The Invisible Element of the Modern City | Diploma thesis by Angeliki Kourti

Diploma thesis by Angeliki Kourti, entitled “The Invisible Element of the Modern City”, focuses on the vocabulary of architecture having as starting point the recognition and ascertainment of the parallel and at the same time dissimilar relations between Cinema and Architecture.

-text by the author 

As a result of the research, it becomes clear that there is no indication that evil survives and flourishes in the traditional form of habitation. The obvious relationship between cinema and modern interiors and emotional detachment or modern buildings and subversive values ​​is well documented. Modern homes are potentially confused with the role of villain, as it is not clear whether the concept of evil originates from them or from the protagonist.

Cinema used modernism to equate it with evil.

Architecture now, in response, must rephrase and redefine evil, by creating a new vocabulary that has never been used in cinema, in a world that can invent and accomplish anything with the greatest degree of freedom in relation to other arts. Image, sound, narration and frame, four different “sections”, one on top of the other create a new world.

I explore evil as a broader concept, through the philosopher Paul Ricoeur. The 3 symbols include defilement, sin and guilt. Giving my personal interpretation of the evil I consider it to be the distorted image of reality. But where does is evil resided? I find that a place charged with tradition and stories from myths is not required. Evil could reside everywhere, even in the center of Athens. The StoneCut Hill proves that the city itself refuses to enter the molds of urbanization. The experience of this place in combination with the 3 symbols of evil create a narrative, a myth.

I choose to create a new narrative that describes the composition of a vocabulary and an architectural writing capable of creating a new version of habitation in the urban landscape.

The evil lives on the StoneCut Hill. The primary chaos is the topography itself. The sectioning, perpendicular to this case, acts as a rock deformation tool. The hill is fragmented. Through the process, equal-sized sections of 60 cm are created, which reveal the different levels of the hill. Each intersection reveals a new reality, a new reading, as one could not perceive in the existing situation. The reason for the design process is the stone, the tool is the section, which leads to the deformation of the rock and eventually to its mutation.

I distort the building block of the hill. I deform the rock, give it a new meaning, a new form and examine the possibilities of a new, utopian, dystopian world, that of the invisible. The manipulation of the ground leads to its fragmentation, as an attempt to interpret the possibilities of the “landscape” and the new spatial experiences, after the transformations that the sections undergo. The 94 sections, with their different contexts, are the beginning of a design process. Their combination creates the rock in its original form, however they now play the role of the receiver.

I am looking for a new form of living, not linguistically and conventionally defined but through geometry.

Each section includes a unique design resulting in the creation of 94 different states, which leads to the creation of City II. Taking into account the topography in which the rock resides, in the city of Athens, City I, the roads leading to it are located. Indicatively, the four pairs of sections of this system were isolated, in an attempt to visualize the effect that the mechanism can produce. As evil continues to exist uninterruptedly in and around the familiar environment, new narratives will exist between the city and the landscape, as long as the mechanism continues to be applied. Different data give different results.

The reality of the Architectural Act does not stop when it acquires its realized form. It refers to a world of the visible and the invisible that coexist independently and simultaneously. An architecture that focuses on the missing reality.

Facts & Credits
Project title  The Invisible Element of the Modern City
Student  Angeliki Kourti
Supervisor  Athanasios Spanomaridis
Date  May 2020
Course  Diploma thesis
Institution  Department of Architecture, University of Patras

Η διπλωματική εργασία της Αγγελικής Κούρτη, με τίτλο “Το Αόρατο στην Σύγχρονη Πόλη”, αφορά το λεξιλόγιο της αρχιτεκτονικής σήμερα, έχει ως αφετηρία την διαπίστωση και αναγνώριση των παράλληλων και συνάμα ανόμοιων σχέσεων μεταξύ κινηματογράφου – αρχιτεκτονικής και ως στόχο την αναζήτηση μιας νέας μορφής κατοίκησης, μέσω της γεωμετρίας, ενός νέου, ουτοπικού, δυστοπικού κόσμου, αυτόν του αόρατου.

-κείμενο από την δημιουργό 

Ως απόρροια της έρευνας καθίσταται εμφανές πως δεν υπάρχει καμία ένδειξη ότι το κακό επιβιώνει και ακμάζει στην παραδοσιακή μορφή κατοίκισης. Η πρόδηλη σχέση του κινηματογράφου μεταξύ των μοντέρνων εσωτερικών χώρων και της συναισθηματικής απόσπασης ή των σύγχρονων κτιρίων και ανατρεπτικών αξιών είναι καλά τεκμηριωμένη. Οι μοντέρνες κατοικίες δυνητικά συγχέονται με τον ρόλο του κακού-villain, καθώς δεν γίνεται σαφές εάν η έννοια του κακού-evil πηγάζει από αυτές ή από τον πρωταγωνιστή.

Ο κινηματογράφος χρησιμοποίησε τον μοντερνισμό ταυτίζοντάς το με το κακό.

Η αρχιτεκτονική τώρα, ως απάντηση, πρέπει να επαναδιατυπώσει και επανοριοθετήσει το κακό, να επινοήσει δηλαδή ένα νέο λεξιλόγιο που μέχρι τώρα δεν έχει χρησιμοποιηθεί στον κινηματογράφο, σε έναν κόσμο που μπορεί να επινοήσει και να πραγματοποιήσει οτιδήποτε με τον μεγαλύτερο βαθμό ελευθερίας σε σχέση με τις υπόλοιπες τέχνες. Εικόνα, ήχος, αφήγηση και κάδρο, τέσσερις διαφορετικές “τομές”, η μία πάνω στην άλλη δημιουργούν έναν καινούργιο κόσμο.

Ερευνώ το κακό ως ευρύτερη έννοια, μέσω του φιλόσοφου Paul Ricoeur. Τα 3 σύμβολα περιλαμβάνουν την βεβήλωση, την αμαρτία, την ενοχή. Δίνοντας την προσωπική μου ερμηνεία για το “κακό” θεωρώ πως είναι η παραμορφωμένη εικόνα της πραγματικότητας. Που όμως αυτό κατοικεί; Στην προσπάθεια προσδιορισμού, εντοπίζω ότι δεν απαιτείται ένας τόπος φορτισμένος από την παράδοση και τους μύθους. Το κακό θα μπορούσε να κατοικεί παντού, ακόμα και στο κέντρο της Αθήνας. Ο λόφος της Σχιστή Πέτρας αποδεικνύει πως η ίδια η πόλη αρνείται να μπει στα καλούπια της αστικοποίησης. Η εμπειρία αυτού του τόπου της σε συνδυασμό με τα 3 σύμβολα του «κακού» δημιουργούν μία αφήγηση, ένα μύθο. Επιλέγω την δημιουργία μίας νέας αφήγησης που περιγράφει την σύνθεση ενός λεξιλογίου και μίας αρχιτεκτονικής γραφής ικανής για την δημιουργία μίας νέας εκδοχής κατοίκησης στο αστικό τοπίο. Το «κακό» κατοικεί στον λόφο της Σχιστής Πέτρας.

Το πρωτογενές χάος είναι η ίδια η τοπογραφία. Η τομή, κάθετη σε αυτή την περίπτωση λειτουργεί ως εργαλείο παραμόρφωσης του βράχου. Ο λόφος τεμαχίζεται. Μέσω της διαδικασίας δημιουργούνται ισοδιάστατες ενότητες, των 60 εκατοστών, οι οποίες αποκαλύπτουν τα διαφορετικά επίπεδα του λόφου. Η κάθε τομή αποκαλύπτει μία νέα πραγματικότητα, μία νέα ανάγνωση του τόπου, όπως δεν θα μπορούσε να αντιληφθεί ο άνθρωπος στην υπάρχουσα κατάσταση.  Η αφορμή της σχεδιαστικής διαδικασίας είναι η πέτρα, το εργαλείο είναι η τομή, η οποία οδηγεί στην παραμόρφωση του βράχου και εν τέλει στην μετάλλαξη αυτού. Αναιρώ το οικοδομικό τετράγωνο του λόφου.

Παραμορφώνω τον βράχο, του προσδίδω νέα υπόσταση, νέα μορφή και εξετάζω τις δυνατότητες ενός καινούργιου, ουτοπικού, διστοπικού κόσμου, αυτόν του αόρατου.

Γίνεται μία χειραγώγηση του εδάφους, η οποία οδηγεί στον κατακερματισμό του, σε μία προσπάθεια ερμηνείας των ιδιοτήτων του “τοπίου” και σε νέες χωρικές εμπειρίες έπειτα από τους μετασχηματισμούς που υφίστανται οι τομές. Οι 94 τομές, με τα διαφορετικά πλαίσια τους, αποτελούν την αρχή μίας σχεδιαστικής διαδικασίας. Ο συνδυασμός τους δημιουργεί τον βράχο με την αρχική του μορφή, ωστόσο πλέον κατέχουν τον ρόλο του υποδοχέα.

Αναζητώ μία νέα κατοίκηση, όχι γλωσσικά και συμβατικά ορισμένη αλλά μέσω της γεωμετρίας.

Η κάθε τομή περιλαμβάνει έναν μοναδικό σχεδιασμό με αποτέλεσμα την δημιουργία 94 διαφορετικών συνθηκών, την δημιουργία της Πόλης 2. Λαμβάνοντας υπόψιν το τοπογραφικό στο οποίο κατοικεί ο βράχος δηλαδή την πόλη της Αθήνας, την πόλη 1, εντοπίζονται οι δρόμοι που οδηγούν σε αυτόν. Απομονώθηκαν ενδεικτικά τα τέσσερα ζεύγη των τομών του συστήματος αυτού, σε μία προσπάθεια οπτικοποίησης του αποτελέσματος που μπορεί να αποδώσει ο μηχανισμός. Όπως το κακό θα εξακολουθεί να κατοικεί αδιάκοπα μέσα και γύρω από το οικείο περιβάλλον, νέες αφηγήσεις θα κατοικούν ανάμεσα στην σχέση πόλης και τοπίου, όσο συνεχίζεται η εφαρμογή του μηχανισμού. Διαφορετικά δεδομένα, αποδίδουν διαφορετικά αποτελέσματα.

Η πραγματικότητα της Αρχιτεκτονικής πράξης δεν σταματά όταν αποκτήσει την υλοποιημένη μορφή της. Αναφέρεται σε έναν κόσμο του ορατού και του αόρατου που συνυπάρχουν αυτοτελώς και ταυτοχρόνως. Μία αρχιτεκτονική που επικεντρώνεται στην πραγματικότητα που λείπει.

Στοιχεία έργου
Τίτλος εργασίας  Το Αόρατο στην Σύγχρονη Πόλη 
Φοιτήτρια  Αγγελική Κούρτη
Επιβλέπων  Αθανάσιος Σπανομαρίδης
Εξεταστική περίοδος  Μάιος 2020
Μάθημα  Διπλωματική Εργασία
Σχολή  Τμήμα Αρχιτεκτόνων Μηχανικών, Πανεπιστήμιο Πατρών