In the present research thesis by Anastasia Valsamaki, through wandering and observing the daily practices, the plastic chair is identified as a neglected element of the modern Greek city. Plastic chairs are small fragments that go almost unnoticed and yet multiply daily and form ephemeral scenes on the city streets.
-text by the authors
How can we transcribe the folklore aspect co-related with the plastic chair in the greek contemporary city? How does the plastic chair as an everyday object [artifact] and a product of mass production carry semiotic references and express an invisible aspect of Greekness, carrying on it elements of the place? And finally, how was the plastic chair freed from aesthetic standards and came to be considered a democratic object?
An attempt is being made to search for elements of modern Greek identity that have been inscribed in such a humble, everyday object.The plastic chair goes beyond the limits of the industrial product, reflects the transition from the closed field of tradition to the era of modernity while it is obvious the establishment of an informal-informal collective memory in the public space of the city related to its presence and uses. This object reflects a culture of living in the modern Greek, urban space and goes beyond the dipoles: urban / popular, modern / traditional, ugliness / beauty, etc. The plastic chair is instrumented and an attempt is made to identify its semantic extensions, which are related to the Greek place.
The aim of the research is to search for meanings and interpretations of Greekness as they have been recorded through the collective memory in useful objects of everyday life and specifically in the plastic chair. Through the method of wandering, the recognition of everyday elements is achieved, which create a hybrid urban environment and allow the possibility of continuous rewriting of narratives. These elements disintegrate the fixed past-present relations which would be caused by a linear logic of continuity in the natural traces in space. The plastic chair, this cheap and everyday object, bears samples of the place, functions as an informal map of social anthropogeography of the modern Greek city and maps a mosaic of places and urban wanderings. The mapping of the places we meet is the pre-eminent places of execution of the Mediterranean modern Greek element. The field of reference and study has been defined as the Greek city, as it has been formed in the last forty years.
In the context of an attempt to locate and study elements of material culture, the semantic extensions of the plastic chair are analyzed. Ιn the microscale of the object, the plastic monobloc chair combines the everyday, the anonymous, the humble and the folk element. Seeking an approach to the spirit of the modern Greek city, with its contradictions, the heteronomous elements that intertwine, connect and repel, elements of a traditional past and a more modern globalized present, in the plastic chair are found all these elements of modern material culture.
Also, the interest is focused on its uses, official and unofficial-anonymous, and on the secondary production that is hidden in the process of utilizing the product. The anonymous, spontaneous events of the public constitute a form of informal resistance to the established institutions of the city and express the micro-politics of everyday life. Thus, an attempt is made to recognize the rich stratigraphy of these humble events of the city. Focusing on the work of M. de Certeau, the performative acts and practices of everyday life are analyzed, which take place in the public space and redefine the relationship of society with it.
The banquet nature of the consumption at the festival takes place at the table with the plastic chairs around it, which accommodates the company in an allegorical place of collective experience.
It opens up new uses and functions through spontaneous events that are micro-politics of everyday life and elements of an informal resistance, within the strategic realism of urban planning.
Keywords: Rituals of the city, Material culture, Fragmentation, Ephemeral, contemporary greek culture.
You can read the whole research thesis project here
Facts & Credits
Project title: The monobloc chair and the discreet charm of the ephemeral
Project type: Research thesis project
University: School of Architecture, Aristotle University of Thessaloniki
Student: Anastasia Valsamaki
Supervisor: Nantia Kalara
Date of presentation: September 2021
Στην παρούσα ερευνητική εργασία από την Αναστασία Βαλσαμάκη, μέσω της περιπλάνησης και της παρατήρησης των καθημερινών πρακτικών γίνεται ο εντοπισμός της πλαστικής καρέκλας ως παραμελημένο στοιχείο της σύγχρονης ελληνικής πόλης. Οι πλαστικές καρέκλες αποτελούν μικρά θραύσματα που σχεδόν περνούν απαρατήρητα και όμως πολλαπλασιάζονται καθημερινά και συγκροτούν εφήμερα σκηνικά στους δρόμους της πόλης.
-κείμενο από την δημιουργό
Πώς μετεγγράφεται η λαϊκότητα που έχει συσχετιστεί με την πλαστική καρέκλα στη σύγχρονη ελληνική πόλη; Πως η πλαστική καρέκλα ως καθημερινό αντικείμενο και προϊόν μαζικής παραγωγής φέρει σημειολογικές αναφορές και εκφράζει μία αθέατη όψη της ελληνικότητας, κουβαλώντας πάνω της στοιχεία του τόπου; Και, τέλος, πώς η πλαστική καρέκλα αποδεσμεύτηκε από τα αισθητικά πρότυπα και έφτασε να θεωρείται ως ένα πλέον δημοκρατικό αντικείμενο;
Επιχειρείται η αναζήτηση στοιχείων της νεοελληνικής ταυτότητας που έχουν εγγραφεί σε ένα τόσο ταπεινό, καθημερινό αντικείμενο. H πλαστική καρέκλα ξεπερνάει τα όρια του βιομηχανικού προϊόντος, αντικατοπτρίζει τη μετάβαση από το κλειστό πεδίο της παράδοσης στην εποχή της νεωτερικότητας ενώ είναι φανερή η εγκαθίδρυση μιας ανεπίσημης-άτυπης συλλογικής μνήμης στο δημόσιο χώρο της πόλης που σχετίζεται με την παρουσία της και τις χρήσεις που την συναντάμε. Το αντικείμενο αυτό αντανακλά μια κουλτούρα διαβίωσης στο νεοελληνικό, αστικό χώρο και ξεπερνά τα δίπολα: αστικό/λαϊκό, μοντέρνο/παραδοσιακό, ασχήμια/κάλλος, κοκ.
Η πλαστική καρέκλα εργαλειοποιείται και γίνεται μια προσπάθεια εντοπισμού των σημασιολογικών προεκτάσεων της, οι οποίες σχετίζονται με τον ελληνικό τόπο.
Στόχος της έρευνας είναι η αναζήτηση νοημάτων και ερμηνειών της ελληνικότητας όπως αυτά έχουν εγγραφεί μέσω της συλλογικής μνήμης σε χρηστικά αντικείμενα της καθημερινής ζωής και συγκεκριμένα στην πλαστική καρέκλα. Μέσω της μεθόδου της περιπλάνησης, επιτυγχάνεται η αναγνώριση καθημερινών στοιχείων, τα οποία δημιουργούν ένα υβριδικό αστικό περιβάλλον και επιτρέπουν τη δυνατότητα συνεχούς επανεγγραφής αφηγήσεων. Τα στοιχεία αυτά, αποσυνθέτουν τις σταθερές σχέσεις παρελθόντος-παρόντος οι οποίες θα προκαλούνταν από μια γραμμική λογική της συνέχειας στα φυσικά ίχνη στο χώρο. Η πλαστική καρέκλα, αυτό το ευτελές και τόσο καθημερινό αντικείμενο, φέρει δείγματα του τόπου, λειτουργεί ως ένας άτυπος χάρτης κοινωνικής ανθρωπογεωγραφίας της σύγχρονης ελληνικής πόλης και χαρτογραφεί ένα ψηφιδωτό τόπων και αστικών περιπλανήσεων. Η χαρτογράφηση των τόπων που τη συναντάμε αποτελούν τους κατεξοχήν χώρους επιτέλεσης του μεσογειακού νεοελληνικού στοιχείου. Το πεδίο αναφοράς και μελέτης έχει οριστεί ως η ελληνική πόλη, όπως αυτή έχει διαμορφωθεί τα τελευταία σαράντα χρόνια.
Στα πλαίσια μιας προσπάθειας εντοπισμού και μελέτης στοιχείων της υλικής κουλτούρας, αναλύονται οι σημασιολογικές προεκτάσεις της πλαστικής καρέκλας. Περνώντας στη μικροκλίμακα του αντικειμένου, η πλαστική μονομπλόκ καρέκλα συνδυάζει το καθημερινό, το ανώνυμο, το ευτελές και το λαϊκό στοιχείο. Επιζητώντας μια προσέγγιση του πνεύματος της σύγχρονης ελληνικής πόλης, με τις αντιφάσεις της, τα ετερώνυμα στοιχεία που διαπλέκονται, συνδέονται και απωθούνται, στοιχεία ενός παραδοσιακού παρελθόντος και ενός πιο σύγχρονου παγκοσμιοποιημένου παρόντος, στην πλαστική καρέκλα εντοπίζονται όλα αυτά τα στοιχεία του σύγχρονου υλικού πολιτισμού. Ακόμα, το ενδιαφέρον επικεντρώνεται στις χρήσεις της, επίσημες και ανεπίσημες-ανώνυμες, και στη δευτερεύουσα παραγωγή που κρύβεται στη διαδικασία αξιοποίησης του προϊόντος. Οι ανώνυμες, αυθόρμητες εκδηλώσεις του κοινού συνιστούν μια μορφή άτυπης αντίστασης στους εδραιωμένους θεσμούς της πόλης και εκφράζουν την μικρο-πολιτική της καθημερινότητας. Έτσι, επιδιώκεται μια προσπάθεια αναγνώρισης της πλούσιας στρωματογραφίας αυτών των τόσο ταπεινών γεγονότων της πόλης. Με εστίαση στο έργο του M. de Certeau αναλύονται οι επιτελεστικές πράξεις και πρακτικές της καθημερινής ζωής, οι οποίες λαμβάνουν χώρα στο δημόσιο χώρο και επαναπροσδιορίζουν τη σχέση του κοινωνικού συνόλου με αυτόν.
Σκηνή από την ταινία Ακαδημία Πλάτωνος (2009) του Φ. Τσίτου
Η συμποσιακή φύση της κατανάλωσης στο πανηγύρι συντελείται στο τραπέζι με τις πλαστικές καρέκλες γύρω του, που φιλοξενεί την παρέα σε έναν αλληγορικό τόπο εμπειρίας της συλλογικότητας.
Σκηνή από την ταινια Φτάσαμεε! (2004) του Σ.Τσιώλη
Ανοίγει νέες χρήσεις και λειτουργίες μέσω αυθόρμητων εκδηλώσεων που αποτελούν μικρο-πολιτικές της καθημερινότητας και στοιχεία μιας άτυπης αντίστασης, εντός του στρατηγικού ρεαλισμού του αστικού σχεδιασμού.
Λέξεις κλειδιά: Τελετουργίες της πόλης, Υλικός πολιτισμός, Αποσπασματικότητα, Εφήμερο, Νεοελληνική κουλτούρα.
Μπορείτε να βρείτε ολόκληρη την ερευνητική εργασία εδώ
Στοιχεία έργου
Τίτλος έργου: Η πλαστική καρέκλα και η κρυφή γοητεία του εφήμερου
Τύπος έργου: Ερευνητική Εργασία
Φοιτήτρια: Αναστασία Βαλσαμάκη
Επιβλέπουσα: Νάντια Καλαρά
Ημερομηνία: Σεπτέμβριος 2021
Πανεπιστημιακό ίδρυμα: Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης – Σχολή Αρχιτεκτόνων Μηχανικών
READ ALSO: Tarouca Gastro bar designed by Bruno Dias Arquitectura office in the heart of the village of Ansião