The Unpragmatic Approach - SKG Edition: a collection of architectural-artistic proposals for urban interventions in Thessaloniki by architecture student Christos Ermis Lazarou

“The Unpragmatic Approach – SKG Edition” by architecture student Christos Ermis Lazarou is a collection of architectural-artistic proposals concerning urban interventions in the municipality of Thessaloniki.

Basing on Rory Sutherland’s speeches, regarding theory of marketing and behavioral psychology, Christos Ermis Lazarou came up with a series of low cost proposals aiming to improve the collective psychology of Thessaloniki while establishing it as a tourist destination in the wider geographical area. 

-text by Christos Ermis Lazarou

https://www.youtube.com/watch?v=Ob3LC84gL_k

This is drama!

We want a dramatic change to occur in the city. We need tension and exaggeration. These proposals aim to change the collective psychology of Thessaloniki. To bring tourists and investors. To attract artists and people with new ideas. To put it on the map.

Let’s suppose that Thessaloniki was an oily-rich state with petroleum and natural gas providing hundreds of billions of euros to the local economy and the municipality. If this was the case and we wanted to improve life in the city, we would design fancy skyscrapers, huge sport arenas and a futuristic opera house. We would upgrade the road and highway network, complete all the lines of the subway, expand the port, pedestrianize many of the streets of the city, create large parks with ample vegetation and renovate public squares. We would invest in sustainable technology, ecological practices, we would try to make it a zero waste urban center and last but certainly not least we would construct the long forgotten Danube-Aegean canal, which would connect Thermaikos Bay all the way north to Belgrade, Serbia, thus making Thessaloniki the most important commercial port in Europe.

Unfortunately we cannot do this. We simply don’t have the money. So what do we do? For many decades now, the municipality of Thessaloniki has adopted a traditional strategy for the city’s development. This strategy consists mainly on setting small but efficient goals on the long term. Renovating a square, pedestrianizing a road, replacing the street lights, planting new tress. Small changes for the better. An exception to this strategy was the renovation of the new waterfront on the east side of the city. This doing was larger than all of the rest and it really had an impact on the city’s psychology. It impelled citizens to look and focus towards the sea or the sunset of the city and ignore the concrete chaos.

Despite all of these interventions, Thessaloniki is a city with many problems in its’ economy, society, infrastructure and image. No matter how many trees we plant, no matter how many street lights we replace, no matter how many pavements we change the situation will remain. That is because the basic cell and element of the city are its’ ugly residential buildings (πολυκατοικίες). They resemble concrete bacteria that multiply and expand their territory in every direction infecting life in Thessaloniki. Rectangular windows on rectangular balconies on rectangular buildings. The majority of these condominiums are old, dirty and they lack any sense of aesthetics. Their architecture is modern but it doesn’t actually belong to any particular style. We ought to find a way to change them. To urge citizens to ignore their ugliness.

Total deletion

In a hypothetical world, the ideal scenario would be to evacuate the city and demolish it, destroy it to the ground, erase it. Of course this will never and should never happen. However it is rather interesting to wonder: What kind of city would we design if the current one was deleted?

Make Up Session

It is now time to address the elephant in the room. Residential buildings are the basic cell of every major Greek city and they are plain ugly, dirty, rectangular and they lack any sense of aesthetics or architectural style.

Our idea to resolve this problem and eliminate this chaos is to paint all of these buildings in brown. This will be done in order to preserve the historical identity of the city and blend harmonically with the few existing monuments. This color is deeply connected and associated with the art and the architecture of the Byzantine civilization and therefore will subconsciously make people consider these buildings, remnants of the past.

One Orb to rule them all

This is the Orb. It is a chrome sphere filled with hot air or helium, floating on the sky. The radius of the sphere is 50 meters. The Orb will function as an airborne antenna emitting signal and Wi-Fi, thus bringing revenue to the municipality. Similar airborne antennas have been proven 40% more financially sustainable while their emission is equal to that of 15 ordinary ground antennas.

The Orb is the main proposal of our effort. During nighttime it illuminates internally like a fiery star. Essentially, it will be an urban capacitor-core that collects the energy of the city and attributes it back in an even more powerful way. Also, as a immaterial source of light, it cancels the power of the materiality of the concrete chaos that is now existing in Thessaloniki. It replaces the White Tower as the main attraction of the area.

To conclude, it completely terminates, without a skyscrapers huge costs, the leveling “valve-limit” of 27 meters high that is now enforced throughout the city and is actually trying to mentally subdue the psychology of Thessaloniki.

To make sure the Orb will be in accordance with the ecology-sustainability agenda of the 21st century we will have to apply bird friendly stickers on its’ chrome surface.  This way we will protect nearby birds from crashing on the orb. This might seem trivial but according to NBCNEWS.COM, a billion birds lose their lives from crashing on windows in U.S.A. alone annually.

Cosmic water

This is a simple idea that would change the face of the city’s waterfront. What we suggest is to install lights underwater by the edge of the waterfront to illuminate the interior of the sea. This idea is quite unusual and can have great results.

Many ecologists would state that the lights would harm marine life. Nowadays however, there are special lights made for underwater use that do not harm fish and other animals.

I can read your mind!

After reading all of my proposals most of you will think that these interventions do not suit the character of the city. Thessaloniki is a town proud of its’ glorious past. Hellenistics, Romans, Byzantines, Ottomans and Jewish people left their mark here. We must preserve this identity. There is one problem though. The city has forsaken its’ past many decades ago. This is not Rome or Venice. Once during the past Thessaloniki was full of eclecticist, neoclassical and ottoman buildings that reflected the beauty and the heritage of its’ different ethnic communities. Today the vast majority of these buildings have been demolished and their ruins lay below the infamous residential buildings. The few monuments that have been saved are now standing squeezed inside the concrete jungle. For this reason we should try to change our mindset and focus on the future rather than the past. It is unfortunately too late to revive the charm of the old Thessaloniki.

To conclude I would like to state that a big part of the charm and beauty of the old Thessaloniki was the progressiveness of it’s’ citizens. 100 years ago Thessaloniki was the largest city in Greece and it had a big economy full of businesses, commerce and industries. The owners of these companies were people who knew that success requires risk and boldness. They wanted new ideas, new technology and a new reality. I personally believe that if they were here with us they would advise us to embrace change, progress and dare.

You didn’t know that!

On March 30 1885, French engineer Gustave Eiffel published his first plans for 300meter tall iron tower that would be the main landmark for the Paris Exposition Universelle of 1889.  The name of the tower would be “Tour d’ Eiffel” (Eiffel Tower). From the moment the plans were published, it became apparent that the public opinion was displeased with the idea. The protests reached their pick in 1887 when 300 academics, architects, engineers, artists, sculptors, poets, scientists and many more acclaimed personalities from France and the rest of the world signed and published a text named “Artists against Eiffel Tower”.

The text among other things mentioned: “we protest with all our strength, with all our indignation in the name of slighted French taste, against the erection … of this useless and monstrous Eiffel Tower … To bring our arguments home, imagine for a moment a giddy, ridiculous tower dominating Paris like a gigantic black smokestack, crushing under its barbaric bulk Notre Dame, the Tour Saint-Jacques, the Louvre, the Dome of les Invalides, the Arc de Triomphe, all of our humiliated monuments will disappear in this ghastly dream. And for twenty years … we shall see stretching like a blot of ink the hateful shadow of the hateful column of bolted sheet metal. Some people criticized the building even harsher, calling it “tragic street lamp”,  “chimney skeleton”, “unfinished and deformed iron mass”, “factory funnel” etc. In the end the tower was completed and opened on March of 1889. The negative opinions faded in front of the eventual result. The tower was adored and it received 2 million visitors during its’ first year. Today it is one of the most famous structures in the world and it is considered a symbol of French taste and beauty.

All of these ideas were conceived, developed, designed and presented in this document by Chris Lazarou (Christos Ermis Lazarou). The illustrations were all designed and created by Chris Lazarou. The entire document is subject of Copyright to Christos Ermis Lazarou. Chris Lazarou is a student of architecture from the Aristotle University of Thessaloniki. He was born in Thessaloniki in October 8 1996 and has lived his life there ever since.

Η πρόταση “The Unpragmatic Approach – SKG Edition” από τον φοιτητή αρχιτεκτονικής Χρήστο Ερμή Λαζάρου αποτελεί μια συλλογή αρχιτεκτονικών-καλλιτεχνικών προτάσεων για αστικές παρεμβάσεις στο Δήμο Θεσσαλονίκης.

Βασιζόμενος στις ομιλίες του Rory Sutherland, σχετικά με τη θεωρία του μάρκετινγκ και της συμπεριφορικής ψυχολογίας, ο Χρήστος Ερμής Λαζάρου συνέταξε μια σειρά από προτάσεις χαμηλού κόστους, θέτοντας ως στόχο τη βελτίωση της συλλογικής ψυχολογίας της Θεσσαλονίκης και την καθιέρωσή της ως τουριστικού προορισμού στην ευρύτερη γεωγραφική περιοχή. 

-κείμενο από τον Χρήστο Ερμή Λαζάρου 

This is drama!

Θέλουμε μια δραματική αλλαγή στην πόλη. Χρειαζόμαστε ένταση και υπερβολή. Οι προτάσεις αυτές αποσκοπούν στην αλλαγή της συλλογικής ψυχολογίας της Θεσσαλονίκης. Να φέρει τους τουρίστες και τους επενδυτές. Να προσελκύσει καλλιτέχνες και ανθρώπους με νέες ιδέες. Να βάλουμε τη πόλη στο χάρτη.

Ας υποθέσουμε ότι η Θεσσαλονίκη ήταν μια πλούσια πολιτεία με πετρέλαιο και φυσικό αέριο που πρόσφερε εκατοντάδες δισεκατομμύρια ευρώ στην τοπική οικονομία και τον δήμο. Αν συνέβαινε αυτό και θέλαμε να βελτιώσουμε τη ζωή στην πόλη, θα σχεδιάζαμε φανταχτερούς ουρανοξύστες, τεράστιους αθλητικούς χώρους και μια φουτουριστική όπερα. Θα αναβαθμίζαμε το οδικό δίκτυο και τους αυτοκινητόδρομους, θα ολοκληρώναμε όλες τις γραμμές του μετρό, θα επεκτείναμε το λιμάνι, θα πεζοδρομούσαμε πολλούς δρόμους της πόλης, θα δημιουργούσαμε μεγάλα πάρκα με άφθονη βλάστηση και θα ανακαινίζαμε τις δημόσιες πλατείες. Θα επενδύαμε σε βιώσιμη τεχνολογία, οικολογικές πρακτικές, θα προσπαθούσαμε να μηδενίσουμε το ενεργειακό αποτύπωμα της πόλης και, τέλος, θα κατασκευάζαμε το κανάλι του Δούναβη-Αιγαίου που έχει ξεχαστεί εδώ και καιρό και θα συνέδεε τον κόλπο του Θερμαϊκού με το βορρά προς το Βελιγράδι, στη Σερβία, καθιστώντας έτσι τη Θεσσαλονίκη το σημαντικότερο εμπορικό λιμάνι στην Ευρώπη.

Δυστυχώς δεν μπορούμε να το κάνουμε αυτό. Απλά δεν έχουμε τα χρήματα. Οπότε τι κάνουμε; Για πολλές δεκαετίες, ο Δήμος Θεσσαλονίκης υιοθέτησε μια παραδοσιακή στρατηγική για την ανάπτυξη της πόλης. Αυτή η στρατηγική συνίσταται κυρίως στον καθορισμό μικρών αλλά αποτελεσματικών στόχων μακροπρόθεσμα. Ανακαινίζοντας ένα τετράγωνο, πεζοδρομώντας έναν δρόμο, αντικαθιστώντας τα φώτα του δρόμου, φυτεύοντας νέα δέντρα. Μικρές αλλαγές προς το καλύτερο. Μια εξαίρεση σε αυτή τη στρατηγική ήταν η ανακαίνιση της νέας παραλίας στην ανατολική πλευρά της πόλης. Αυτό ήταν μεγαλύτερο έργο από όλα τα υπόλοιπα και είχε πραγματικά αντίκτυπο στην ψυχολογία της πόλης. Κάλεσε τους πολίτες να κοιτάξουν και να στραφούν προς τη θάλασσα ή το ηλιοβασίλεμα της πόλης και να αγνοήσουν το τσιμεντένιο χάος.

Παρά τις παρεμβάσεις αυτές, η Θεσσαλονίκη είναι μια πόλη με πολλά προβλήματα στην οικονομία, την κοινωνία, την υποδομή και την εικόνα της. Δεν έχει σημασία πόσα δέντρα φυτεύουμε, ανεξάρτητα από το πόσα φώτα δρόμου αντικαθιστούμε, ανεξάρτητα από το πόσα πεζοδρόμια αλλάζουμε, η κατάσταση θα παραμείνει. Αυτό συμβαίνει επειδή το βασικό κύτταρο της πόλης είναι τα «άσχημα κτίρια κατοικιών(πολυκατοικίες). Μοιάζουν με βακτήρια από σκυρόδεμα που πολλαπλασιάζονται και επεκτείνονται σε κάθε κατεύθυνση μολύνοντας τη ζωή στη Θεσσαλονίκη. Ορθογώνια παράθυρα σε ορθογώνια μπαλκόνια σε ορθογώνια κτίρια. Η πλειοψηφία αυτών των κτιρίων είναι παλιά, βρώμικα και στερούνται αισθητικής. Η αρχιτεκτονική τους είναι μοντέρνα αλλά δεν ανήκει σε κάποιο συγκεκριμένο στυλ. Πρέπει να βρούμε έναν τρόπο να τα αλλάξουμε. Να παροτρύνουμε τους πολίτες να αγνοήσουν την ασχήμια τους.

Ολική διαγραφή

Σε έναν υποθετικό κόσμο, το ιδανικό σενάριο θα ήταν η εκκένωση της πόλης και η κατεδάφισή της, η καταστροφή της, η διαγραφή της. Φυσικά αυτό δεν πρόκειται ούτε θα έπρεπε να συμβεί. Ωστόσο, είναι ενδιαφέρον να αναρωτηθούμε: Τι είδους πόλη θα σχεδιάζαμε εάν διαγράφαμε τη σημερινή;

Make Up Session

Είναι πλέον καιρός να μιλήσουμε ανοιχτά. Τα οικιστικά κτίρια είναι το βασικό κύτταρο της κάθε μεγάλης ελληνικής πόλης και είναι απλά άσχημα, βρώμικα, ορθογώνια και στερούνται κάθε αισθητικής ή αρχιτεκτονικού στυλ.

Η ιδέα για να επιλύσουμε αυτό το πρόβλημα και να εξαλείψουμε αυτό το χάος είναι να βάψουμε όλα αυτά τα κτίρια σε καφέ – κεραμιδί. Αυτό θα γίνει για να διατηρηθεί η ιστορική ταυτότητα της πόλης και να συνδυαστεί αρμονικά με τα λίγα υπάρχοντα μνημεία. Το χρώμα αυτό είναι βαθύτατα συνδεδεμένο με την τέχνη και την αρχιτεκτονική του βυζαντινού πολιτισμού και επομένως υποσυνείδητα κάνει τους ανθρώπους να θεωρούν αυτά τα κτίρια συνέχεια του παρελθόντος.

One Οrb to rule them all

Αυτό είναι το Orb. Είναι μια σφαίρα χρωμίου γεμάτη με ζεστό αέρα ή ήλιο, που αιωρείται στον ουρανό. Η ακτίνα της σφαίρας είναι 50 μέτρα. Το Orb θα λειτουργεί ως κεραία εκπομπής τηλεφωνικού σήματος και Wi-Fi, φέρνοντας έτσι έσοδα στον δήμο. Παρόμοιες αερομεταφερόμενες κεραίες έχουν αποδειχθεί κατά 40% πιο οικονομικά βιώσιμες, ενώ η εκπομπή τους είναι ίση με αυτή των 15 συνηθισμένων κεραίας εδάφους.

Το Orb είναι η κύρια πρόταση της προσπάθειάς αυτής. Κατά τη διάρκεια της νύχτας φωτίζεται εσωτερικά σαν ένα φλογερό αστέρι. Ουσιαστικά, θα είναι ένας αστικός πυκνωτής-πυρήνας που συλλέγει την ενέργεια της πόλης και την αποδίδει με έναν ακόμα πιο ισχυρό τρόπο. Επίσης, ως υποτιθέμενη άυλη πηγή φωτός, ακυρώνει τη δύναμη της υλικότητας του τσιμεντένιου χάους που υπάρχει σήμερα στη Θεσσαλονίκη. Αντικαθιστά τον Λευκό Πύργο ως το κύριο αξιοθέατο της περιοχής.

Συμπερασματικά, τερματίζει τελείως, χωρίς τεράστιο κόστος, το ύψος 27 μέτρων που εφαρμόζεται σήμερα σε όλη την πόλη και υποτάσσει ψυχικά τη Θεσσαλονίκη. Για να βεβαιωθούμε ότι το Orb θα είναι σύμφωνο με την οικολογική ατζέντα βιωσιμότητας του 21ου αιώνα, θα χρειαστεί να εφαρμόσουμε αυτοκόλλητα φιλικά προς τα πουλιά στην επιφάνεια χρωμίου. Με αυτόν τον τρόπο θα προστατέψουμε τα πουλιά από τη συντριβή στην σφαίρα. Αυτό όλο μπορεί να φαίνεται ασήμαντο αλλά σύμφωνα με το NBCNEWS.COM, ένα δισεκατομμύριο πτηνά χάνουν τη ζωή τους από τη συντριβή τους σε παράθυρα μόνο στις Η.Π.Α. ετησίως.

Cosmic water

Αυτή είναι μια απλή ιδέα που θα αλλάξει το πρόσωπο της παραλίας της πόλης. Αυτό που προτείνεται είναι να εγκατασταθούν φώτα κάτω από το νερό στην άκρη της παραλίας για να φωτισθεί το εσωτερικό της θάλασσας. Αυτή η ιδέα είναι αρκετά ασυνήθιστη και μπορεί να έχει εξαιρετικά αποτελέσματα.

Πολλοί οικολόγοι θα δήλωναν ότι τα φώτα θα βλάψουν τη θαλάσσια ζωή. Σήμερα όμως υπάρχουν ειδικά φώτα για υποβρύχια χρήση που δεν βλάπτουν ψάρια και άλλα ζώα.

I can read your mind!

Αφού διαβάσετε όλες τις προτάσεις μου, οι περισσότεροι από εσάς θα σκεφτούν ότι οι παρεμβάσεις αυτές δεν ταιριάζουν με το χαρακτήρα της πόλης. Η Θεσσαλονίκη είναι μια πόλη περήφανη για το “ένδοξο” παρελθόν της. Οι Έλληνες, οι Ρωμαίοι, οι Βυζαντινοί, οι Οθωμανοί και οι Εβραίοι άφησαν το σημάδι τους εδώ. Πρέπει να διατηρήσουμε αυτήν την ταυτότητα. Υπάρχει όμως ένα πρόβλημα. Η πόλη έχει εγκαταλείψει το παρελθόν της πριν από πολλές δεκαετίες. Δεν πρόκειται για τη Ρώμη ή τη Βενετία. Κάποτε στο παρελθόν η Θεσσαλονίκη ήταν γεμάτη από εκλεκτικιστικά, νεοκλασικά και οθωμανικά κτίρια που αντανακλούσαν την ομορφιά και την κληρονομιά των “διαφορετικών εθνικών κοινοτήτων” της. Σήμερα η μεγάλη πλειοψηφία αυτών των κτιρίων έχουν κατεδαφιστεί και τα ερείπια τους βρίσκονται κάτω από τα περίφημα κτίρια κατοικιών. Τα λίγα μνημεία που έχουν σωθεί τώρα στέκονται σφιχτά μέσα στη ζούγκλα σκυροδέματος. Γι’ αυτό πρέπει να προσπαθήσουμε να αλλάξουμε τη νοοτροπία μας και να επικεντρωθούμε στο μέλλον παρά στο παρελθόν. Δυστυχώς είναι πολύ αργά για να αναβιωθεί η γοητεία της παλιάς Θεσσαλονίκης.

Εν κατακλείδι, θα ήθελα να δηλώσω ότι ένα μεγάλο μέρος της γοητείας και της ομορφιάς της παλιάς Θεσσαλονίκης ήταν η προοδευτικότητα των “πολιτών” της. Πριν από 100 χρόνια η Θεσσαλονίκη ήταν η μεγαλύτερη πόλη στην Ελλάδα και είχε μια μεγάλη οικονομία γεμάτη επιχειρήσεις, εμπόριο και βιομηχανίες. Οι ιδιοκτήτες αυτών των εταιρειών ήταν άνθρωποι που γνώριζαν ότι η επιτυχία απαιτεί κίνδυνο και ρίσκο. Ήθελαν νέες ιδέες, νέες τεχνολογίες και μια νέα πραγματικότητα. Προσωπικά πιστεύω ότι αν ήταν εδώ μαζί μας, θα μας συμβούλευαν να αγκαλιάσουμε την αλλαγή, να προχωρήσουμε και να τολμήσουμε.

You didn’t know that!

Στις 30 Μαρτίου 1885 ο μηχανικός Gustave Eiffel δημοσίευσε τα πρώτα σχέδια για ένα σιδερένιο πύργο ύψους 300ων μέτρων, που θα αποτελούσε το κεντρικό αξιοθέατο της Παγκόσμιας Έκθεσης του 1889 στο Παρίσι. Επρόκειτο για τον Πύργο του Άιφελ. Από τη στιγμή που δημοσιεύτηκαν τα πρώτα σχέδια έγινε αισθητή η δυσαρέσκεια του κόσμου για το έργο. Οι αντιδράσεις κορυφώθηκαν το 1887 όταν ακαδημαϊκοί ,αρχιτέκτονες, μηχανικοί, ζωγράφοι, γλύπτες, ποιητές, επιστήμονες και πολλές άλλες καταξιωμένες προσωπικότητες της Γαλλίας και του υπόλοιπου κόσμου συνυπέγραψαν και δημοσίευσαν στο περιοδικό “Le Temps” το κείμενο «Καλλιτέχνες ενάντια στον πύργο του Άιφελ ».

Το κείμενο μεταξύ άλλων έλεγε: «…διαμαρτυρόμαστε με όλη μας τη δύναμη και την αγανάκτηση στο όνομα του γαλλικού γούστου ενάντια στην έγερση αυτού του άχρηστου και τερατώδους Πύργου του Άιφελ.» «…φανταστείτε για μια στιγμή ένα γελοίο πύργο να κυριαρχεί στον ουρανό του Παρισιού σαν γιγάντια μαύρη καμινάδα, επισκιάζοντας με τη βαρβαρική του εμφάνιση την Παναγία των Παρισίων, τον Πύργο Saint Jacques, το Λούβρο, την Αψίδα του Θριάμβου, όλα τα ντροπιασμένα μνημεία μας θα εξαφανιστούν…» Άλλοι προέβησαν σε ακόμα χειρότερους χαρακτηρισμούς όπως: «Τραγική λάμπα δρόμου», «Σκελετός καμπαναριού», «Ημιτελής και παραμορφωμένη μάζα σίδερου», «Μισοχτισμένο φουγάρο εργοστασίου» και άλλα. Εν τέλει ο Πύργος ολοκληρώθηκε και εγκαινιάστηκε τον Μάρτιο του 1889. Οι αρνητικές κριτικές εξαφανίστηκαν μπροστά στο τελικό αποτέλεσμα. Το έργο λατρεύτηκε και δέχτηκε 2 εκατομμύρια επισκέπτες μέσα στον πρώτο χρόνο λειτουργείας του. Σήμερα είναι το πιο πολυφωτογραφημένο κτήριο παγκοσμίως και αποτελεί σύμβολο της αρχιτεκτονικής και του καλού γούστου των Παριζιάνων.

Όλες αυτές οι ιδέες σχεδιάστηκαν, αναπτύχθηκαν, σχεδιάστηκαν και παρουσιάστηκαν σε αυτό το έγγραφο από τον Chris Lazarou (Χρήστος Ερμής Λαζάρου). Οι εικόνες σχεδιάστηκαν και δημιουργήθηκαν από τον Chris Lazarou. Το σύνολο του εγγράφου υπόκειται στην πνευματική ιδιοκτησία του Χρήστου Ερμή Λαζάρου. Ο Χρήστος Λαζάρου είναι φοιτητής αρχιτεκτονικής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη στις 8 Οκτωβρίου 1996 και από τότε έχει ζήσει τη ζωή του εκεί.