Υπέροχο, Μια Δαιδαλώδης Θεώρηση | Ερευνητική Εργασία του Θωμά Γκίκα

Στην ερευνητική εργασία ” Υπέροχο, Μια δαιδαλώδης θεώρηση”, τρία μοτίβα, Το Ωραίο, το Γραφικό και το Υπέροχο αντιτίθενται με αυτό που αναφέρεται ως «εξέλιξη»στην αρχιτεκτονική.

[Κείμενο στα Ελληνικά]

Τρεις περίοδοι της ιστορίας δομημένες σε σημεία. Εκφρασμένες μέσα από διαδοχικές ρήξεις και χαλαρές συνδέσεις, ως μέρος μιας σκέψης που ερευνά τον άνθρωπο και την θεωρία του. Τις τρεις περιόδους έχουν υποτάξει τρία μοτίβα. Τρία μοτίβα που εμφανίζονται συνεχώς και λειτουργούν ως αφορμή ή ως ένα «απλό» επαναλαμβανόμενο «μουσικό θέμα», leitmotif. Η εξέταση και η εν τέλει παρουσία τους επηρεάζεται από την εξέλιξη και τα παραδείγματα της, με τα τρία να τρέχουν ταυτόχρονα αλλά και αποκομμένα. Το ένα προσπαθεί να σταματήσει το άλλο.

Το κάθε κεφάλαιο είναι σχεδόν έτοιμο να οριστεί από το μοτίβο που θα ακολουθήσει αλλά αυτό δεν επιτυγχάνεται. Τα άλλα δύο εμφανίζονται και το αποδυναμώνουν. Τα τρία αναδύονται συνεχόμενα, απρόσμενα και υποτάσσουν την γενική αυτή εξέλιξη. Καθορίζουν την αποτελούμενη από πολλαπλά σημεία «γραμμή». Από το ένα σημείο, την τελευταία ένωση μεταξύ «σιωπής και λόγου»,δημιουργείται η κίνηση, η διαδικασία που εκμηδενίζει την υπέρτατη ακινησία του σημείου. Το ένα τροφοδοτεί το άλλο, από την εξέλιξη στο μοτίβο, από το μοτίβο στην εξέλιξη, από το ένα μοτίβο στο άλλο, και από το ένα κεφάλαιο της εξέλιξης στο άλλο. Από την κίνηση προκύπτει η ένταση που δημιουργεί την κατεύθυνση,που εν τέλει ορίζει τη γραμμή αυτής της έρευνας ή θεώρησης.

Από την ανάλυση της φύσης, στην αρχή, στη μίμηση, στην εξιδανίκευση, στην απόρριψη και τέλος στην «καταστροφή» της. Η ετερονομία της τέχνης φτάνει στην «αυτονομία» της, εξεταζόμενη μέσα από το Ευρωπαϊκό παρελθόν της. Η απόλυτη αυτονομία που συμβαίνει στον 20^ό αιώνα είναι μάλλον απατηλή και είναι εδώ ως αντινομία.

Μήπως η απαράμιλλη αισιοδοξία για μια «σχεδόν μαγική» μορφή οδηγεί στην παραγωγή ενός αντικειμένου του οποίου το σύνολο καταρρέει; Το ένα «αντικείμενο» χάνεται στο σύνολο, καταλήγοντας να καθορίζει, να αποκλείει, να περιορίζει, να διαχωρίζει και εν τέλει να καταναλώνει, όπως κάθε άλλο καταναλωτικό αγαθό. Μια επιμέλεια σε μια εξειδίκευση όταν η ίδια, ουσιαστικά, η πόλη πεθαίνει.

Το Ωραίο, το Γραφικό και το Υπέροχο, αντιτίθενται με αυτό που αναφέρεται ως «εξέλιξη» επιδιώκοντας να αφεθεί το σύμβολο της κομψής καθαρότητας του μονισμού, ή το σύμβολο της τρομακτικής απουσίας του, πίσω. Η διαρκής σύγκρουση μεταξύ νόησης και φαντασίας προσπαθεί να ορίσει ή τουλάχιστον να περιγράψει τα μοτίβα αυτά που 

εν προκειμένω να αποτελεί ένα μέσο, μια ευκαιρία ή μια δικαιολογία για την αναζήτηση και κατανόηση τους.

Στοιχεία Εργασίας

Φοιτητής Θωμάς Γκίκας
Επιβλέπων Καθηγητής Αθανάσιος Σπανομαρίδης
Ημερομηνία Ιούλιος 2019
Πανεπιστήμιο Σχολή Αρχιτεκτόνων Πανεπιστημίου Πατρών

[text in English]

Three periods of history structured in points. Expressed through successive ruptures and loose connections, as part of a thought exploring man and his theory. The three periods have been subjugated by three motifs. Three motifs that appear constantly and act as a motive or a “simple” recurring “musical theme”, leitmotif. Their examination and the eventuality of their presence is influenced by the evolution and its examples, with those three motifs running simultaneously but also independently. Each one attempts to cease the other.

Each chapter is almost ready to be defined by the motif to follow but this is not achieved. The other two motifs appear and weaken it. The three are emerging continuously, unexpectedly, and subjugate this general evolution. They define the multi-point “line”. From one point, the last union between “silence and speech”, motion is created, the process that nullifies the extreme immobility of the point. One feeds the other, from evolution to motif, from motif to evolution, from one motif to another, and from one chapter of evolution to another. From motion comes tension that creates direction, which ultimately determines the line of this research or consideration.

From the analysis of nature, toits beginning, its imitation, its idealization, its rejection and finally its “destruction”. The heteronomy of art reaches its “autonomy”, viewed through its European past. The absolute autonomy that occurs in the 20th century is rather deceptive and it is here as an antithesis.

Is it possible that the unprecedented pursue of an “almost magical” form might lead to the production of an object that its very essence collapses? The “object” ends up lost in the whole, while it concludes to define, to block, to limit, to separate and eventually to consume the “subject”, like any other consumer good. A diligence in specialization when the city itself, in fact, dies.

Beautiful, Picturesque and Sublime, are opposed to what is referred to as “evolution” by seeking to leave the symbol of the elegant purity of monism, or the symbol of its terrible absence, behind. The constant conflict between mind and imagination attempts to define or at least describe thesemotifsthat surround history, whether wanted or not, with architecture acting as a means, an opportunity or an excuse for their search and understanding.

Facts and Credits

Student Thomas Gkikas
Supervisor Αthanasios Spanomaridis
Date  July 2019
School School of Architecture University of Patras