Fragments of Private Space | Research Thesis by Mariantina Papadea

The research thesis of Mariantina Papadea entitled “Fragments of Private Space ” focuses on how the introduction of technology influenced the concept of privacy in home after the 20th century.

– text by the author

Cinema offers the rare opportunity to critique both architectural and social conventions in three-dimensional imaging and allows the study and extraction of conclusions for possible past and future situations[1]. Architecture is often depicted realistically, especially considering the private residence, allowing the use of films as a means of criticizing the environment in which they were produced. Modern and future social, political and economic conditions would not be the same, at a global level, without the appearance of the cinematic moving image, which significantly affected people’s way of thinking, moving and perceiving after the 20^th century[2].

Similarly, such cinematic examples are used in the practice of cinematic “archaeology”, meaning the use of cinema for the extraction of conclusions about the past. Film is a medium which has managed to capture, represent and reflect human relationships in a way drastically different from any other medium of representation, highlighting the fact that cinematic space ceases to be merely a representation of a reality, but creates a new one[3].

The genre of science fiction, and particularly dystopic films, uses urban space not only as a backdrop for the film’s plot, but also as a subject of criticism. By constructing images of the future, such films are discussing future possible developments in urban condition and the private residence.

Although cinematic private residencies are not purely the product of architectural design or realistic representations of homes, they are fueling questions about conditions of privacy, surveillance and the introduction of technology into the home of the future.

Cinematographic techniques and cinematic representation are defining mediums for the mentalité of an age, constructing an important part of the perception of people for the world and at the same time projecting their perceptions, desires and fears[4].

In order to support and my theoretical research I used cinematic examples, that were selected from a wide range of films critical of the future. The selection of films was based mainly on the presence of restrictions of the privacy of each resident. Additionally, selection criteria included elements such as the presence of distorted family (or other) relationships and the imposition of control and surveillance.

The purpose of the selection and the architectural analysis (through axonometrics and floor plans of selected scenes) is to produce conclusions and observations on how the private home and the life of its residents is depicted in a future, technologically advanced environment.

Facts
Title            Fragments of Private Space
Student      Mariantina Papadea
Date            2017-2018
Course        Research Thesis
Supervisor Panos Dragonas
School         Patras School of Architecture 

–

Η ερευνητική εργασία της Μαριαντίνας Παπαδέα με τίτλο “Θραύσματα Ιδιωτικότητας: Κινηματογραφικές προβολές της ιδιωτικής κατοικίας εώς τον 25ο αι.” εστιάζει στον τρόπο με τον οποίο η τεχνολογία επηρέασε την έννοια της ιδιωτικότητας στην κατοικία μετά τον 20ό αιώνα.
–κείμενο της δημιουργού

Ο κινηματογράφος δίνει τη σπάνια δυνατότητα για κριτική τόσο αρχιτεκτονικών όσο και κοινωνικών συμβάσεων σε τρισδιάστατη απεικόνιση και επιτρέπει τη μελέτη και διεξαγωγή συμπερασμάτων τόσο για πιθανές παρελθοντικές και μελλοντικές καταστάσεις[5]. Ο ρεαλισμός με τον οποίο απεικονίζεται η αρχιτεκτονική, ιδιαίτερα της ιδιωτικής κατοικίας, επιτρέπει τη χρήση ταινιών ως μέσα για κριτική του περιβάλλοντος στο οποίο βρίσκονται. Οι σύγχρονες, αλλά και οι μελλοντικές κοινωνικές, πολιτικές και οικονομικές συνθήκες σε παγκόσμιο επίπεδο δε θα ήταν οι ίδιες χωρίς την εμφάνιση της κινηματογραφικής κινούμενης εικόνας, η οποία επηρέασε σημαντικά τον τρόπο σκέψης, κίνησης και αντίληψης των ανθρώπων μετά τον 20^ο αι.[6] .

Με παρόμοιο τρόπο, τέτοια κινηματογραφικά παραδείγματα χρησιμοποιούνται στην πρακτική της κινηματογραφικής «αρχαιολογίας», της χρήσης δηλαδή του κινηματογράφου για την εξαγωγή συμπερασμάτων για το παρελθόν. Ο κινηματογράφος είναι ένα μέσο, το οποίο έχει καταφέρει να καταγράψει, να αναπαραστήσει και να αντικατοπτρίσει τις ανθρώπινες σχέσεις με έναν τρόπο πολύ διαφορετικό από κάθε άλλο μέσο αναπαράστασης, επισημαίνοντας ότι ο κινηματογραφικός χώρος παύει να είναι απλά αναπαραστατικός μιας πραγματικότητας, αλλά δημιουργεί μια νέα[7].

Το κινηματογραφικό είδος της επιστημονικής φαντασίας, και ειδικότερα οι ταινίες με δυστοπικό χαρακτήρα, χρησιμοποιεί τον αστικό χώρο όχι μόνο ως φόντο της πλοκής, αλλά ως αντικείμενο κριτικής. Κατασκευάζοντας εικόνες του μέλλοντος, τέτοιες ταινίες κάνουν διάλογο για μελλοντικά ενδεχόμενα εξέλιξης της αστικής συνθήκης και της ιδιωτικής κατοικίας.

Αν και οι κινηματογραφικές κατοικίες δεν αποτελούν προϊόντα καθαρού αρχιτεκτονικού σχεδιασμού ή απόλυτα ρεαλιστικές απεικονίσεις οικειακών χώρων, τροφοδοτούν ερωτήματα για τις συνθήκες ιδιωτικότητας, επιτήρησης και εισαγωγής της τεχνολογίας στην κατοικία του μέλλοντος.

Oι κινηματογραφικές τεχνικές και η κινηματογραφική αναπαράσταση αποτελούν αντιπροσωπευτικά μέσα για την προβολή της mentalité κάθε εποχής, κατασκευάζοντας μεγάλο μέρος της αντίληψης των ανθρώπων για τον κόσμο και παράλληλα προβάλλοντας τις αντιλήψεις, τις επιθυμίες και τους φόβους τους[8].

Η υποστήριξη και κατανόηση της θεωρητικής έρευνας της ερευνητικής μου εργασίας έγινε μέσω κινηματογραφικών παραδειγμάτων, τα οποία προέρχονται από ένα φάσμα ταινιών με κριτικό χαρακτήρα για το μέλλον. Βασικό κριτήριο αποτέλεσε η παρουσία περιορισμού της ιδιωτικότητας του εκάστοτε κατοίκου. Παράλληλα, κριτήρια επιλογής αποτέλεσαν στοιχεία όπως η παρουσία διαστρεβλωμένων οικογενειακών (ή μη) σχέσεων και η επιβολή ελέγχου και επιτήρησης.

Σκοπός της επιλογής και αρχιτεκτονικής ανάλυσης (μέσω αξονομετρικών σχεδίων και κατόψεων επιλεγμένων σκηνών) κινηματογραφικών χώρων είναι η παραγωγή συμπερασμάτων και παρατηρήσεων για τον τρόπο με τον οποίο παρουσιάζεται η ιδιωτική κατοικία και η ζωή των κατοίκων της σε ένα μελλοντικό και τεχνολογικά ανεπτυγμένο περιβάλλον.

^{[1]     Terri Meyer Boake, «Architecture And Film: Experiential Realities And Dystopic Futures», Architecture and Film Course, University of Waterloo, http://www.academia.edu/3437846/Architecture_And_Film_Experiential_Realities_And_Dystopic_Futures, pp. 4-5.[2]     François Penz, Andong Lu, Urban Cinematics: Understanding Urban Phenomena through the Moving Image (Bristol, Chicago: Intellect, 2011), p.7.
[3]     Nezar AlSayyad, Cinematic Urbanism: A History of the Modern from Reel to Real (London, New York: Routledge, 2006), pp. xi-xii.
[4]     Jean Baudrillard, «Astral America», στο America, trans. Chris Turner (London: Verso, 1988), pp. 27-74.
[5]     Terri Meyer Boake, «Architecture And Film: Experiential Realities And Dystopic Futures», Architecture and Film Course, University of Waterloo, http://www.academia.edu/3437846/Architecture_And_Film_Experiential_Realities_And_Dystopic_Futures, σσ. 4-5.[6]     François Penz, Andong Lu, Urban Cinematics: Understanding Urban Phenomena through the Moving Image (Bristol, Chicago: Intellect, 2011), σελ.7.
[7]     Nezar AlSayyad, Cinematic Urbanism: A History of the Modern from Reel to Real (London, New York: Routledge, 2006), σσ. xi-xii.
[8]     Jean Baudrillard, «Astral America», στο America, μτφρ. Chris Turner (London: Verso, 1988), σσ. 27-74.}

Original full text in Greek – Διαβάστε όλη την εργασία εδώ