized by the building’s blind facades. The building functions as a topological object which reconfigures city’s grid and reinserts horizontality in a landscape in which the complexity, deriving from the unit of ‘”polykatoikia”*, conceals its natural slopes. The building reveals its soft core to the city only through certain gates which allow the city’s streets to pass through. 

 

The roof / terrace is formed by pools, which provide unbothered panoramic view and underline the building’s horizontality. The tri-division of the solid defines two habitable thick walls and in-between them an inclined public green plaza. Closed public and common spaces – amphitheater, cinema, restaurants and bars- are embodied in the “thickness” of the plaza’s infrastructure. The main access to the habitable spaces is served through the points that plaza intersects building’s floors.

 

The plaza becomes the “functional limit” of the building, under which and as an extension of the retail use of the ground floor, retail and auxiliary uses, mixed by services are placed. Whereas, the inhabitation takes place above the “limit” (in the two side volumes).Open-plan microworlds are being formed , where living or working in common is promoted , while at the same time minimum living spaces for individuals (”cells”) are provided. The transformability of open-plan floor does allow the inhabitation of 1.800-2.000 people.

 

 

 

 

Η ΟΔΟΣ ΕΥΡΙΠΙΔΟΥ ΩΣ ΜΕΓΑΔΟΜΗ – «Η ΣΚΑΛΑ ΤΟΥ ΙΑΚΩΒ»

 

Αντικείμενο του εργαστηρίου είναι ο σχεδιασμός ενός αρχετυπικού κοινωνικού συμπυκνωτή: ενός χώρου που θα στεγάσει ένα μοντέλο αυτού που αναφέρεται ως «πολιτικό σώμα», ένα μνημειακό εσωτερικό, στο οποίο η διαμάχη μεταξύ Δημοσίου και Ιδιωτικού αποκαλύπτεται. Μία πολιτικά μοναδική δημόσια λειτουργία, ένας Δημόσιος Συμπυκνωτής.

 

Μια μεγαδομή, ένα κτίριο ενός χιλιομέτρου, τοποθετείται στην οδό Ευριπίδου, αποκαλύπτοντας εμφατικά τη διάμεσο του ιστορικού τριγώνου της Αθήνας και ορίζοντας ένα νέο τρόπο θέασης της πόλης και του κατεξοχήν εμβλήματός της, της Ακρόπολης. Εξαιτίας της μεγάλης του κλίμακας μπορεί να συγκριθεί με τα τοπολογικά στοιχεία του αττικού λεκανοπεδίου, το οποίο αναδιαμορφώνεται με την προσθήκη αυτού του νέου όγκου – αναφορά. Η απολυτότητα και η υπεροχή που προκύπτουν από την σύγκριση αυτή με «ανώτερες δομές» – βουνά, λόφοι- , αναδεικνύεται από τις τυφλές του όψεις. Λειτουργεί ως ένα τοπολογικό αντικείμενο που αναδιοργανώνει τον αστικό ιστό και επαναφέρει την οριζοντιότητα σε ένα τοπίο στο οποίο η πολυπλοκότητα, που προκύπτει από την μονάδα της πολυκατοικίας, υποκρύπτει το φυσικό του ανάγλυφο. Το κτίριο διαρρηγνύει την εσωτερικότητά του και αποκαλύπτει στην πόλη το μαλακό του πυρήνα, μόνο μέσα από τις πύλες που διανοίγονται , αφήνοντας τους οδικούς άξονες να το διασχίσουν. 

 

Η οροφή διαμορφώνεται με πισίνες που προσφέρουν ανεμπόδιστη πανοραμική θέα και υπογραμμίζουν την οριζοντιότητα του κτιρίου. Η τριμερής διαίρεση του στερεού ορίζει δύο κατοικημένους παχείς «τοίχους» και ανάμεσα μία δημόσια κεκλιμένη πράσινη πλατεία. Κλειστοί δημόσιοι χώροι – αμφιθέατρο, κινηματογράφος, εστιατόρια και μπαρ – ενσωματώνονται στο «πάχος» της ίδιας της υποδομής της πλατείας. Η κύρια πρόσβαση στους χώρους κατοίκησης πραγματοποιείται μέσα από αυτή στα σημεία που συναντά τους ορόφους. 

 

Η πλατεία γίνεται και το «λειτουργικό» όριο του κτιρίου κάτω από την οποία και ως προέκταση της εμπορικής λειτουργίας του ισογείου τοποθετούνται εμπορικές και βοηθητικές χρήσεις καθώς και υπηρεσίες, ενώ πάνω από αυτή –πάντα μέσα στους εκατέρωθεν όγκους- πραγματοποιείται η κατοίκηση. Διαμορφώνονται open-plan μικρόκοσμοι, όπου προωθείται ένας συγκερασμός συν-κατοίκησης και εργασίας, ενώ ταυτόχρονα προσφέρονται και μονάδες ιδιωτικών χώρων. Η μεταβλητότητα που προκύπτει από την προτεινόμενη κατοίκηση επιτρέπει τη στέγαση 1.800 – 2.000 ανθρώπων.